บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 517
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 517
เมเดลีนเงยหน้าขึ้นด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย แต่เธอไม่คิดว่าเจเรมี่จะอยู่ใกล้เธอขนาดนี้ ลมหายใจอุ่นรดโรยรินบนใบหน้าของเธอ ใบหน้าที่สง่างามและได้รูปของเขาสะท้อนออกมาจากนัยน์ตาของเธอ
หัวใจของเธอเต้นแรงเมื่อเห็นใบหน้าซีดของเจเรมี่ เธอจึงหันหน้าไปมองด้านอื่น แต่ไม่ได้ผลักเขาออกไป
เธอจับมือแจ็คสันและพูดเบา ๆ “แจ็ค กลับบ้านกับแม่นะ”
“ครับ กลับบ้านกันเถอะ แจ็คจะกลับบ้านพร้อมพ่อกับแม่!” แจ็คสันกะพริบตาโต และพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
ถัดจากเมเดลีน เจเรมี่รู้สึกถึงความอบอุ่นจากร่างกายของเธอ มุมปากซีดยกยิ้มขึ้นอย่างพึงพอใจ
เมื่อพวกเขากลับมาที่วิลล่า เมเดลีนก็ช่วยเจเรมี่ให้เข้าไปในห้อง
หลังจากส่งเขาถึงเตียง เธอก็หันกลับไปอย่างแน่วแน่
“ลินนี่” เสียงแผ่วเบาของเจเรมี่เล็ดลอดเข้ามาในหูของเธอราวกับสายลมเย็นสบายยามค่ำคืนที่พัดอยู่นอกหน้าต่าง “เธอไม่ไปได้ไหม?”
เมเดลีนหันกลับไปมองดวงตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า เธอหันไปเผชิญหน้ากับเขาด้วยท่าทางที่สงบ
“เจเรมี่ ฉันพาคุณไปโรงพยาบาล และพาคุณกลับมาบ้านไม่ใช่เพราะฉันยังรู้สึกอะไรกับคุณ แต่เพราะฉันไม่อยากมีปัญหากับคุณอีกต่อไป ฉันเลยไม่อยากติดหนี้อะไรคุณอีก”
ดวงตาของเจเรมี่หม่นลงด้วยความผิดหวัง เขาตระหนักได้ว่าเมเดลีนรู้สึกอย่างไรเมื่อเธอถูกเขาละเลยอย่างเย็นชาในตอนนั้น
เขารู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขากำลังถูกกัดกินโดยมดนับพันตัว มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะทานทนสุดจะบรรยายได้
เขาหลับตาลงและหัวเราะเยาะตัวเอง
เมเดลีนไม่ได้พูดอะไร เธอหันกลับไป ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็สั่นขึ้น เป็นเฟลิเป้ที่โทรมา
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา น้ำเสียงของเธอไม่เย็นชาเหมือนตอนที่เธอเผชิญหน้ากับเจเรมี่ แม้กระทั่งใบหน้าของเธอยังมีรอยยิ้ม “เฟลิเป้ ไม่ต้องห่วงฉัน ฉันสบายดี ฉันจะกลับทันทีที่แจ็คหลับค่ะ”
เจเรมี่ได้ยินการสนทนาของเมเดลีนกับเฟลิเป้ ความอยากครอบครองก็ผุดขึ้นในดวงตาที่อ้างว้างของเขา
เมื่อเขาเห็นเมเดลีนเดินตรงไปที่ประตูห้อง เจเรมี่ก็ไม่สามารถนั่งเฉย ๆ ได้อีก เขาลุกจากเตียงแล้วรีบก้าวตรงไป
เมเดลีนหันกลับมามองตามเสียงฝีเท้า ทันทีที่เธอหันศีรษะกลับไป เธอก็เห็นคิ้วของเจเรมี่ย่นเข้าหากัน และใบหน้าที่หล่อเหลาสง่างามนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นบึ้งตึง
เธอยืนเหม่อไปครู่หนึ่ง ก่อนจะก้าวถอยหลังกลับอย่างรวดเร็วจนชนเข้ากับกำแพง
เจเรมี่เหยียดฝ่ามือออกเพื่อล็อคเธอไว้ใต้วงแขน และยืนประจันหน้ากับเธอ
“อย่าไป”
เขาหยุดชะงัก เมื่อนึกขึ้นได้ว่าน้ำเสียงของเขาเหมือนการออกคำสั่ง นัยน์ตาลึกลับของเขาดูดุดันและแสดงท่าทีความเป็นเจ้าของ ในขณะที่ดวงตาของเมเดลีนจ้องเขม็งมาที่เขา
เมเดลีนเผชิญหน้ากับเขาอย่างไม่พอใจ “ทำไมฉันจะออกไปไม่ได้?”
เจเรมี่เม้มริมฝีปากแน่นขณะที่ใช้มือขวาซึ่งมีผ้าพันแผลอยู่กระตุกคอเสื้อของตัวเองด้วยความหงุดหงิดใจ ลำคอเซ็กซี่ของเขาสั่นไหวขณะที่เขาพูด “เพราะผมเป็นสามีของคุณ และเราเป็นสามีภรรยากัน ผมขอสั่งห้ามไม่ให้คุณติดต่อกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ผม!”
ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเห็นแก่ตัว เขาก้มหน้าอันหล่อเหลาเข้ามาใกล้เมเดลีน จมูกของเขาเกือบจะแตะกับจมูกของเธอ
“ลินนี่ ฉันรู้ว่าเธอไม่เชื่อ แต่มันคือความจริง ฉันรักเธอจริง ๆ”
เขาไม่สามารถควบคุมสิ่งที่ตัวเองคิดได้ ดวงตาของเขาดูผ่อนคลายขึ้นราวกับสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิ
“ตั้งแต่ตอนที่ฉันคิดว่าเธอจากโลกนี้ไปจริง ๆ ฉันก็รู้สึกว่าโลกมันมืดมนมาก ฉันเสียใจที่ไม่ได้ดูแลเธอให้ดีตั้งแต่แรก และปล่อยให้เธอ คนที่รักฉันต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดและความเศร้าโศก…”
เขาหลับตาลงด้วยความเสียใจ
“ลินนี่ ให้โอกาสฉันได้รักเธออย่างดีสักครั้งเถอะนะ”
เมเดลีนยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย หลังจากได้ยินคำพูดของเจเรมี่
“พูดเสร็จหรือยัง?” เธอพูดอย่างเฉยเมย “ฉันไปได้แล้วใช่ไหม?”
ราวกับหิมะตกลงมาปกคลุมหัวใจของเขา มันเยือกเย็นจนเขารู้สึกหายใจไม่ออก