บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 519
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 519
หลังจากฟังคำพูดของเจเรมี่อย่างใจเย็น เมเดลีนก็ขยับตัวออกมาจากวงแขนของเขาอย่างเย็นชา และหันกลับไปเผชิญหน้ากับเขา
“ถ้าคุณจะแก้ตัว อย่างน้อยก็หาข้ออ้างที่สมเหตุสมผลหน่อยสิ” เธอมองเขาอย่างดูถูก “คุณบอกว่าคุณรักฉัน ความรักของคุณก็คือการปล่อยให้เมเรดิธเหยียบย่ำ และทำร้ายฉันเหรอ?”
เจเรมี่ขมวดคิ้วและพยายามดึงมือของเมเดลีนไว้ “ลินนี่ ฟังฉันก่อน”
ดิ๊งด่อง ดิ๊งด่อง!
ทันใดนั้นเสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น
เจเรมี่ขมวดคิ้วแน่นเมื่อเขาเดินไปเปิดประตู เขารู้สึกไม่พอใจบางอย่าง
ทันทีที่เปิดประตู ใบหน้าของเจเรมี่ก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้น “คุณมาทำอะไรที่นี่?”
เฟลิเป้ยืนอยู่ที่ประตู เขาเหลือบมองเจเรมี่ที่มีผ้าพันแผลอยู่บนมือ เขาเงยหน้าขึ้นและมองเข้าไปในบ้าน “วีล่า นี่ผมเอง คุณอยู่นี่หรือเปล่า?”
ดวงตาของเจเรมี่เย็นชายิ่งขึ้น ขณะที่เขาไม่ยอมให้เฟลิเป้เข้าไปข้างใน “เฟลิเป้ ไม่มีคนอย่างวีล่าอยู่ที่นี่ กลับไปซะ”
ทันทีที่เสียงของเขาพูดออกไปแบบนั้น เมเดลีนก็เดินมาอยู่ข้างหลังเขา
“เฟลิเป้? คุณมาที่นี่ทำไมคะ?” เมเดลีนค่อนข้างประหลาดใจ
“ผมเป็นห่วงคุณ” น้ำเสียงที่นุ่มนวลและใบหน้าอันหล่อเหลาของเฟลิเป้ปรากฏรอยยิ้มเล็กน้อย “ทำไมเมื่อคืนคุณไม่กลับอพาร์ตเมนต์?”
“นี่คือบ้านของภรรยาฉัน ทำไมเธอถึงต้องกลับไปที่อพาร์ตเมนต์นั่นด้วย?” เจเรมี่พูดอย่างไม่พอใจ
เมเดลีนเหลือบมองเจเรมี่และพูดออกมาอย่างใจเย็น “แจ็คอยากให้ฉันอยู่ที่นี่เมื่อคืนนี้ ฉันไม่อยากให้เขาน้อยใจ”
เฟลิเป้พยักหน้าแสดงความเข้าใจ “ผมจองตั๋วให้แล้ว” ดวงตาสีนิลของเขาจ้องมองเจเรมี่ราวกับบอกว่าเขาไร้ตัวตน จากนั้นเขาก็ยิ้มให้เมเดลีนและพูดว่า “ถ้าคุณทำเรื่องหย่าเสร็จแล้ว เราพาแจ็คกลับไปที่เมืองเอฟกันนะ”
เมเดลีนรู้สึกเคว้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเรื่องนี้
เจเรมี่คว้าข้อมือเธอไว้และดึงเธอมากันไว้ข้างหลังเขา
แม้จะมองไม่เห็นสีหน้าของเขา แต่เมเดลีนได้ยินทุกอย่างที่เจเรมี่พูด เขาพูดอย่างจริงจังกับเฟลิเป้ว่า “เฟลิเป้ นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะเตือนคุณ คุณจะเอาบริษัทวิทแมน หรือคฤหาสน์วิทแมนไปก็ได้ แต่กับลินนี่ ผมจะไม่มีวันปล่อยเธอไปกับคุณ”
น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน แต่กลับเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง
เจเรมี่ดึงเมเดลีนกลับเข้าไปในบ้านโดยไม่ให้โอกาสเฟลิเป้ได้พูดอะไรอีก หลังจากปิดประตูลงอย่างแรง เขาก็จับไหล่ของเมเดลีนไว้แน่น และร้องขอโอกาสจากเธอ
“อย่าไปกับเขาเลยนะ”
เมเดลีนผลักเขาออกไป เธอรู้สึกไม่พอใจ “ทำไมคุณถึงปิดประตูเสียงดัง? ถ้าเกิดคุณทำให้แจ็คกลัวล่ะ?”
เจเรมี่ประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อเห็นเมเดลีนหันกลับมาต่อว่าเขาด้วยความโกรธ เขาตามเธอไปและกอดเธอไว้แน่น
“ลินนี่”
“ปล่อยนะ เจเรมี่”
“ไม่ ฉันไม่ปล่อย ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปไหนอีก” เขากระซิบหลังหูเธอด้วยความสำนึกผิดที่ไม่มีที่สิ้นสุด และความรักที่ยากจะเชื่อและยอมรับได้
เมเดลีนสูดหายใจเข้าลึกและหลับตาลง
เธอกำหมัดแน่น และผลักชายที่กอดเธอไว้ด้วยสุดกำลังของเธอ
“เจเรมี่ เมื่อไหร่คุณจะพอใจกับการทรมานฉันเสียที?”
เขาไม่คาดคิดว่าเมเดลีนจะพูดออกมาแบบนี้ เจเรมี่ตกใจที่ดวงตาของเมเดลีนเริ่มแดงขึ้นเรื่อย ๆ
คิ้วกำมะหยี่ของเมเดลีนขมวดกันแน่น ความชุ่มชื้นแต่งแต้มดวงตาของเธอ เธอพยายามไม่ให้น้ำตาไหลลงมา ขณะที่ดวงตาของเธอซึ่งเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา ทำให้หัวใจของเขาเปียกปอนไปด้วย
“เจเรมี่ ได้โปรดอย่าทรมานฉันอีกเลย ปล่อยฉันไปได้ไหม? ฉันรู้สึกเหนื่อยจริง ๆ”
“ทรมาน?” ริมฝีปากบางของเจเรมี่ขยับเบา ๆ ขณะที่จ้องมองเมเดลีนด้วยความงุนงง “ผมทรมานคุณ และทำให้คุณไม่มีความสุขใช่ไหม?”
“ใช่!” เมเดลีนตอบกลับโดยไม่ลังเล เธอแทบจะระงับอารมณ์ไม่ได้ ริมฝีปากอวบอิ่มของเธอแยกออกจากกันขณะที่เธอพูดว่า “ใช่ ฉันเคยรักคุณมาก แม้ว่าคุณจะทรมานฉันยังไง ฉันก็ยังรักคุณ แต่ฉันกลับไม่แข็งแรงพอ หัวใจฉันมันแตกสลายเพราะคุณ ฉันรักคุณไม่ได้แล้ว เจเรมี่ ฉันรักคุณไม่ได้อีกต่อไปแล้ว”
เธอกระซิบและหัวเราะเบา ๆ
ฉากที่บีบหัวใจผุดขึ้นมาในความทรงจำของเธอ คอยย้ำเตือนว่าความเย็นชาที่เขามอบให้เธอ มันได้ทำลายลมหายใจเฮือกสุดท้ายและหัวใจของเธอลง เช่นเดียวกับคำพูดที่เขาปฏิเสธความรู้สึกและความทุ่มเทของเธออย่างไม่ใยดี