บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 521
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 521
เมเดลีนตกอยู่ในภวังค์ชั่วขณะ
เมื่อเจเรมี่เซ็นชื่อลงบนใบหย่า แม้เธอจะรู้สึกเป็นอิสระ แต่เธอกลับรู้สึกถึงหนามเล็ก ๆ ที่คอยทิ่มแทงเช่นกัน
ความทรงจำดี ๆ เหล่านั้น ความรักที่ไม่มั่นคงในวัยเด็ก และการแต่งงานที่ล้มเหลว ทั้งหมดได้สิ้นสุดลงแล้วในตอนนี้
เมื่อเดินออกจากสำนักงานกฎหมาย เจเรมี่มองเมเดลีนด้วยความคิดถึง “ลินนี่ ฉันขอกอดเธอครั้งสุดท้ายได้ไหม?”
เมเดลีนควรบอกปฏิเสธ แต่เธอกลับพยักหน้าแทน
เจเรมี่ยิ้มแล้วกางแขนโอบกอดเธอ
เขาหลับตาลงและดื่มด่ำกับช่วงเวลาอันแสนอบอุ่นนี้เป็นครั้งสุดท้าย เมื่อเขาลืมตาอีกครั้ง เขากลับพบว่าดวงตาของเขาพร่ามัว
เขาคงจะมีความสุขมากกว่านี้
ถ้าเขาไม่เผลอไปทำลายความสุขนี้ทิ้ง
เขาทำร้ายเธอมานานจนเกินกว่าจะได้รับการให้อภัย เขาช่างเป็นคนที่น่ารังเกียจเสียจริง “ขออยู่กับแจ็คอีกสักสองสามวันได้ไหม?”
เมเดลีนพยักหน้าเบา “ได้สิ”
“ขอบคุณ” เขาส่งยิ้มให้เธออย่างขมขื่น
ก่อนที่เขาจะปล่อยเธอออกจากอ้อมกอด เขาก็พบว่ารถของเฟลิเป้จอดรออยู่ข้างถนน
เขาลดกระจกรถลงแล้วเรียกเมเดลีนว่า “วีล่า จะไปกันได้หรือยัง?”
เมเดลีนผละออกจากอ้อมแขนของเขาโดยไม่ลังเล เธอเหลือบมองเจเรมี่ที่ยืนนิ่งก่อนจะหันไปทางรถของเฟลิเป้
เฟลิเป้จ้องมองใบหน้าของเจเรมี่ด้วยรอยยิ้มของผู้ชนะ ก่อนจะขับรถออกไป
เมเดลีนมองดูผู้ชายคนนั้นที่อยู่ห่างออกไปผ่านกระจกมองหลัง เขาถือใบหย่าไว้ในมือและกำมันไว้แน่น…
เจเรมี่มองดูเมเดลีนจากไปก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรออก น้ำเสียงของเขาฟังดูเยือกเย็นแต่หนักแน่น “ฉันเป็นคนที่เซ็นใบหย่ากับเมเดลีนเมื่อกี้นี้…”
…
เมเดลีนกลับมาที่ร้านของเธอ ขณะที่เฟลิเป้ตามเธอเข้ามาในที่ทำงาน
หลังจากอ่านข้อตกลงการหย่าร้างระหว่างเธอกับเจเรมี่ ดวงตาสีดำนิลของเฟลิเป้ก็สดใสขึ้น
“ทำไมคุณไม่ไปขอใบหย่าแบบเป็นทางการที่หน่วยงานท้องถิ่นล่ะ?” เขาถามอย่างอ่อนโยน
เมเดลีนดึงสติตัวเองกลับมา ดวงตาของเธอดูสับสนเล็กน้อย “วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ หน่วยงานท้องถิ่นไม่เปิดน่ะ”
เฟลิเป้พยักหน้าเบา ๆ โดยสังเกตว่าเมเดลีนดูสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเล็กน้อย “วีล่า มีอะไรที่คุณต้องกังวลอีกเหรอ?”
“ไม่ใช่เพราะเจเรมี่ แต่เป็นเพราะแจ็ค”
“เด็กโง่ แจ็คจะไปอยู่กับคุณที่เมืองเอฟ ผมจะไม่ปล่อยให้เจเรมี่ดูแลของเขา”
เมเดลีนหม่อลอยไปชั่วครู่ก่อนจะบอกว่า “เขายอมแพ้ที่จะดูแลแจ็คแล้ว”
เฟลิเป้ค่อนข้างแปลกใจ “เขายอมแพ้เองเหรอ?”
“ใช่” เมเดลีนนึกถึงสิ่งที่เจเรมี่พูดเมื่อคืนนี้
“ลินนี่ ถ้าคุณพอใจกับสิ่งนี้ ผมก็จะยอมรับมัน”
คำพูดของเขายังดังก้องชัดเจนในหูของเธอ และแววตาของเขา…
เมเดลีนหยุดความคิดของตัวเอง “เฟลิเป้ ก่อนออกจากเกลนเดล คุณตกลงจะทำตามคำขอของฉันไหม?”
เฟลิเป้จับมือเมเดลีนไว้ พร้อมกับส่งยิ้มที่อ่อนโยนให้เธอ “ตราบใดที่ผมทำได้ ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง”
“คุณคืนคฤหาสน์วิทแมนให้ท่านปู่ได้ไหม?”
เมื่อสิ้นสุดประโยคของเธอ แสงในดวงตาของเฟลิเป้ก็ริบหรี่ลง
เธอคิดว่าเขาจะปฏิเสธ แต่แล้วเธอก็ได้ยินเขาเอ่ยสัญญาพร้อมยกยิ้ม “ได้ ผมสัญญา”
เมเดลีนถอนหายใจอย่างโล่งอก “ขอบคุณ”