บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 54
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 54
เด็กน้อยตัวเล็กหมุนตัวกลับมาอย่างไร้เดียงสาอาจเพราะเขาได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้ ตอนนี้ใบหน้าที่น่ารักและบริสุธิ์ของเขากำลังเผชิญหน้ากับมาเดลีน ดวงตาที่สดใสและชัดเจนของเขาเหมือนกระเบื้องเคลือบขณะที่กระพริบและจ้องไปที่มาเดลีน
ประกายไฟแห่งความเกลียดชังในใจที่ท่วมท้นขอ มาเดลีน ถูกสกัดดับลงในทันที มันถูกแทนที่ด้วยความรักและความเมตตาที่ไม่อาจบรรยายได้
น้ำตาไหลซึมที่มุมตาทั้งสองข้างของเธอและเธอก็อยากจะร้องไห้ออกมา
‘ถ้าลูกฉันยังอยู่ที่นี่ เธอคงน่ารักเหมือนเขาเช่นกัน’
นั่นเป็นเพราะ เจเรมี่ที่มีความโดดเด่นมาก ลูกหลานที่ได้รับสืบทอดเชื้อสายของเขาก็จะหน้าตาดีเช่นกัน
มาเดลีนก้มลงลูบใบหน้าที่บอบบาง และน่ารักของเขา “เธอชื่ออะไรเอ่ย เด็กน้อย?”
เด็กชายตัวเล็กกระพริบตาและพูดอย่างน่ารักว่า “แม่และพ่อเรียกผมว่าแจ็ค”
‘แม่และพ่อ’
คำพูดเหล่านั้นทำร้ายมาเดลีน
ลูกของเธอควรมีแม่และพ่อของเธอเช่นกัน แต่ตอนนี้ …
“แมดดี้ เธอกำลังพยายามทำอะไรของเธอ? ฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้วว่าเธอสามารถทำทุกอย่างกับฉันได้แต่โปรดอย่าทำร้ายลูกชายของฉันกับเจเรมี่!”
เสียงกรีดร้องของเมเรดิธฟังดูเกินจริงอย่างผิดปกติ นอกจากนั้น เธอย้ำเป็นพิเศษว่านี่คือลูกชายของเธอกับเจเรมี่
มาเดลีนไม่เคยคิดที่จะทำอะไรกับเด็กไร้เดียงสาคนนี้ เมื่อเธอได้ยินสิ่งที่เมเรดิธกรีดร้อง เธอก็อยากจะหัวเราะ
บางทีเธอควรเรียนรู้บทเรียนเกี่ยวกับความโหดร้ายจากผู้หญิงคนนี้
“มัมมี่” คนตัวเล็กวิ่งตรงดิ่งไปหาเธอทันที
เมเรดิธอุ้มแจ็คด้วยมือทั้งสองด้วยท่าทางกังวล จากนั้นเธอก็ตรวจดูเขาอย่างกังวล “ให้แม่ดูว่าหนูบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
มาเดลีนหัวเราะเบาๆ “เมเรดิธ ทักษะการแสดงของเธอดีขึ้นเรื่อยๆ”
“แมดดี้ ทำไมเธอใจร้ายเช่นนี้?” เมเรดิธมองไปที่มาเดลี อย่างเสียใจ “ สามปีที่แล้ว เธอฉกแฟนของฉันและฆ่าลูกคนแรกของฉันกับเจเรมี่ ทำไมเธอยังต้องการทำร้ายลูกฉันในตอนนี้? มันมีเหตุผลอะไรกันเล่า แม้ว่าเราจะไม่ใช่พี่น้องโดยสายเลือด แต่ฉันก็ปฏิบัติกับเธออย่างดีมาตลอด ”
เมื่อเห็นการแสดงที่เจ้าเล่ห์ของเมเรดิธ มาเดลีนก็หัวเราะเยาะหลังจากฟังอย่างเฉยเมย “เธอปฏิบัติต่อฉันดีมากจริงๆ ดังนั้นฉันจะตอบแทนเธออย่างสาสมแน่นอน พี่สาวที่ดีของฉัน”
“ … ” เมเรดิธอึ้งไปสักพักเมื่อเธอได้ยินคำพูดเหล่านั้น เธอพูดไม่ออกไปชั่วขณะ
มาเดลีนค่อนข้างพอใจเมื่อเธอเห็นความสับสนและความงุนงงบนสีหน้าของเมเรดิธ
เธอไม่อยากเสียเวลาคุยกับหล่อนอีกต่อไป มาเดลีนหมุนตัวเดินกลับเพื่อจากไปแต่ก่อนที่เธอจะจากไปเธอเห็นเจเรมี่กำลังเดินมา
ภายใต้แสงจันทร์ ความเยือกเย็นจากรังศีแห่งความสง่างามของเขามีเสน่ห์ยิ่งกว่าเมื่อสามปีก่อน
หัวใจของมาเดลีนเต้นเร็วขึ้น แต่เธอเลิกที่จะเพ้อฝันถึงกับผู้ชายคนนี้ได้แล้ว
เธอเหลือบมองเขาอย่างไม่แยแสและเดินผ่านเขาไปโดยไม่หันหลังกลับไปมอง
เจเรมี่ขมวดคิ้วและเอื้อมมือไปจับแขนของมาเดลีนเพื่อรั้งเธอไว้
“เธอจะไปไหน คุณนายวิทแมน?” เขาแยกริมฝีปากออกน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยปริศนา
มาเดลีนหยุดและสังเกตเห็นใบหน้าของเมเรดิธที่เปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้นเรื่อยๆจากมุมตาของเธอ เธอเม้มริมฝีปากสีชมพูของเธอและยิ้มให้เจเรมี่
“คุณคิดว่าฉันจะไปไหน ที่รัก? มันดึกเกินไปแล้ว แน่นอนฉันกำลังจะกลับบ้าน”
มาเดลีนยิ้มอย่างเสแสร้ง และเธอสังเกตเห็นแววตาที่บอบบางในดวงตาของเจเรมี่ ชายคนนี้ปล่อยมือของเธอออกแต่เเธอไม่แน่ใจว่าสิ่งนี้มันคืออะไร
“ไปรอฉันที่รถ เดี่ยวฉันตามไป”