บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 547
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 547
เมเดลีนถามด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อและค่อย ๆ มองไปที่เจเรมี่
ในความคิดของเธอตอนนั้น ผู้ชายคนนี้คือคนเธอรัก แต่เขาไม่เคยรักเธอตอบ อันที่จริงเขาเกลียดเธอด้วยซ้ำ
เจเรมี่เห็นการจ้องมองของเมเดลีนที่รู้สึกกระวนกระวายใจ เขาจับมือเธอและมองเธอด้วยความรัก “ลินนี่ ไม่ต้องกลัวฉันนะ ฉันจะไม่ทำอะไรให้เธอเสียใจอีกแล้ว”
เมเดลีนจ้องมองไปที่เจเรมี่อย่างว่างเปล่า ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคำพูดเหล่านั้นจะออกมาจากปากของเขา
เมื่อไม่นานมานี้ เขาเคยโกรธและโมโหเธอมาก่อน โดยที่เขาได้บีบคอเธอแล้วยังบอกว่าเขาต้องการล้างแค้นให้เมเรดิธ ดวงตาที่เย็นเยียบของเขาเหมือนจะแทงทะลุเข้ากระดูกของเธอด้วยดวงตาคู่นั้นที่เหมือนน้ำแข็ง แต่ตอนนี้…
“เจเรมี่ นายโอเคไหม?” เมเดลีนรู้สึกกังวล
เจเรมี่มองเธอด้วยความเจ็บปวดในอก “ลินนี่ ฉันผิดเอง ฉันไม่ควรเชื่อคำโกหกของเมเรดิธเลย ฉันทำผิดต่อเธอมาก ฉันไม่ควรทำร้ายหัวใจของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า”
ดวงตาของเมเดลีนเป็นประกาย “เจเรมี่ นายกำลังจะบอกว่าในที่สุดนายก็เชื่อฉันแล้วงั้นเหรอ? นายเชื่อว่าฉันไม่ได้ทำร้ายเมเรดิธใช่ไหม?” เธอถามเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ด้วยความปรารถนาที่จะได้รับความเชื่อใจและความเข้าใจในดวงตาของเธอ
เจเรมี่รู้สึกผิดในใจอย่างมากอีกครั้ง
หัวใจของเขาเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม แต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความมุ่งมั่น “ลินนี่ ฉันเชื่อเธอแล้ว ต่อไปนี้ฉันจะเชื่อทุกคำที่เธอพูด ยกโทษให้ฉันกับเรื่องที่ผ่านมาด้วยนะ ได้โปรด ให้ฉันชดใช้ให้เธอได้ไหม?”
ดวงตาของเมเดลีนเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำในขณะที่น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธอ
ขณะที่เธอมองเข้าไปในดวงตาที่เคร่งขรึมและจริงจังของเจเรมี่ เธอพยักหน้า “ตกลงค่ะ”
เจเรมี่คิดว่าเขาจะมีความสุขหลังจากได้รับการให้อภัยจากเธอ แต่ในใจของเขายังคงมีความเจ็บปวดและความเกลียดชังเป็นสิบเท่าอยู่
เขาเจ็บปวดแทนเมเดลีนและความเกลียดชังก็มุ่งไปที่ตัวเขาเอง
ทำไมเธอต้องยกโทษให้คนอย่างเขา ที่ได้ทำเรื่องเจ็บปวดทั้งหมดที่เธอต้องทนเพราเขาด้วย?
เธอมีความรักให้เขามากแค่ไหน ถึงได้รักเขาโดยไม่ลังเลเลย?
จู่ ๆ มีสายโทรเข้ามาหาเขา แม้ว่าจะเป็นหมายเลขโทรศัพท์ที่เขาไม่รู้จัก แต่เจเรมี่ก็พอจะเดาได้ว่าเป็นใคร เขาตัดสินใจปิดเครื่อง เพราะต้องการใช้เวลาอยู่กับเมเดลีนตามลำพัง
ในตอนค่ำ บรรยากาศที่ เอพริล ฮิลล์ ดูเงียบสงบ
ลมพัดเบา ๆ ในขณะที่คลื่นซัดเข้าหาหาดทรายสีขาว มันเป็นฉากเดียวกับที่พวกเขาเห็นเมื่อหลายปีก่อน
ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือ ตอนนี้พวกเขาโตกันแล้ว
เจเรมี่เดินจับมือเมเดลีน ขณะที่เขาพาเธอไปที่ชายหาด สายลมในเดือนเมษายนช่างนุ่มนวลชวนฝัน ด้วยกลิ่นอายของเกลือทะเลในอากาศ ทำให้หวนคิดถึงอดีต
อย่างไรก็ตาม เจเรมี่ไม่แน่ใจเลยว่าเมเดลีนตอนนี้จะยังจำการพบกันครั้งแรกได้อยู่หรือเปล่า
เมื่อเขาหันไปมองเธอและเห็นรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเมเดลีน เขาอดยิ้มด้วยไม่ได้เลย “ลินนี่ เธอจำได้ไหมว่าเราพบกันที่นี่ครั้งแรก?” เขาถามอย่างลังเล
เมเดลีนหันหน้าของเธอไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่แววตาสวยงามและใสแจ๋วของเธอเจือความตื่นเต้นออกมาเล็กน้อย “เจเรมี่ นายจำสิ่งที่เราทำที่นี่ครั้งล่าสุดได้ไหม?”
เจเรมี่ส่งยิ้มอ่อนโยนให้เธอ “ยัยเด็กโง่ ฉันจะลืมมันไปได้ยังไง แม้จะผ่านมากว่าสิบปีแล้ว ฉันไม่เคยลืมเธอและไม่เคยลืมสัญญาของเราเลย”
ดวงตาของเมเดลีนเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ ภาพของเจเรมี่ที่ปฏิบัติต่อเธออย่างเย็นชาและการดูถูกเหยียดหยามเธอแวบเข้ามาในหัวของเธอ มันตรงกันข้ามกับเจเรมี่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอในตอนนี้ เธอขมวดคิ้วและพูดว่า “แต่เจเรมี่ ก่อนหน้านี้…”
“ลินนี่ ฉันทำผิดมามากแล้ว ฉันไม่ควรอยู่ในฐานะที่จะขอการให้อภัยจากเธอได้เลย แต่มีบางสิ่งที่ฉันเก็บไว้ข้างในเป็นเวลานานที่ฉันต้องบอกเธอในวันนี้ให้ได้”
เจเรมี่พูดขัดจังหวะเธอและสัมผัสคิ้วที่งดงามของเธอด้วยปลายนิ้วอันอบอุ่นของเขา มีความเศร้าและความรู้สึกผิดอย่างลึกล้ำออกมาจากดวงตาของเขา
หากความทรงจำของเมเดลีนได้ย้อนกลับไปเมื่อหกปีที่แล้ว ก็คงเหมือนกับว่าพระเจ้าให้โอกาสเขาในการไถ่บาปของอดีตได้อีกครั้ง
“ลินนี่ หลังจากที่ฉันเลิกรากับเธอไปเมื่อหลายปีก่อน ตั้งแต่นั้นมาฉันก็คิดถึงเธอมาตลอด ฉันพยายามตามหาเธอแต่ก็ไม่พบ
“12 ปีต่อมา ฉันบังเอิญไปเจอผู้หญิงคนหนึ่งในมหาวิทยาลัย เด็กผู้หญิงคนนั้นเดินชนแขนฉันโดยไม่ตั้งใจ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาขอโทษฉัน เป็นครั้งแรกที่ฉันตื่นเต้นจนรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด และผู้หญิงคนนั้นก็คือเธอ”
“แต่ฉันมันโง่ ฉันงี่เง่าจนไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือลินนี่น้อย ที่ฉันสัญญาจะใช้ชีวิตที่เหลือด้วย และในตอนนั้นเอง ยัยสารเลวก็ปรากฏตัวขึ้นและบอกฉันว่าหล่อนคือ ลินนี่น้อย ฉันเลยโดนหลอก…
“เพื่อทำตามคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับลินนี่น้อย ฉันบังคับตัวเองให้หลีกเลี่ยงเธอ ปฏิบัติต่อเธออย่างเย็นชา และแสร้งทำเป็นว่าไม่ชอบเธอ ฉันยังคงยอมตามใจยัยสารเลวที่แอบอ้างเป็นลินนี่น้อยโดยเต็มใจ แต่กลับกลายเป็นว่ามันจบลงด้วยการที่ฉันได้ทำร้ายคนที่ฉันรักจริง ๆ ไป”