บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 55
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 55
เธอควรกลับไปกับเขาไหม?
มาเดลีนแสร้งยกมุมริมฝีปากขึ้นเป็นรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนตอบอย่างอ่อนหวานว่า “โอเค”
หลังจากพูดจบ เธอหันหน้าไปมองเมเรดิธทันที ในขณะนี้ ใบหน้าของเมเรดิธดำราวกับถ่านและริมฝีปากของเธอก็กดเข้าหากันแน่น เธอโกรธจนแทบจะขบฟันตัวเอง
อย่างไรก็ตาม มันเป็นลักษณะตัวตนที่ขัดแย้งกันของเธอสิ่งนี้ที่ทำให้มาเดลีนรู้สึกพอใจมากที่สุด เธอคงกำลังจะระเบิด แต่เธอก็ไม่ต้องการที่จะทำลายภาพลักษณ์ของผู้หญิงที่อ่อนโยนและเปี่ยมด้วยความรัก
และสิ่งที่เธอเห็นต่อมาคือเจเรมี่เดินตรงดิ่งเขาไปหาผู้หญิงสองหน้าคนนั้น เขาคงจะปลอบโยนเธออย่างแน่นอน
จากระยะไกล มาเดลีนเห็นเมเรดิธอุ้มลูกของเธอขณะที่เข้าใกล้เจเรมี่ด้วยท่าทางที่น่าสมเพช
“เจเรมี่ ฉันกลัวว่าแมดดี้จะทำร้ายฉันและลูกอีกครั้ง เธอถูกจำคุกเป็นเวลาสามปีแล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะไม่สะทกสะท้านใดๆเลยตอนนี้” เมเรดิธบ่นกับเจเรมี่
“เจเรมี่ คุณไม่ลืมสิ่งที่เคยสัญญากับฉันตอนเด็กๆ ใช่ไหม? เธอบอกว่าฉันจะเป็นเจ้าสาวของคุณและปกป้องฉันตลอดไป”
มาเดลีนคิดมาเสมอว่าเธอคงไม่มีความรู้สึกใดๆต่อไปหากเจเรมี่ได้ใกล้ชิดกับผู้หญิงคนอื่น แต่เพียงแค่ได้เห็นพวกเขาพูดคุยกันอย่างใกล้ชิดเช่นนี้ก็ทำให้มาเดลีนรู้สึกราวกับว่ามีใครมาบดขยี้ความร้อนลุ่มในใจของเธอ เธอแทบหายใจไม่ออก
ยังไง เธอก็ไม่เชื่อว่านี่คือความรัก นี่เป็นความเกลียดชังที่บริสุทธิ์
เธอเกลียดทั้งคู่ พวกเขาฆ่าลูกสาวของเธอด้วยท่าทางที่เห็นแก่ตัวและโหดร้ายแต่พวกเขาก็ยังมีความสุขและไร้กังวล
มาเดลีนไม่รอให้เจเรมี่เดินมา เธอเรียกโบกรถแท็กซี่ข้างทางและจากไปโดยไม่หันหลังกลับ
หลังจากนั้นไม่นาน มาเดลีนได้รับโทรศัพท์จากเจเรมี่ แม้ว่าเธอจะเปลี่ยนโทรศัพท์และไม่ได้บันทึกเบอร์ของเขาไว้ แต่ตัวเลขที่เธอจำได้อย่างฝังใจป็นเข็มทิ่มแทงตาของเธอ
มาเดลีนไม่รับสาย ในขณะที่เจเรมี่โทรออกหาเธอทั้งหมดสามครั้ง มาเดลีนดูหน้าจอที่พึ่งสว่างขึ้นก่อนจะดับเปลี่ยนเป็นสีเทาอีกครั้ง เธอนั่งอยู่ในรถแท็กซี่นึกย้อนเรื่องราวต่างๆราวกับเธอกำลังเห็นชีวิตของเธอในช่วงที่สว่างสไสวและมืดลงในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ในที่สุดแล้ว ชีวิตของเธอกลับจมดิ่งสู่ความมืดมิด
กี่ครั้งแล้วที่เธอคาดหวังอะไรบางอย่างที่บ้าบอกับเขาที่แสดงท่าทีห่วงใยเธอแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องเล็กน้อยก็ตาม? ในที่สุดความผิดหวังที่เธอมีถูกทับถมจนกลายเป็นภูเขาแห่งความสิ้นหวังลูกใหญ่เบียดพื้นที่ในหัวใจเธอ
มาเดลีนวางมือของเธอไว้ตรงที่หัวใจของเธอ ความรู้สึกปวดใจยังคงดุดัน ‘แต่เจเรมี่ นี่ไม่ใช่ที่รักของฉันอีกต่อไป แต่กลับเป็น ความเกลียดชัง! ‘
…
มาเดลีนยังคงหาที่สมัครงาน แต่เธอไม่มีโอกาสได้รับมันเลยเเม้จะพยายามครั้งแล้วครั้งเล่า
หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ชีวิตของเธอคงจบลงแน่ๆ
มาเดลีนคุยกับเอวาเธอบอกกับหล่อนว่าเธอต้องการออกจากที่เกลนเดลเพื่อไปเมืองอื่นแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ มิฉะนั้น เธอจะไม่มีโอกาสได้ล้างแค้นให้ลูกสาว
เพื่อที่จะแก้แค้นเธอต้องทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้น
เอวาบอกกับมาเดลีนว่า ไม่ว่าเธอจะทำอะไรหล่อนจะสนับสนุนเธอเสมอ เอวานำเงินเก็บออมของเธอในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาและมอบทั้งหมดให้กับมาเดลีน
มาเดลีนปฏิเสธ ไม่มีใครในโลกนี้ได้รับเงินเหล่านั้นมาอย่างฟรีๆ
เธอเก็บกระเป๋าบางส่วนเฉพาะของใช้ที่จำเป็นก่อนและจองตั๋วรถไฟความเร็วสูงไปยังเมืองถัดไป ทันทีที่เธอออกไปพร้อมกระเป๋าเดินทาง
ทันใดนั้นลางร้ายบางอย่างกำลังเกิดขึ้น เธอเห็นรถหรูที่คุ้นตาจอดอยู่ตรงหน้าเธอ
เจเรมี่ออกจากรถอย่างใจเย็น เมื่อเขาเห็นว่ามาเดลีนกำลังจะจากไป เขาก็ก้าวไปข้างหน้าด้วยท่าทีที่ทำให้อีกฝ่ายขนลุก เธอจะไปไหนกัน คุณนายวิทแมน?”
ทันใดนั้นหัวใจของมาเดลีนก็เต้นเร็วขึ้น เธอบีบที่จับกระเป๋าเดินทางและยิ้มให้เขาอย่างสงบ “จะดีกว่าไหมที่จะถามนายหญิงที่ไร้ยางอายของคุณ ว่าเธอทำอะไรที่ทำให้ฉันซึ่งเป็นภรรยาถูกต้องตามกฎหมาย ไม่สามารถรับประทานอาหารกับครอบครัวของสามีได้”
การแสดงออกในดวงตาของเจเรมี่เปลี่ยนไปเล็กน้อย ทันใดนั้น เขาก็เอื้อมมือออกมาและดึงมาเดลีนขึ้นรถ
คงเป็นเรื่องโกหกที่บอกว่าเธอไม่กลัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผิวหนังของเขาสัมผัสกับเธอ เป็นความรู้สึกสั่นสะท้านเมื่อสัมผัสอันอบอุ่นนั้น
มาเดลีนพยายามขัดขืนทันที “เจเรมี่ คุณจะทำอะไร? ปล่อยฉันไปเดี่ยวนี้!”