บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 556
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 556
เธอดูน่าทึ่งมากในชุดแต่งงานของเธอ ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังเป็นคนเห็นแก่ตัว ที่คิดว่าเขาต้องเป็นเพียงคนเดียวเท่านั้น ที่ได้ครอบครองด้านที่สวยงามของเธอ
เมเดลีนพยายามคิดว่าทำไมเธอถึงลงเอยด้วยการสวมชุดแต่งงาน แต่สุดท้ายเธอก็คิดไม่ออก
เจเรมี่รู้ว่าความทรงจำและทัศนคติในตอนนี้ของเมเดลีน ได้ย้อนเวลากลับไปตอนที่เธอยังรักเขาแทบขาดใจ เขารู้สึกขอบคุณ แต่ก็เจ็บปวดในเวลาเดียวกัน เขาพาเธอไปที่เตียงและนั่งลง มือของเขาค่อย ๆ สัมผัสบนคิ้วที่งดงามของเธอ ขณะที่เขาพูด “ลินนี่ หยุดคิดเรื่องนี้เถอะ เธอจำไม่ได้ เพราะเธอสูญเสียความทรงจำ”
“ฉันเนี่ยนะ? ลืมความทรงจำของฉันเองอย่างนั้นเหรอ?” ดวงตาของเมเดลีนเบิกกว้างขณะที่เธอสับสน
เจเรมี่มองมาที่เธอและพยักหน้า หัวใจของเขารู้สึกถูกบีบคั้น “ลินนี่ เราแต่งงานกันเมื่อหกปีที่แล้ว แต่มีบางอย่างผิดพลาดกับความทรงจำของเธอ แล้วเธอก็ลืมหลายสิ่งหลายอย่างไป พวกเขารักษาเนื้องอกในตัวเธอแล้ว เมเรดิธและครอบครัวของหล่อนได้รับโทษที่พวกเขาควรจะได้รับไปแล้ว และถูกตัดสินโดยกฎหมาย ส่วนเรา…”
เขาตะกุกตะกัก ความรู้สึกกลัวที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนทำให้เขาอยากจะถอยหนี
เขาหมดความกล้าที่จะบอกความจริงที่เกิดขึ้นภายในหกปีนี้กับเธอ เขากลัวจริง ๆ ว่าเธออาจจะเกลียดเขาและทิ้งเขาไป
“เจเรมี่ เจเรมี่ ทำไมนายไม่พูดต่อล่ะ เกิดอะไรขึ้นกับเรา?”
เจเรมี่หวนคืนสู่โลกแห่งความเป็นจริงหลังจากได้ยินเสียงรบกวนของเมเดลีน เขาแสดงรอยยิ้มที่อ่อนโยนและเผชิญหน้ากับเมเดลีนอีกครั้ง
แก้มของเมเดลีนได้กลายเป็นสีชมพูเมื่อเห็นใบหน้าที่น่าทึ่งของเขา ดวงตาที่งดงามของเธอหลบตาลงต่ำเล็กน้อย ขณะที่เธอไม่อยากมองเข้าไปในดวงตาของเขา
รูปลักษณ์ที่เขินอายของเธอ เหมือนกับหญิงสาวที่ได้ค้นพบว่ารักแท้มันเป็นยังไง
“ลินนี่ ทิ้งอดีตไว้เป็นอดีตได้ไหม? สำหรับวันข้างหน้า ฉันจะปกป้องเธอเอง จะดูแลเธอ แล้วเราจะเข้ากันได้ดี”
เขาเกี่ยวนิ้วก้อยเพื่อสัญญากับเธอ
“เหมือนคำสัญญาที่เราให้ไว้ในครั้งนั้นไงล่ะ ว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”
เมเดลีนค่อย ๆ สบตาขึ้นมามอง และพบกับดวงตาอันน่าหลงใหลของเจเรมี่ “เจเรมี่ ทั้งหมดนี้สำหรับฉันแล้วมันรู้สึกเหมือนฝันเลย”
“นี่ไม่ใช่ความฝันนะ ยัยเด็กโง่ มันคือความจริงที่เธอกำลังเจออยู่”
ดวงตาของเจเรมี่ดูอ่อนโยนยิ่งขึ้น แต่เขาก็ยังรู้สึกถึงหัวใจที่บีบคั้นอยู่ข้างใน
มันเป็นเพียงความรู้สึกที่มีความสุขอย่างเรียบง่าย แต่สำหรับเธอแล้ว มันเหมือนกับความฝันที่ยากที่จะทำให้เป็นจริงได้
นั่นเป็นเพราะเขาเคยมอบความเฉยเมย และความชั่วร้ายที่ไม่รู้จบให้กับเธอในอดีต ดังนั้น ความอบอุ่นทั้งหมดที่เธอรู้สึกในตอนนี้จึงดูเหมือนไม่จริงสำหรับเธอ
“ลินนี่” เจเรมี่โอบกอดเธอไว้แน่น
‘ฉันขอโทษนะ ลินนี่ ที่ฉันโกหกเธอเหมือนที่พวกเขาทำ
‘มันคือความจริงที่เธอเคยรักฉัน แต่ทว่า เธออาจจะเกลียดฉันมากกว่าที่เคย เมื่อเธอสามารถฟื้นความทรงจำของเธอได้ในอนาคตอันใกล้นี้’
ความคิดนั้นทำให้เจเรมี่กอดเมเดลีนแน่นขึ้น ราวกับว่าเขาอยากจะเก็บเธอเข้าไปในร่างของเขา
โดยไม่คำนึงถึงชีวิตและความตาย เขาเพียงต้องการอยู่กับเธอตลอดชีวิตของเขา
จู่ ๆ เมเดลีนก็รู้สึกลำบากใจเมื่อเจเรมี่ยังโอบกอดอยู่ เธอแสดงสีหน้ากังวลและจ้องที่เขาขณะพูดว่า “เจเรมี่ นายบอกว่าผ่านมาหกปีแล้ว แล้วไหนลูกของฉันล่ะ…”
เธอสัมผัสท้องด้วยมือของเธอโดยไม่รู้ตัว
“ฉันจำได้เพียงว่าไม่นานหลังจากที่ฉันตั้งครรภ์ เมเรดิธก็อ้างว่าเธอท้องเช่นกัน…”
“ไม่ต้องห่วง ลินนี่ ลูกของเราสบายดี เป็นเด็กผู้ชายและชื่อของเขาคือแจ็คสัน ฉันเป็นคนตั้งชื่อเขาเอง”
“แจ็คสัน” เมเดลีนพึมพำชื่อในขณะที่ตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น
“และอีกอย่าง ให้ฉันบอกเธอเรื่องนี้นะ ลินนี่ ฉันกับเมเรดิธไม่เคยมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกัน และฉันไม่เคยรักหล่อนเลย ในตอนนั้นเมื่อฉันรู้ว่าเมเรดิธเป็นเธอ ฉันไม่เคยแตะต้องหล่อนอีกเลย ลินนี่ ฉันชอบเธอเพียงคนเดียว เราเกิดมาเพื่อคู่กัน”
ความคิดเห็นของเจเรมี่ทำให้เมเดลีนตกตะลึงและดีใจเป็นอย่างยิ่ง
“เจเรมี่ ฉันอยากเจอลูกของเราโดยเร็วที่สุด ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?”
“เขาอยู่ที่บ้านคุณตาคุณยาย บ้านพ่อแม่แท้ ๆ ของเธอไง”
“พ่อแม่แท้ ๆ ของฉันเหรอ?” เมเดลีนยังคงมึนงงเมื่อเจเรมี่กำลังจับมือเธอไว้ “มาเถอะ ไปรับลูกของเรากัน”
เขาจับมือเธอและเดินลงไปที่ชั้นล่าง
ทันใดนั้น ประตูหลักของคฤหาสน์ก็ถูกเปิดออก และเงาของคนคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขา