บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 56
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 56
เจเรมี่จับเธอไว้แน่น และแม้มาเดลีนจะพยายามหนีออกจากการจับกุม แต่เธอยังถูกบังคับให้ขึ้นรถไปในที่สุด
มาเดลีนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมื่อไหร่ที่เขาหยุดคิดว่าเธอจะทำให้รถของเขาสกปรก ตอนนี้เขาปล่อยให้เธอนั่งในที่นั่งผู้โดยสารข้างๆด้วยซ้ำ
ท้องฟ้าภายนอกมืดมนลงในทันที ไม่นาน ทั้งลมทั้งฝนต่างพากันกระหน่ำตกหนัก
อารมณ์ของมาเดลีนเริ่มปั่นป่วน เมื่อใดก็ตามที่ฝนตกอย่างหนัก เธอจะนึกถึงคืนที่เธอถูกบีบบังคับให้คลอดลูก
ในรถแคบๆ ความกลัวในใจของเธอขยายออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เธอไม่อยากมองย้อนกลับไปในคืนที่มืดมิดคืนที่เลือดนองเต็มพื้น คืนที่ทำให้เธอและลูกสาวแยกจากกัน
“เจเรมี่ จะพาฉันไปไหน? นี่วางแผนที่จะฆ่าฉันเพียงเพราะฉันปฏิเสธที่จะหย่ากับคุณหรือเปล่า? ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณทำมันสำเร็จอีกต่อไปแล้ว!” มาเดลีนสูญเสียการควบคุมอารมณ์ของเธอและเธอพยายามเปิดประตูรถ
เธอไม่สามารถตายได้ เธอยังไม่ได้แก้แค้นลูกสาวของเธอ!
เจเรมี่ล็อคประตูอย่างรวดเร็วก่อนจะดึงเบรก
“มาเดลีน เธอบ้าหรือเปล่า?”เขาขมวดคิ้วก่อนจะลากมาเดลีนเข้ามาหาเขา ใบหน้าหล่อเหลาของเขาถูกปกคลุมไปด้วยความเย็นชา
มาเดลีนจ้องมองเขาด้วยดวงตาสีแดงเข้ม “ใช่ ฉันบ้า ฉันเป็นบ้าเมื่อนานมาแล้ว! ไม่อย่างนั้น ฉันจะตกหลุมรักคนขี้โกงที่สามารถฆ่าได้แม้กระทั่งเนื้อเลือดของตัวเองอย่างคุณได้ยังไง?”
เธอกัดฟัพูดออกไป ในหัวใจของเธอก็เจ็บปวดอย่างรุนแรง
คนเลือดเย็นจะสามารถทำสิ่งที่ไร้หัวใจเช่นนี้ได้อย่างไร?
แต่ทว่าเขาทำมัน
เจเรมี่มองไปที่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของมาเดลีน เพียงแค่ครู่หนึ่งที่เขามีอาการงุนงง
หลังจากนั้น ไม่นานสติที่เคยมีของเขาก็กลับมา ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าของมาเดลีน “เธอท้องเมื่อสามปีก่อนหรือเปล่า?”
“เหอะ” มาเดลีนหัวเราะเยาะราวกับว่าเธอเพิ่งได้ยินเรื่องตลก
น้ำตาร่วงหล่นจากดวงตาของเธอ เพียงไม่กี่วินาทีต่อมา เธอกรีดยิ้มส่งให้เขาอย่างประชดประชัน “คุณชาย วิทแมน คุณเป็นคนขี้ลืมมาก ถ้าจำไม่ได้ ฉันจะเตือนคุณอีกครั้ง ตอนแรก คุณเองที่มั่นใจว่าฉันเป็นคนผลักเมเรดิธและทำให้เธอแท้ง ฉันพูดอะไรกับคุณในห้องประชุมตอนที่ฉันจับกางเกงและขอร้องคุณ?”
ดวงตาที่เต็มไปด้วยหมอกและน้ำตาของมาเดลีนจ้องมองไปยังดวงตาที่แสดงความไม่พอใจของเจเรมี่
“เธอเตะฉันออกไปและบอกฉันว่า ‘งั้นเธอควรฝังเด็กผู้หญิงคนนั้นไว้ในท้องพร้อมกับลูกของเมเรดิธ’ ”
เธอพูดซ้ำในสิ่งที่เขาพูดในเวลานั้น
ม่านตาของเจเรมี่หดตัวลง เขาตกใจอย่างอธิบายไม่ถูกเมื่อเห็นใบหน้าของมาเดลีนที่อยู่ระหว่างเสียงหัวเราะและน้ำตา
“เจเรมี่ เธอทำมันแล้ว เธอฝังลูกของเราไว้กับลูกนอกสมรสที่เป็นลูกของเมเรดิธกับคนอื่น”
“เคยคิดบ้างไหมว่าต่อให้ฉันจะเหลือทนและน่ารังเกียจสำหรับเธอแค่ไหนแต่เด็กคนนั้นไม่รู้เรื่องด้วย? เธอคือเลือดเนื้อของคุณเอง!”
มาเดลีนกำลังเกิดอารมณ์โมโหอย่างมาก เธอตะโกนใส่ชายที่เงียบอย่างบ้าคลั่ง ทุกคำพูดเสียดแทงเนื้อและกระดูกของเธอ
“เจเรมี่ การลงโทษยังไม่เพียงพอใช่ไหม? แล้ว สิ่งเหล่านี้ที่พูดออกมาล่ะ?”
เธอพูด ขณะพูดเธอถอดเสื้อโค้ทของเธอออกและเริ่มถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้นต่อหน้าเขา
เธอเสียสติไปแล้วและแสดงด้านที่ทนไม่ได้ที่สุดต่อหน้าเขา
แม้ว่าเจเรมี่จะไม่สนใจที่จะมองมาเดลีนทุกครั้งที่เขาทรมานเธอ แต่เขาก็จำได้ว่าผิวของเธอนั้นค่อนข้างอ่อนโยนและเรียบเนียน แทบไม่มีข้อบกพร่อง และนุ่นวม บนร่างกายของเธอ
ตอนนี้ รอยดำแพร่ขยายไปทั่วร่างกายของเธออย่างน่าสะพรึงกลัวราวกับจะอธิบายถึงการเฆี่ยนตีและการลงโทษที่รุนแรงที่เธอต้องทนทุกข์ทรมาน
เจเรมี่รู้สึกได้ถึงเส้นเลือดที่ขมับของเขาในทันที คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันโดยอัตโนมัติ
เขาจ้องมองมาเดลีนด้วยความดุดัน จนในที่สุด เขาค่อยๆคลายมือที่จับไหล่ของมาเดลีนไว้แน่น ออกไป