บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 567
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 567
“…” อีวอนตกใจเมื่อได้ยินแบบนั้น
คาเลนก็ตกใจกับสิ่งที่เธอเห็นเช่นกัน เธอดึงสติตัวเองกลับมาอีกครั้งหลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง “อีวอน!”
เธอต้องการช่วยอีวอน แต่เมเดลีนกลับมาขวางเธอไว้ เธอคำรามด้วยความโกรธ “นังเศษขยะ ไปให้พ้น!”
“เศษขยะ?” เมเดลีนจ้องมองเธออย่างเย็นชา
คาเลนตกใจเมื่อเธอเห็นสายตาที่เฉียบคมของเมเดลีน แววตาที่เหมือนกับตอนที่เมเดลีนเปิดเผยตัวตนของเธอ “เมเดลีน ธะ… เธอ…”
“ทำไม? คุณพยายามจะข่มขู่ฉันตอนเจเรมี่ไม่อยู่เหรอ? คุณคิดว่าฉันคือเมเดลีนคนเก่าที่ยอมให้คุณทำอะไรกับเธอก็ได้งั้นเหรอ?”
อะไรกัน?
คาเลนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ จากนั้นเธอก็รู้สึกประหม่าเมื่อมองไปที่ใบหน้าของเมเดลีน
เมเดลีนมองดูเธออย่างเย็นชาขณะหยิบมีดและส้อม จากนั้นเธอก็จิ้มไข่ยางมะตูมของคาเลนขึ้นมาก่อนจะดันจานไปไว้ข้างหน้าเธอ
“กินทิ้งกินขว้างมันไม่ดีนะคะ แม่สามีที่รักของฉัน คุณต้องกินมันให้หมดนะ”
“…” คาเลนตกใจ แต่เธอยังไม่คิดว่าเธอเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ ใบหน้าของเธอเคร่งขรึมขึ้น แต่เธอกลับไม่กล้าที่จะทำตัวเย่อหยิ่ง
เมเดลีนจ้องมองใบหน้าของคาเลนอย่างสนุกสนาน คาเลนรู้สึกโมโห แต่เธอกลับไม่กล้าพูดอะไรออกมา จากนั้นเมเดลีนก็หันหน้าไปมองที่อีวอนซึ่งยังอยู่บนพื้น “ที่รัก ฉันขอถามเธออีกครั้งนะ บนพื้นนั่นนมแพะหรือนมวัว?”
อีวอนเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว เธอไม่รู้ว่าเพราะอะไรเมเดลีนที่อ่อนแอและเปราะบาง จึงกลายเป็นคนที่เกรี้ยวกราดและข่มเหง
“ฉันถามเธอ ตอบฉันมาสิ นั่นนมแพะหรือนมวัว?” เมเดลีนถาม คำถามของเธอทำให้อีวอนตัวสั่นไปด้วยความกลัว
เธอพยักหน้าอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าที่หวาดกลัว “ชะ… ใช่ มัน.. มันคือนมแพะ!”
เมเดลีนขมวดคิ้วด้วยความอยากรู้ “โอ้? จริงเหรอ? เธอได้ลิ้มรสมันหรือยังล่ะ?”
“ฉันลอง! ฉันลองแล้ว!”
เมเดลีนพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ดีจังที่เธอชอบมัน ลุกขึ้นมากินข้าวเช้าได้แล้ว ทำความสะอาดด้วยหลังจากที่เธอกินเสร็จแล้ว เข้าใจไหม?”
อีวอนพยักหน้าด้วยความกลัวหลังจากที่เธอเห็นรอยยิ้มมุมปากของเมเดลีน “เข้าใจแล้ว! ฉันจะทำความสะอาดทั้งหมดเอง!”
“ทานอาหารให้อร่อยล่ะ” เมเดลีนยิ้มและมองดูทั้งคู่ ใบหน้าของพวกเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำเมื่อเมเดลีนหันหลังกลับไป
อีวอนลุกขึ้นจากพื้นอย่างช้า ๆ “ป้าคาเลน เธอ… เกิดอะไรขึ้นกับเมเดลีนกันแน่? ดวงตาของเธอน่ากลัวเหลือเกิน!”
คาเลนมองไปที่แผ่นหลังของเมเดลีนด้วยความกลัว “ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้สูญเสียความทรงจำของเธอเหรอ? ทำไมเธอถึงมีปฏิกิริยาแบบนี้?”
“เธอต้องแสดงแน่นอน! ฉันไม่คิดว่าเธอจะสูญเสียความทรงจำไปจริง ๆ เธอคงกำลังวางแผนอะไรบางอย่าง นั่นคือเหตุผลที่เธอแกล้งทำเป็นว่าสูญเสียความทรงจำไป!” อีวอนเดา
“นังสารเลว! เธอไม่เพียงแต่ทำลายชื่อเสียงของเจเรมี่ แต่เธอยังร่วมมือกับเฟลิเป้เพื่อทำลายเจเรมี่อีก! เจ้าเล่ห์อะไรอย่างนี้!”
“ป้าคาเลนคะ เราต้องบอกพี่เจเรมี่นะคะ ว่าเธอโกหก!”
“เจเรมี่หลงเสน่ห์นังสารเลวนั่นมาก แล้วเขาจะเชื่อเราได้ยังไง?” คาเลนรู้สึกโกรธเคืองและคับแค้น “ฉันว่าเราต้องวางแผน”
อีวอนทำหน้าไม่พอใจ “ก่อนที่เราจะวางแผน เราควรทำยังไงของพวกนี้ดีคะ?” อีวอนชี้ไปที่โต๊ะซึ่งเลอะเทอะ
“เธอควรจะทำความสะอาดมันซะ เธอคิดว่าฉันจะกินมันหรือไง?”
“…” อีวอนแทบระเบิดด้วยความโกรธ แต่เธอไม่กล้าขัดต่อความต้องการของคาเลน และที่สำคัญที่สุด เธอไม่กล้าที่จะต่อต้านเมเดลีน
เมเดลีนเดินเข้าไปในสวนและพบผู้อาวุโสที่กำลังชมวิวอยู่
เธอมองไปที่ใบหน้าซึ่งเรียบเฉยของอาวุโสขณะที่จิตใจของเธอกำลังเลื่อนลอย เมื่อเธอกำลังจะเดินข้ามไป ชายชุดดำสองก็คนเดินเข้ามาจากประตูหน้า
ชายสองคนเดินตรงมาหาเธอ “คุณเอวลีน เจ้านายรอคุณกลับไปอยู่ เขาเป็นห่วงคุณ”
เมเดลีนมองชายสองคนอย่างไม่ใส่ใจ “เจ้านาย?”
“คุณเฟลิเป้ วิทแมน” ชายคนนั้นอธิบายด้วยรอยยิ้ม “คุณเอวลีน คุณต้องกำลังเผชิญหน้ากับปัญหาที่พึ่งเกิดขึ้นเร็ว ๆ นี้แน่ ถ้าคุณกลับไปกับเรา เจ้านายจะบอกคุณทุกอย่าง มันอันตรายเกินไปถ้าคุณยังอยู่ที่นี่กับเจเรมี่ วิทแมน”
หลังจากที่ชายคนนั้นพูด เมเดลีนก็ได้ยินเสียงคร่ำครวญอยู่ข้างหลังเธอ
เธอหันกลับมาและเห็นดวงตาเบิกกว้างของผู้อาวุโส เขามองเธอด้วยอารมณ์ราวกับบอกแก่เธอว่าอย่าตามสองคนนั้นไป