บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 571
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 571
ทันทีที่วินส์ตันกลับมา เขาก็เรียกหาเมเดลีนทันที นี่สร้างความอยากรู้อยากเห็นให้เกิดแก่คาเลนและอีวอน
อย่างไรก็ตาม อีวอนรู้สึกว่านี่เป็นโอกาสดีที่จะขโมยต้นฉบับ!
อีวอนจึงใช้โอกาสนี้เอาโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาถ่ายภาพต้นฉบับไว้
เมื่อคาเลนสังเกตเห็น เธอเดินเข้ามาด้วยความสงสัย “อีวอน เธอกำลังทำอะไรอยู่?”
สมองของอีวอนทำงานอย่างรวดเร็ว หลังจากที่เธอถูกจับได้ว่ากำลังถ่ายภาพร่างต้นฉบับ “คุณป้าคาเลนคะ หนูคิดวิธีที่จะทำให้เมเดลีนไม่สามารถเชิดหน้าของหล่อนได้อีกได้แล้ว! หล่อนจะได้หยุดทำท่าทีหยิ่งยโสเร็ว ๆ นี้แน้!”
“โอ้?” ดวงตาของคาเลนเป็นประกายขึ้นมาทันใด “ยังไงเหรอ?”
อีวอนยิ้มเยาะอย่างชั่วร้ายและเข้าไปใกล้หูของคาเลน พูดพึมพำอะไรบางอย่างจนแทบไม่ได้ยิน
หลังจากที่คาเลนได้ยินเช่นนั้น รอยยิ้มที่ชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ
หลังจากที่เมเดลีนถูกวินส์ตันเรียกไป เขาขอให้เธอมอบตัว ก่อนที่เธอจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น
“ยอมจำนนต่อความผิดเหรอคะ?” เมเดลีนถามแล้วเธอก็ยิ้มอย่างสงบนิ่ง “แน่ใจนะคะ ว่าฉันเป็นคนวางยาพิษคุณปู่ แค่จากความเห็นของพยาบาลพูดถึงรูปร่างของคนร้าย ที่แต่งตัวคล้ายฉันเพียงอย่างเดียวนี่เหรอคะ? แบบนี้เรียกว่าหลักฐานได้เหรอ?”
หลังจากที่เธอถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้วางยาพิษผู้อาวุโส เธอจึงไปสืบหาเรื่องนี้เอง ในที่สุดนี่คือหลักฐานอันเป็นรูปธรรมที่เธอพบ
คาเลนและอีวอนกำลังแอบฟังอยู่หลังกำแพง แล้วพวกเธอก็พบว่าวินส์ตันกำลังขอให้เมเดลีนยอมรับสารภาพ
ตอนนี้หน้าของวินส์ตันเป็นสีเขียว เขาเตือนเธออย่างเคร่งขรึมว่า “เมเดลีน ฉันอยากให้โอกาสเธออีกครั้ง ฉันถึงขอให้เธอยอมมอบตัวซะ อย่าพยายามสร้างความสับสนด้วยการแสร้งทำเป็นสูญเสียความทรงจำของเธอ ตราบใดที่เธอลงมือทำมัน เธอจะต้องทิ้งร่องรอยไว้”
เมเดลีนจ้องมองตาวินส์ตันอย่างมั่นใจ “ใช่แล้วค่ะ คนที่ทำจะทิ้งร่องรอยไว้แน่นอน ฉันคิดว่าคนร้ายตัวจริงจะปรากฏตัวในไม่ช้านี้”
“วิน ทำไมถึงไปพูดกับคนแบบนี้ล่ะ? ยัยตัวแสบนี้จะเอาแต่ปฏิเสธไปเรื่อย ๆ และยังคงเล่นบทเหยื่อเพื่อเรียกร้องให้เจเรมี่สงสารนั่นแหละค่ะ เธอเป็นคนที่มีกลอุบายมากมายอยู่ในมือ!” คาเลนอดไม่ได้ที่จะพูดแทรก
อีวอนเดินออกมาและพูดเสริม “ใช่ค่ะ คุณลุงวินส์ตัน คุณลุงไม่จำเป็นต้องเสียแรงพยายามหรอกค่ะ เธอไม่มีความกล้าพอที่จะยอมรับทำในสิ่งที่เธอทำหรอก”
เมเดลีนมองที่อีวอนอย่างซึ้งใจ “ฉันเดาว่าเธอคงสูญเสียความกล้าไปหมดแล้ว นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงพูดออกมาอย่างนั้นสินะ หื้ม?”
“…” อีวอนตกตะลึง เธอรู้สึกว่าเมเดลีนกำลังจ้องมองเธออย่างประหลาด แถมยังดูเหมือนจะมีบางอย่างอยู่เบื้องหลังสิ่งที่เธอพยายามจะพูด
‘เกิดอะไรขึ้น?
‘เธอรู้เหรอ ว่าฉันคือคนที่แกล้งปลอมเป็นเธอแล้ววางยาพิษคุณปู่?’
‘เป็นไปไม่ได้’
อีวอนปฏิเสธอย่างเงียบ ๆ
…
เมื่อถึงตอนเย็น เจเรมี่พบว่าวินส์ตันเลิกงานและกลับมาถึงบ้านแล้ว
เมเดลีนทำอาหารเย็นแสนอร่อยเตรียมไว้ อาหารส่วนใหญ่เป็นอาหารจานโปรดของแจ็คสัน
บนโต๊ะอาหาร วินส์ตันมองเมเดลีนกำลังป้อนอาหารให้ท่านปู่ ทันใดนั้น เขาก็ยิ้มเย้ยออกมา “เสแสร้ง!”
เจเรมี่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร “ถ้าคิดว่านี่คือการแสดงตบตา คุณทุกคนก็เชิญออกไปได้เลย ลินนี่กับผมจะดูแลคุณปู่เอง”
“เจเรมี่ แกยังคิดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณปู่ของแกอีกเหรอ?” วินส์ตันถามอย่างไม่สนใจคนรอบข้าง พร้อมกับชี้ไปที่เมเดลีน
เมเดลีนแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินเขาและป้อนอาหารคุณปู่ต่อไป
เจเรมี่วางส้อมลง ใบหน้าของเขาเหมือนคนที่แสนเย็นชา “ผู้หญิงที่คุณกำลังพูดถึง เป็นภรรยาของผมและเป็นลูกสะใภ้ของคุณ ลินนี่ได้รับความทุกข์ทรมานจากข้อกล่าวหา และความคับข้องใจตั้งมากมายก่อนหน้านี้ คุณยังจะมากล่าวหาเธออย่างนี้อีกเหรอ?”
“แก… ” วินส์ตันโมโหอย่างมาก แต่พูดไม่ออก
คาเลนแสร้งทำเป็นเข้าข้างเจเรมี่ “วินคะ คุณควรกินข้าวเย็นแล้วหยุดพูดได้แล้ว เจเรมี่พูดถูก บางทีนี่อาจเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันก็ได้”