บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 588
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 588
เจเรมี่เหลือบตามองอย่างเย็นชา สายตาที่เย็นชาของเขาจับจ้องไปยังหัวใจที่เร่าร้อนและเต็มไปด้วยความคาดหวังของเมเรดิธ
“ในชีวิตนี้ผมรักผู้หญิงเพียงคนเดียว และผู้หญิงคนนั้นคือลินนี่ สำหรับคุณ คุณคิดว่าผู้ชายคนไหนจะชอบผู้หญิงที่ชั่วร้ายและน่ารังเกียจอย่างคุณได้เหรอ?”
“เฮอะ!” เมเรดิธหัวเราะอย่างขมขื่น จากนั้นเธอก็กำหมัดแน่น นัยน์ตาของเธอยังเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาและความเกลียดชัง “เอาล่ะ เป็นคำตอบที่ตรงไปตรงมา จนฉันแทบจะตายด้วยความคับข้องใจที่เหลืออยู่”
เธอกัดริมฝีปากแน่นจนเนื้อฉีก เธอไม่ปล่อยแม้เลือดจะเริ่มไหลรินออกจากบาดแผลของเธอ
เจเรมี่ไม่สนใจที่จะมองเธอแม้แต่ในสภาพที่อนาถขนาดนี้ เขาถามออกมาอย่างหมดความอดทน “ผมไม่อยากจะเสียเวลาอีก รีบพูดออกมาเถอะ”
เมเรดิธหัวเราะอย่างขมขื่นเมื่อเจเรมี่ปฏิเสธที่จะมองเธอ “เจเรมี่ ฉันกำลังจะตายในวันพรุ่งนี้ ทำไมคุณไม่มองฉันบ้างล่ะ? ฉันน่ารังเกียจมากเลยเหรอ? ตอนนั้นคุณบอกฉันเสมอว่าฉันเป็นผู้หญิงที่สวยและใจดีที่สุดในโลก”
ความรังเกียจในสายตาของเจเรมี่ยิ่งปรากฏชัดมากขึ้นในตอนนี้
“ถ้าผมไม่ได้เข้าใจผิดว่าคุณคือลินนี่ คุณคิดว่าคุณคู่ควรกับคำชมเหล่านั้นงั้นเหรอ? เมเรดิธ อย่าพยายามทำให้ผมแสดงความหยาบคายออกมาก่อนที่คุณจะตายเลย”
“ทำให้คุณหยาบคายงั้นเหรอ?”
สีหน้าของเมเรดิธเปลี่ยนไปเมื่อมือที่หยาบกร้านและซีดเซียวของเธอจับลูกกรง “ฉันมันเลวร้าย แต่ทำไมฉันถึงทำเรื่องน่าขยะแขยงพวกนั้นล่ะ? ฉันทำทั้งหมดก็เพื่อคุณนะ! มองมาที่ฉันสิ? ตลอดหลายปีที่ผ่านมาที่ฉันอยู่กับคุณ ทำไมคุณถึงไม่เคยแตะต้องฉันเลย?”
เจเรมี่ประหลาดใจ เมื่อจู่ ๆ เมเรดิธก็ยอมรับเองว่าพวกเขาไม่เคยมีความสัมพันธ์กันมาก่อน มีการเปลี่ยนแปลงบางอย่างบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเจเรมี่หลังจากที่ได้ยินแบบนั้น
แม้ว่าเขาจะนึกอยู่แล้วว่าเขาไม่เคยแตะต้องเธอมาก่อน แต่มันก็ยังน่าทึ่งอยู่ดีที่ได้ยินเธอพูดออกมาดัง ๆ แบบนี้
…
เมเดลีนวาภาพร่างในห้องทำงานเสร็จแล้วและกำลังจะไปดูคุณปู่
เธอลุกขึ้นและมองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่รู้ตัว แล้วเธอก็สังเกตเห็นว่าฝนเริ่มโปรยปรายลงมาเธอโดยที่เธอไม่รู้มาก่อน
ฝนตกไม่หนัก แต่ท้องฟ้าเป็นสีเทา
เมเดลีนเดินไปที่ห้องคุณปู่เพื่อปิดหน้าต่างเผื่อว่าน้ำฝนจะเข้ามาในห้อง
เมื่อเธอกำลังจะปิดหน้าต่าง เธอเห็นร่างที่คุ้นเคยจากหางตา คนนั้นกำลังเดินไปที่ประตูหน้าพร้อมกับร่มสีดำ
เธอหันกลับไปเพื่อไปที่ประตูหน้า ขณะที่เธอกำลังจะเปิดประตู เธอก็ชนกับเฟลิเป้ที่กำลังจะเคาะประตู
“นั่นคุณเองเหรอ?” เมเดลีนมองมาที่เขา
เฟลิเป้ยิ้มให้เธออย่างนุ่มนวล “แมดดี้”
ในเวลานี้เมเดลีนไม่รู้จักเฟลิเป้ ดังนั้นเธอจึงมองเขาอย่างระมัดระวัง “คุณมาหาเจเรมี่เหรอคะ?”
เฟลิเป้ยิ้มและส่ายหัว “ผมแค่มาหาคุณ ผมแค่อยากรู้ว่าคุณสบายดีไหม”
“นี่ไม่ใช่เรื่องของคุณเลยนะคะ ว่าฉันจะเป็นยังไง”
“แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องของผม” เฟลิเป้พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปใกล้เมเดลีน “แมดดี้ คุณต้องรู้ว่าคุณสูญเสียความทรงจำไปนะ ก่อนที่คุณจะเป็นแบบนี้ คุณไม่พอใจและดูถูกเจเรมี่”
เมเดลีนฟังเรื่องไปที่เฟลิเป้พูดและใบหน้าของเธอก็นิ่ง “ฉันรู้แค่ตอนนี้ฉันรักเจเรมี่มาก”
“คุณยังคงรักเขาแม้ว่าเขาจะหลอกใช้คุณและโกหกคุณงั้นเหรอ?” เฟลิเป้ถามอย่างใจเย็นด้วยแววตาที่อ้างว้าง
เมเดลีนตอบอย่างหนักแน่น “ใช่ ฉันรักเขา”
เฟลิเป้ถอนหายใจด้วยความผิดหวัง “แมดดี้ ผมจะรอให้คุณหายดีนะ ผมจะรอคุณไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น”
หลังจากที่เขาให้คำสัญญา เขาก็ถือร่มและหันหลังกลับท่ามกลางสายฝน
เมเดลีนไม่ได้ให้ความสนใจเขาอีกต่อไป ในตอนนั้นเมื่อเธอกำลังจะกลับเข้าไปในบ้าน เธอได้ยินเสียงดังแว่ว ๆ ดูเหมือนมีอะไรหล่นจากกระเป๋าของเฟลิเป้
เธอหันกลับมามองสิ่งที่ตกจากกระเป๋าของเฟลิเป้โดยไม่รู้ตัว ทันใดนั้นสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป