บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 59

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 59

แท้ที่จริงแล้ว มาเดลีนค่อนข้างกระวนกระวายใจและไม่สบายใจอย่างมาก ด้วยความสามารถในปัจจุบันของเธอ ไม่สามารถสู้กับเมเรดิธได้เลย

นอกจากนี้ทเธอไม่สามารถอ่านการกระทำของเจเรมี่ที่มีต่อเธอในวันนี้ได้

ขณะที่เธอยังคงคิดวนเวียนอยู่กับเรื่องนี้ เธอรับรู้ว่ามีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวจากโถงทางเดิน กำลังเข้าใกล้เธอทุกที

มาเดลีนเงยหน้าขึ้นขณะที่ร่างสูงโปร่งอย่างสง่าของเจเรมี่เข้ามาบดบังทัศนียภาพในการมองเห็นของเธอ

สายฝนยังคงโหมกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย และด้วยนิสัยที่เยือกเย็นตามปกติของเขาในเวลานี้อุณหภมูิที่แผ่ออกมาดูเยือกเย็นขึ้นไปอีกเเพราะฝนที่กำลังตกหนักอยู่ตอนนี้

เขาตั้งใจที่จะมองลึกเข้าไป ในดวงดวงตาของเขามีมาเดลีนสะท้อนอยู่ ดวงตาของเขาจ้องมองเธอช่างลึกเหลือเกิน ราวกับว่าเธอจะจมดิ่งลงไปในดวงตานั้นมันเป็นการสบตาแบบนั้นอีกครั้ง

หัวใจของมาเดลีนถูกสูบฉีดอย่างอธิบายไม่ถูก เมื่อเธอกำลังจะหลีกเลี่ยงการจ้องมองนี้ เธอรู้สึกได้ถึงลมกรโชกแรงที่พัดผ่านข้างๆเธอ

เมเรดิธกุมใบหน้าข้างหนึ่งก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาวิ่งไปหาเจเรมี่พร้อมกับสะอื้น จากนั้น หล่อนฝังตัวเองลงไปในอกของเขา

“เจเรมี่…” เสียงของหล่อนสั่นราวกับว่าหล่อนทำบางอย่างผิดอย่างมาก

ได้เลย!

ยัยกิ้งก่าสองสีกำลังจะเริ่มการแสดงอีกแล้วสินะ

มาเดลีนยกมุมริมฝีปากของเธออย่างขบขัน เธอเหนื่อยเหลือเกินกับเรื่องนี้

สายตาจับจ้องของเจเรมี่หยุดอยู่บนใบหน้าของมาเดลีนสองสามวินาทีก่อนที่เขาจะปลอบโยนเมเรดิธ “เกิดอะไรขึ้น?”

น้ำเสียงนุ่มและทุ้มของเขาฟังดูดีมาก แต่น่าเสียดายเขาไม่เคยใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนนี้ปลอบโยนมาเดลีนมาก่อน

เมเรดิธพิงอกพร้อมส่ายหัว “มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด ทุกอย่างไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับ แมดดี้ เจเรมี่ ฟังฉันนะหากคุณอยากจะโทษใครสักคนสำหรับทุกเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ ขอให้โทษเราทั้งสองคนที่ตกหลุมรักกันและกันผิดเวลา อย่าบังคับให้แมดดี้หย่ากับคุณฌลย ฉันกลัวว่าหากคุณยังทำเช่นนี้ต่อไป แมดดี้เองจะเป็นตัวอันตรายต่อฉันและแจ็คจริงๆ ฉันจะปล่อยให้ใครมาทำร้ายลูกของเราไม่ได้อีกแล้ว”

เธอพูดคำพูดที่เห็นอกเห็นใจและไร้เดียงสาอย่างนุ่มนวล แต่คำพูดเหล่านั้นมุ่งเป้าไปที่มาเดลีน อย่างชัดเจน

เมื่อมาเดลีนเห็นปฏิกิริยาที่เจเรมี่มีต่อเมเรดิธจากการตั้งคำถามของ เธอเลือกที่จะไม่อธิบาย ในที่สุด เธอตัดสินใจพยักหน้าด้วยท่าทางที่ดูเห็นด้วยกับสิ่งที่เมเรดิธพูด “ใช่แล้ว ผู้หญิงอย่างเธอก็ระวังตัวไว้ดีกว่า ฉันอาจจะบ้าขึ้นมาอีกครั้ง ไม่เพียงเท่านั้นนะนอกจากจะฆ่าเธอแล้ว แต่ฉันจะจัดการกับเจ้าตัวเล็กนั้นด้วย”

เมเรดิธหยุดสะอื้นและมองไปที่มาเดลีนด้วยสายตาที่งุนงง เธอเช็ดน้ำตาอย่างน่าสงสารในไม่กี่วินาทีต่อมา

“เจเรมี่ ฉันกลัวมาก เรามาแค่คิดว่าเราเป็นคู่รักเเบบดาราสร้างกระเเสเถอะนะ ฉันจะเลี้ยงดูแจ็คด้วยตัวฉันเอง”

หลังจากที่หล่อนพูดจบ หล่อนผลักตัวเองให้ลุกออกจากอ้อมแขนของเจเรมี่และวิ่งไปที่ประตู

มาเดลีนคิดว่าเมเรดิธกำลังจะจากไปที่ไหนสักที่ แต่แล้วสิ่งที่เธอเห็นเมเรดิธทำคือหล่อนวิ่งไปที่ห้องโถงทางเดินและทำท่าข้อเท้าบิด หลังจากนั้น หล่อนก็ล้มลงบนพื้นด้วยความเจ็บปวด

เฮ้อออ

เห็นแก่พระเจ้าเถอะ

“เมอร์” เจเรมี่วิ่งไปทันทีในขณะที่รู้สึกกังวล

เมื่อเธอเห็นแบบนั้น มาเดลีนเองก็รู้สึกแย่ในใจ

กี่ครั้งแล้วที่เขาทิ้งเธอไป กี่ครั้งที่เธอเจ็บปวดมากจนไม่สามารถยืนตัวตรงได้? เขาเคยดูแลเธอตั้งแต่เมื่อไหร่? เขามีแต่จะเตะเธอและเฝ้าดูอย่างเย็นชา

มาเดลีนกำหมัดแน่นและหันหลังเดินไปในห้องอาหาร

ไม่นานหลังจากนั้น เจเรมี่และเมเรดิธตามเข้ามา

เขาช่วยเมเรดิธที่กำลังเดินโซซัดโซเซให้นั่งลง จากนั้นเขา สั่งให้แม่บ้านฮิวจ์เสิร์ฟพาสต้าเพิ่มอีกหนึ่งชาม

ริมฝีปากของเมเรดิธแสยะขึ้นอย่างลับๆในขณะที่หล่อนส่งมันให้มาเดลีนอย่างดูมีชัย ภายในวินาทีเดียวกัน ริมฝีปากบางของเธอกรีดออกอย่างอ่อนโยนพร้อมกับน้ำเสียงอ่อนหวานที่ถูกเปร่งออกมา “เจเรมี่เท้าของฉันเจ็บจัง ฉันอยากอยู่ที่นี่คืนนี้ ฉันมีเสื้อผ้าเปลี่ยนและของใช้ส่วนตัวของฉันก็อยู่ที่นี่”