บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 596

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 596

???

หลังจากได้ยินสิ่งคณะกรรมการพูดออกมา อีวอนก็หน้าถอดสีอย่างเห็นได้ชัด

เธอจ้องมองไปที่ผลงานซึ่งปรากฎบนหน้าจอ และรู้ว่ามันยากที่จะปักใจเชื่อได้ลง เธอรู้สึกสติหลุดลอยไปชั่วครู่

‘นี่มัน… นี่มันงานของศิลปินนักออกแบบเครื่องเพชรชื่อดังอย่างนั้นเหรอ?’

‘มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง?

‘โธ่เอ๊ย!

‘ต้องเป็นเมเดลีนแน่ ๆ ที่ลอกเลียนผลงานชิ้นนี้แล้วตั้งใจใช้มันลงแข่งขัน”

‘คงจะไม่ได้หมายความว่า ฉันกลายเป็นแพะรับบาปแทนยัยเมเดลีนใช่ไหม?!’

ความคิดเหล่านี้หมุนวนอยู่ในจิตใจของอีวอนซ้ำ ๆ เธอมองไปที่เมเดลีนอย่างแค้นเคือง

เมเดลีนนั่งอยู่ภายใต้แสงไฟอย่างสงบเงียบและสง่างาม ใบหน้าอันทรงเสน่ห์ของเธอเคยเป็นเช่นไรก่อนหน้านี้ ตอนนี้ก็ยังเป็นเช่นนั้นอยู่

ริมฝีปากสีชาดที่เย้ายวนของเมเดลีนเผยรอยยิ้มออกมาตอนที่เธอเห็นว่าอีวอนกัดฟันแน่นและมองเธออยู่

“คุณอีวอน คุณกล้าพูดได้ยังไงคะ ว่านี่คือผลงานจากน้ำพักน้ำแรงของคุณทั้ง ๆ ที่คุณก็ลอกศิลปินออกแบบมาทั้งหมดและยังส่งมาลงแข่งขันอีก? คุณนี่ตลกและโง่ดีจริง ๆ นะคะ การออกแบบเครื่องเพชรเรียกได้ว่าเป็นศิลปะแขนงหนึ่ง พวกเราไม่มีทางยอมให้คุณมาทำมันแปดเปื้อนหรอก คุณหมดคุณสมบัติในการเข้าแข่งขันครั้งนี้ ในอนาคต คุณจะถูกตัดสิทธิ์เข้าร่วมการแข่งขันใด ๆ ก็ตามที่เกี่ยวกับเครื่องเพชรทั้งหมดด้วย!”

…

‘อะไรนะ?!’

อีวอนรับไม่ได้กับฉากจบแบบนี้

เธอต้องการเป็นหนึ่งในสักขีพยานตอนที่เมเดลีนมันร่วงลงมาจากบัลลังก์ ไม่ได้หวังว่าจะเป็นเธอเองที่ร่วงหล่นลงมา แต่เธอจะไม่ยอมให้ตนเองมารับเคราะห์แบบนี้แน่

ผู้ชมด้านล่างเวทีมองเธอด้วยสายตาที่เหยียดหยาม สิ่งนี้ทำให้อีวอนตกที่นั่งลำบาก

แม้ว่านี่อาจเป็นจุดจบของอีวอน แต่เธอจะลากเมเดลีนลงไปพร้อมกัน

“พวกคุณทั้งหมดกำลังเข้าใจผิด!” เธอพลันร้องตะโกน

“ความจริง นี่ไม่ใช่ผลงานของฉัน และฉันไม่ได้ลอกงานของใครมาทั้งนั้น! สิ่งที่พวกคุณเห็นอยู่ในตอนนี้ จริง ๆ แล้วเป็นผลงานของผู้เข้าแข่งขันหมายเลข 12 เอวลีน มอนต์โกเมอรี ต่างหาก!”

เธอพยายามทุกวิธีทางที่จะหาเหตุผล “เพราะว่า… เพราะว่าฉันกับเอวลีนเป็นญาติกัน ก่อนหน้านี้พวกเราเคยอยู่ด้วยกัน งานของฉันกับของเธอเลยรวมกันมั่วไปหมด! ฉันไม่ได้ดูมันให้ดีเสียก่อน แต่ว่าตอนนี้พอได้ดูใกล้ ๆ ฉันก็เลยรู้ว่านี่ไม่ใช่งานของฉัน มันเป็นงานของเอวลีนต่างหาก!”

“ถ้าเกี่ยวข้องกับการลอกเลียนแบบจริง ก็ต้องเป็นเอวลีนที่ลอกเลียนแบบงานของคนอื่นมา! ถ้าไม่เชื่อสิ่งที่ฉันพูด พวกคุณก็ดูงานของเอวลีนที่ส่งมาเข้าแข่งขันได้เลย พวกคุณทุกคนจะได้เชื่อว่าสิ่งที่ฉันพูดเป็นเรื่องจริง!”

เมเดลีนยืนขึ้น เสียงที่ใสและกังวานของเธอ ราวกับสายลมปลอบประโลมหัวใจที่ได้พัดผ่านโสตประสาทของผู้สดับตรับฟัง “ถ้าเป็นเช่นนั้น ขอความกรุณานำผลงานของดิฉันขึ้นแสดงก่อนด้วยนะคะ เพื่อเป็นข้อพิสูจน์ว่า สิ่งที่ผู้หญิงเล่ห์เหลี่ยมจัดคนนั้นพูดออกมา เป็นเรื่องโกหกเพื่อหาข้ออ้างให้ตนเองพ้นผิด”

ดวงตาของอีวอนเบิกโพลงในขณะที่จ้องมองเมเดลีนผู้ซึ่งกำลังเดินมาตรงหน้าเธอ

ภายใต้แสงไฟบนเวที ความสง่างามที่หาใดเปรียบได้ยาก และการแต่งกายที่เลอค่าของเมเดลีนทำให้ผู้ชมตรงหน้าหยุดหายใจไปชั่วขณะ

อีวอนสูดหายใจเข้าลึกและเยือกเย็น เธอไม่มีคำใดจะเอ่ยออกไปเมื่อเผชิญหน้ากับแรงกดดันที่เมเดลีนส่งให้

เจ้าหน้าที่ฝ่ายเทคนิคหลังเวทีแสดงผลงานของเมเดลีนอย่างเร่งรีบ และนั่นเป็นผลงานชิ้นเอกที่ละเอียดละออและไม่มีผู้ใดเคยเห็นมาก่อน

ภาพตรงหน้าทำให้อีวอนและคาเลนตะลึงงัน

“ได้ยังไง… เป็นไปได้ยังไง?” ตาของอีวอนโตเท่าไข่ห่านตอนที่ได้เห็นผลงานตรงหน้า มันยากที่จะยอมรับกับสิ่งที่เธอเห็น

กลับกลายเป็นว่ามันแตกต่างกับผลงานการออกแบบของอีวอนอย่างสิ้นเชิง

เมเดลีนยิ้มเยาะราวกับว่าเธออ่านแผนการออกทั้งหมด “ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ล่ะ? คิดว่าฉันโง่เหมือนคุณป้าของเธอรึไง?”

…