บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 601
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 601
“ลินนี่! ลินนี่!”
ภายใต้ความมึนงง เมเดลีนได้ยินเสียงใครบางคนเรียกเธอด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล
เธอพยายามลืมตาขึ้นมาอย่างสุดความสามารถ แต่ความพยายามนั้นกลับไร้ผล
หลังจากที่หมดสติไป เมเดลีนหลุดเข้าไปในความฝันอันแสนยาวนาน
ณ พื้นที่สีขาวโพลนซึ่งมีหิมะปกคลุม เธอฝันว่าตัวเองกำลังจะจมลงไปในบึงน้ำแข็งอันหนาวเหน็บ เธอว่ายน้ำไม่เป็น และพยายามตะเกียกตะกายพาตัวเองขึ้นไปที่ริมฝั่ง เจเรมี่อยู่ตรงนั้น ตรงริมแม่น้ำนั่น
เขายืนเด่นเป็นสง่าอยู่ตรงนั้น เมื่อมองไปยังรูปร่างอันทรงเสน่ห์ของเขา รอยยิ้มที่ไม่แยแสของเขากลับเด่นสะดุดตากว่าเดิม
เธอกรีดร้อง “เจเรมี่ ช่วยฉันด้วย!”
ชายหนุ่มไม่ขยับเลยแม้แต่ก้าวเดียว เขาได้แต่มองเธออย่างรังเกียจ
แสงแห่งความหวังอันริบหรี่ซึ่งเมเดลีนโอบกอดเอาไว้ ค่อย ๆ เลือนหายไปทีละน้อย เวลาเดียวกับร่างกายของเธอที่ค่อย ๆ ดำดิ่งลงสู่ก้นบึ้งของบึงน้ำอันหนาวเหน็บ
ในตอนที่กำลังจะตายเช่นนี้ เธอกลับเห็นเมเรดิธยืนกอดเจเรมี่อยู่ พวกเขาพลอดรักกันอย่างหวานชื่นต่อหน้าเธอ
หัวใจของเมเดลีนดำดิ่งลงไปยังก้นทะเลสาบลึก ในตอนนั้นเธอได้ยินเสียงที่แข็งกระด้างของเจเรมี่ได้เต็มสองหู “ฟังให้ดีนะ เมเดลีน ฉันไม่เคยรักเธอเลย ไม่แม้แต่เศษเสี้ยวของหัวใจฉันที่นึกชอบเธอ นับประสาอะไรกับที่รักเธอ”
“ไม่แม้แต่เศษเสี้ยวของหัวใจ…”
เสียงนุ่มลึกและน่าหลงใหลของเขาเป็นเหมือนกับเสียงน่ารำคาญของปีศาจร้ายที่ตามหลอกหลอนโสตประสาทของเมเดลีน
ทันใดนั้น ดวงตาของเมเดลีนก็เบิกกว้าง
เธอลุกขึ้น หลับตา และสูดหายใจเข้าลึก ๆ เธอจึงรู้ว่าแค่ฝันไปเพียงเท่านั้น
ถึงกระนั้น ช่างเป็นความฝันที่สมจริงเสียเหลือเกิน สมจริงมากเสียจนเธอรู้สึกได้แม้แต่ความรู้สึกเจ็บแปล๊บในหัวใจ
‘หรือว่านี่คือความทรงจำที่ฉันสูญเสียไปหลังจากประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์กันนะ?’ เธอคิดในใจ
จู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา เธอจึงหันหน้าไปตามที่มาของเสียงนั้น และเห็นว่าร่างอันสูงตระหง่านของเจเรมี่กำลังเดินเข้ามา
ความรู้สึกกังวลใจบนใบหน้าของเขาได้สลายไป เมื่อเห็นว่าเมเดลีนได้สติแล้ว
“เธอตื่นแล้วสินะ ลินนี่” เจเรมี่ทักทายหญิงสาวด้วยรอยยิ้มขณะที่เดินเข้ามาข้างเตียง และกุมมือเธอขึ้นมา “ลินนี่ ทำไมมือคุณถึงเย็นแบบนี้ล่ะ? รู้สึกไม่สบายตรงไหนรึเปล่า?”
เมเดลีนทำได้เพียงมองเจเรมี่เงียบ ๆ ในขณะที่จ้องมองใบหน้านั้น ประกายแห่งความโกรธแค้นค่อย ๆ ส่องประกายออกมาจากดวงตาของเธอ
เธอดึงมือกลับมาอย่างแรงและมองผู้ชายตรงหน้าหัวจรดเท้า จากนั้นก็รู้สึกนึกรังเกียจเขาขึ้นมา “เลิกแสดงสักที เจเรมี่ คิดว่าฉันไม่รู้เหรอ ว่านายคิดที่จะทำอะไร?”
มือของเจเรมี่ค้างเติ่งอยู่กลางอากาศในขณะที่ดวงตาจับจ้องไปที่ใบหน้าอันเฉยเมยของเมเดลีน แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
เมเดลีนสะบัดผ้าห่มออกและลุกออกจากเตียง เธอยกมือทั้งสองขึ้นมาเป็นเชิงป้องกันตัวเองและมองเขาด้วยความเกลียดชัง “คนรักของนายได้รับโทษประหารไปแล้ว นายอยากจะล้างแค้นแทนเธอ เลยมาลงที่ฉันใช่ไหม?”
ทันทีที่ได้ยินข้อสงสัยของเมเดลีน เขาถึงกับไปไม่เป็น
เขาไม่ได้จะหาข้ออ้างมาป้องกันตัวเอง ดังนั้นจึงทำได้เพียงแค่ยิ้มออกไปแทน เขาพูดด้วยท่าทีสงบนิ่ง “ผมรู้ดีว่า ไม่ว่าจะพูดอะไรออกไป คุณก็ไม่มีวันเชื่ออยู่ดีว่าผมรักคุณจริง ๆ ผมเตรียมของใช้ประจำวันให้คุณแล้ว ไปอาบน้ำ ล้างเนื้อล้างตัว เดี๋ยวผมจะหาอะไรให้คุณทานเอง”
จากนั้น เขาก็เดินออกไป
เมเดลีนรีบคว้าตัวเขาเอาไว้ “นายตั้งใจจะทำอะไรกันแน่ เจเรมี่?”
ในที่สุด เขาก็หยุดเดินและหันหลังกลับมาตอบ พร้อมด้วยรอยยิ้มที่แต้มบนใบหน้า “ไม่ต้องกลัวไปนะ ผมจะไม่ทำร้ายคุณ”
“เจเรมี่ นี่นาย…”
“เดี๋ยวผมกลับมา”
จากนั้น เขาก็เดินออกไปจากห้องและปิดประตู
เมเดลีนได้ยินเสียงลงกลอนประตูเบา ๆ เธอจึงวิ่งไปที่ประตู และรู้ได้ในทันทีว่าเธอถูกขังไว้ในห้องเสียแล้ว
“เปิดประตู เจเรมี่! นายตั้งใจจะขังและทรมานฉันในห้องนี้ใช่ไหม? แจ็คอยู่ไหน เจเรมี่? นายเอาลูกไปไว้ที่ไหน? เจเรมี่!”
เมเดลีนถีบประตูเต็มกำลัง แต่ไม่เป็นผล
เธอกัดริมฝีปาก หมุนตัวกลับ และสำรวจของโดยรอบ
‘ที่นี่ดูไม่คุ้นตาเลย ที่นี่มันที่ไหนกันแน่?’
สายตาของเธอสะดุดกับระเบียงห้องซึ่งอยู่ไม่ไกล เธอจึงวิ่งไปตรงนั้น