บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 604

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 604

“เจเรมี่ ฉันไม่ได้สนใจหรอกนะ ว่านายอยากจะตายรึเปล่า แต่อย่ามาทำให้มือของฉันสกปรกได้ไหม” เมเดลีนจ้องมองเขา และทันใดนั้นหัวใจเธอก็เต้นแรงขึ้น

เธอคิดว่าตัวเองคงจะมีความสุขตอนที่ได้ยินว่าคนที่เธอเกลียดจนเข้ากระดูกดำตายไป แต่ตอนนี้ เธอกลับรู้สึกไม่สบายใจอย่างประหลาด

ตอนที่เห็นรอยเลือดบนเสื้อของเจเรมี่วงใหญ่ขึ้น น้ำตาพลันเอ่อล้นออกมาจากดวงตาของเธอ เธอรู้สึกหวาดหวั่นและผลักเขาออกไปอย่างไม่สบายใจนัก “ถอยออกไป เจเรมี่ ออกไปจากตรงนี้ซะ! แม้ว่านายจะตายต่อหน้าฉัน ฉันก็ไม่มีวันให้อภัยนาย!”

เธอผลักเขาออกไปอย่างเต็มแรง แต่เจเรมี่ยังคงยืนอยู่อย่างนั้น เธอไม่สามารถขยับเขยื้อนเขาออกไปไหนได้เลย แม้ว่าจะพยายามมากแค่ไหนก็ตาม

“เจเรมี่ ออกไปสิ! ถ้านายไม่ไป ฉันไปเอง!”

เมเดลีนรีบพาตัวเองไปที่ประตู และในตอนที่เธอเดินผ่านเขา เจเรมี่ก็เข้ามาโอบกอดเธอจากทางด้านหลังไว้แน่น

“ลินนี่ อย่าไปเลยนะ”

“ปล่อยฉัน!”

“ไม่ ผมไม่ปล่อย ถ้าผมปล่อย คุณจะหนีและหายไปจากชีวิตผมตลอดกาล”

ดูเหมือนว่าเจเรมี่จะพึมพากับตัวเองมากกว่าคุยกับเธอ ลมหายใจอันอบอุ่นส่งผ่านไปถึงใบหูของเมเดลีน

เมเดลีนคิดว่าเจเรมี่คงจะบ้าไปแล้ว

เขาโอบกอดเธอแน่นมากเสียจนเธอขัดขืนไม่ได้ แม้ว่าเสื้อที่เธอสวมใส่จะค่อนข้างหนา แต่เธอก็รู้สึกได้ถึงของเหลวที่เหนียวหนืดและไหลซึมออกจากร่างกาย เลือดของเจเรมี่

เมื่อเธอคิดเช่นนั้น ความกลัวที่ยากจะเมินเฉยเข้ากัดกินหัวใจเธอในทันที

“เจเรมี่ ปล่อยก่อน ฉันสัญญาว่าจะไม่หนี”

“คุณจะหนี และคุณจะไม่กลับมาอีก” เขาเอาแต่ใจตัวเองราวกับเด็กดื้อ

เมเดลีนสูดหายใจเข้าลึก ๆ และพูดขึ้น “ฉันบอกว่าจะไม่หนี ดังนั้นปล่อยเถอะ เจเรมี่ ถ้านายรักฉันจริง นายก็ไม่ควรจะทำให้ฉันต้องรำคาญใจแบบนี้นะ”

ตอนที่ได้ยินแบบนั้น เจเรมี่ดูเหมือนว่าจะนึกบางสิ่งขึ้นมาได้ และรีบปล่อยเมเดลีนออกจากอ้อมแขนทันที

เขาเสียสติอีกรอบแล้วรึไง?

ใช่ คงงั้น

เขาคิดถึงเมเดลีนที่เขารู้จักเมื่อหลายปีก่อน เธอเคยรักและชื่นชมเขา เธอพูดน้อยและไม่เคยทำให้เขาไม่สบายใจ

แล้วตัวเขาเองล่ะ?

แกร๊ก

เจเรมี่ตื่นจากภวังค์หลังจากที่ได้ยินเสียงเปิดประตู เขามองออกไปและรู้ว่าเมเดลีนเดินออกจากห้องไปแล้ว

เขานั่งลงบนเก้าอี้อย่างสิ้นหวังขณะปล่อยให้เลือดไหลนองเสื้อ ราวกับว่าเขาสูญสิ้นสติสัมปชัญญะไปแล้ว น้ำตาเอ่อล้นเต็มสองตา

‘ถ้านายรักใครสักคนจากใจจริง นายควรปล่อยให้เธอเป็นอิสระ และปกป้องเธอมากกว่าบังคับขืนใจเธอนะ เจเรมี่ วิทแมน ไม่เข้าใจรึไง? ทำไมนายถึงเอาแต่ทำให้เธอโกรธกันนะ?

เขามองไปยังประตูที่เปิดกว้างอยู่และหัวเราะ

‘ลินนี่ ถ้านี่คือสิ่งที่คุณต้องการ ผมจะไม่ยัดเยียดความรักของผมให้คุณอีก ทำตามความสุขของคุณได้เลย และคิดว่าผมเป็นแค่ไอ้คนไร้ค่าคนหนึ่งก็พอแล้ว’

เขาหลับตาลงและปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา น้ำตาพรั่งพรูออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง

เขาไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะเป็นคนที่อ่อนไหวทางอารมณ์ขนาดนี้ แต่ตอนนี้เขาก็เป็นแล้ว น้ำตาที่พรั่งพรูออกมาจากภายในไหลนองอาบสองแก้ม

ตอนที่คิดว่าเมเดลีนหนีไปแล้ว เขากลับได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา

เจเรมี่ลืมตา แล้วมองผ่านม่านน้ำตาที่พร่ามัวออกไป เขาเห็นเมเดลีนกลับมาพร้อมด้วยกล่องปฐมพยาบาล

“ลินนี่เหรอ?” เขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขาขยี้ตาอีกครั้งเพื่อเป็นการยืนยันว่านั่นใช่เธอจริง ๆ

หัวใจของเจเรมี่กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ เขาเอื้อมมือออกไปจับมือที่อบอุ่นและอ่อนนุ่มของเมเดลีน

“ลินนี่!”