บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 605

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 605

เมเดลีนกลอกตาและพูดขึ้นอย่างเย็นชา “ปล่อย หรือจะให้ฉันเดินออกไปตอนนี้เลย”

เจเรมี่รีบปล่อยมือออกจากเธอทันควัน

เมเดลีนไม่ได้เอ่ยคำใดออกมา เธอหยิบยาฆ่าเชื้อและชุดทำแผลออกจากกล่องพยาบาล จากนั้นเธอจึงปลดกระดุมเสื้อของเจเรมี่ออก

หน้าอกที่ได้สวยได้รูปของเขาปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ ไม่เหมือนกับชายหนุ่มคนอื่นที่สีผิวจะออกไปทางโทนเข้มออกแดง สีผิวของเจเรมี่ขาวนวล

สิ่งนี้ทำให้เห็นความแตกต่างระหว่างผิวหนังกับเลือดบนหน้าอกชวนมองของเขาได้อย่างชัดเจน

แม้ว่าบาดแผลจะไม่ได้ลึกมาก แต่ก็ยังน่าเป็นห่วงอยู่ดี เมเดลีนใช้ยาฆ่าเชื้อชะโลมสำลีและเช็ดเลือดออกจากบาดแผลจนหมด จากนั้นเขาก็นำผ้าก๊อซขึ้นมาปิดแผลเอาไว้ สุดท้ายเธอนำเทปกาวปิดเอาลงบนผ้าก๊อซ

เจเรมี่เงียบขรึม ได้แต่มองเมเดลีนด้วยความรู้สึกที่ว่างเปล่า

เธออยู่ใกล้เกินกว่าจะเอื้อมมือ ใบหน้าอันนุ่มนวลและสวยงามของเธอถูกสลักลึกลงไปในดวงตา ซึ่งเรียกได้ว่าเป็นหน้าต่างหัวใจของเขา

คิ้วที่ได้รูป ริมฝีปากอันอ่อนนุ่ม และจมูกโค้งมน ทั้งหมดช่างไร้ที่ติ

สายตาของเจเรมี่แปนเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นเรื่อย ๆ เขาลดหัวลงเล็กน้อยอย่างไม่ตั้งใจขณะที่จับผมของเธอขึ้นมาดมกลิ่นหอมเย้ายวน

เขาคิดอยู่ในใจ ‘ฉันเคยทำร้ายผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ได้ยังไง?’

ความคิดที่ว่าเขาเป็นผู้ชายเลวทรามผุดขึ้นมาในหัว เขาจะขอให้เมเดลีนยกโทษให้เขาได้อย่างไร และเธอจะยอมยกโทษให้กับปีศาจเช่นเขาได้ไหม?

“ลินนี่…”

“ถ้าไม่อยากให้แผลติดเชื้อ ก็อย่าว่อกแว่ก” เมเดลีนพูดขัดเจเรมี่ด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ จากนั้นจึงลุกขึ้นเดินเอากล่องปฐมพยาบาลไปเก็บ

เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะไป เจเรมี่ก็ไม่ได้บังคับให้เธออยู่ต่อ

เขาไม่ต้องการให้เธอทุกข์ใจอีกครั้ง

เขาคิดว่าเมเดลีนคงจะหาข้ออ้างมาเพื่อหนีไป แต่เธอกลับอยู่ข้าง ๆ เขา

“ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว ฉันจะออกไปตอนเช้าของวันพรุ่งนี้ ถ้านายยังบังคับให้ฉันอยู่ต่อ คงมีแต่จะทำให้ฉันเกลียดนายมากขึ้นเท่านั้น”

หลังจากพูดจบ เธอหันหลังและเดินไปชั้นล่าง

เจเรมี่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิมด้วยท่าทีที่สิ้นหวัง เขานำมือมาวางไว้ที่บาดแผลตรงหน้าอก ลูบไล้มัน และเผยรอยยิ้มจาง ๆ ออกมา

‘ลินนี่ คุณยังเป็นห่วงผมอยู่’

เมเดลีนเดินลงมาที่ห้องครัวชั้นล่างเพื่อที่จะทำอาหารให้กับท้องที่ร้องโครกครากของเธอ

จากนั้นเธอจึงเดินออกมารับลมด้านนอก และรู้ว่าวิลล่าแห่งนี้จริง ๆ แล้วอยู่บนเกาะ

มีวิลล่าอีกหลายแห่งที่มีรูปแบบแตกต่างกันออกไปตั้งเรียงรายอยู่ใกล้ ๆ กัน น่าจะมีไว้เพื่อให้พวกคนรวยมาเที่ยวพักผ่อนในวันหยุดพักร้อน

เมเดลีนคิดว่าวิลล่าที่เจเรมี่พาเธอมาขังเอาไว้น่าจะเป็นหนึ่งในทรัพย์สินอันมากมายที่เขามี

เธอเคยได้ยินว่า บริษัท วิทแมน ไม่ได้อยู่ภายใต้ชื่อของเขาอีกแล้ว เธอคิดว่าเขาจะล้มละลายแล้วเสียอีก

แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มคงจะไม่ได้ถูกตัดหางปล่อยวัดเหมือนอย่างในข่าวลือ

เจเรมี่เหมือนตกอยู่ในห้วงความคิดขณะที่อยู่ในห้อง ก่อนที่เขาจะทันสังเกตว่าด้านนอกนั้นมืดเสียแล้ว มันเงียบเสียจนเขาได้ยินเพียงเสียงใบไม้บนต้นปาล์มที่พลิ้วไปตามแรงลม

ความคิดของเขาหยุดชะงักลงเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าอันคุ้นเคย เขาเงยหน้าและเห็นเมเดลีนเดินมาในห้องพร้อมชามก๋วยเตี๋ยวในมือ

“ฉันบอกนายก่อนหน้านี้แล้วใช่ไหม ว่าฉันไม่ต้องการอะไรจากนายทั้งนั้น ฉันไม่อยากติดค้างอะไรนาย และฉันก็ไม่อยากจะใช้ชีวิตร่วมกับนายอีกแล้วในอนาคต” เมเดลีนพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยในขณะที่วางชามก๋วยเตี๋ยวลงบนโต๊ะ จากนั้นเธอก็หันหลังพร้อมที่จะเดินออกไป

“ลินนี่”

เจเรมี่รีบหยุดฝีเท้าของเธอ

น้ำเสียงของเขาดูกังวลราวกับว่ามีคำพูดเป็นพันคำที่เขาอยากจะบอกออกไป แต่สุดท้าย เขาพูดออกไปเพียงสองคำ