บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 607
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 607
เขารู้สึกผิดหวังและค่อย ๆ เข้าไปหาเธอ
แสงสีทองที่สาดส่องของพระอาทิตย์ยามเช้าช่างเป็นสีสันที่ตัดกับน้ำทะเลสีฟ้าครามโดยสิ้นเชิง และมันยังช่วยขับเน้นรัศมีอันละเอียดลออของเขาได้เป็นอย่างดี
เมเดลีนเท้าเปล่าและกำลังนั่งอยู่ริมชายหาด
เธอถือบางอย่างอยู่ในมือ เมื่อมองลงไปที่ของสิ่งนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏอยู่บนใบหน้าเธอ
ทันทีที่เธอได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ รอยยิ้มอันแสนหวานจับใจก็มลายหายไปทันตาเมื่อเห็นหน้าเจเรมี่
“ลินนี่”
เมเดลีนไม่สนใจเขา เธอลุกขึ้นและตั้งใจจะเดินหนี
เจเรมี่รู้สึกเคว้งคว้างขึ้นมา เขาทำได้เพียงเดินตามหลังเธอเงียบ ๆ
ร่างกายของเธออยู่ใกล้กับเขาเพื่อเอื้อมมือ แต่ความรู้สึกกลับไกลออกไป
“อีกครึ่งชั่วโมง จะมีเรือมารับนะ คุณออกไปตอนนั้นได้เลย”
เสียงของเจเรมี่ดังมาจากทางด้านหลังของเธอ จากนั้นเธอตอบกลับอย่างแผ่วเบา “รู้แล้ว ฉันเดินออกไปดูมาเรียบร้อย”
เจเรมี่รู้ดีแก่ใจว่าเขาไม่สามารถรั้งตัวเมเดลีนให้อยู่ต่อกับเขาได้ ดังนั้นเขาจึงหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น “คุณกำลังจะไปที่เมืองเอฟกับเฟลิเป้ ใช่ไหม?”
“ไม่ใช่ธุระอะไรของนาย”
เมเดลีนหยุดเดินและหันหน้ามาหาเขา เธอเห็นเจเรมี่กำลังมองหน้าเธอพร้อมกับส่งยิ้มที่อ่อนหวานมาให้
“เจเรมี่ นายรู้ไหมว่าสิ่งที่คนรักกันเขาทำให้กันจริง ๆ คืออะไร? ถ้านายรักฉันจริง นายคงไม่ทำเรื่องแบบนั้นกับฉันเลย นี่นายไม่ได้รักฉันเลย”
เธอปฏิเสธความคิดที่ว่าเขายังมีเยื่อใยกับเธออยู่
แม้ว่าสิ่งที่เธอพูดจะทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดลึก ๆ อยู่ภายใน แต่เขายังคงเผยรอยยิ้มบางเบาบนใบหน้า
เขาไม่โต้เถียง หรือแม้แต่พยายามจะอธิบายอะไรอีก
‘ฉันรักเธอนะ และมันไม่สำคัญว่าเธอจะคิดเหมือนกันรึเปล่า’
ตอนนี้พวกเขาได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของเรือใกล้ชายฝั่งเข้ามา
เมื่อมองไปยังที่มาของเสียง รอยยิ้มของเมเดลีนก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้า
เธอเดินผ่านเจเรมี่ไป ด้วยความเต็มใจที่จะออกจากตรงนี้เป็นที่สุด
“ลินนี่ ผมขอกอดคุณอีกสักครั้งจะได้ไหม?” เขาเอ่ยคำขอที่ไร้วี่แววของการตอบตกลงกับเธอ
เมเดลีนมองเขาด้วยหางตาและตอบกลับว่า “ไม่”
เธอปฏิเสธคำขอของเขาอย่างไม่ไยดีก่อนจะเดินหนีไป
ลมทะเลพัดเข้ามากระทบกับดวงตาคู่งามของเขา น้ำตาเริ่มไหลรินอีกครั้ง
เฟลิเป้ยืนอยู่บนเรือและใช้กล้องส่องทางไกลดูลาดเลาบนเกาะตรงหน้า
มั่นใจได้แล้วตอนนี้ เขาเห็นเมเดลีนอยู่กับเจเรมี่บนชายฝั่ง
“ดูเหมือนว่าลูกไม้จะหล่นไม่ไกลต้นนะ อายุแค่นี้แต่กลับรู้จักวิธีการวางแผนแบบนี้ออกมาได้” เฟลิเป้วางกล้องส่องทางไกลลงพลางยิ้ม
ชายหนุ่มชุดดำคนหนึ่งเดินออกจากห้องโดยสารของเรือมายืนข้าง ๆ เฟลิเป้ ชายหนุ่มคนนั้นพูดอย่างนอบน้อม “นายท่านวิทแมนครับ ผู้หญิงคนนั้นเดินทางมาถึงเมืองเอฟเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ”
“โอเค” เฟลิเป้ตอบกลับ
“ตามคำสั่งของคุณแล้ว เธอได้เข้าพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลรอยัล และสามารถเข้ารับการผ่าตัดตอนไหนก็ได้”
“โอเค รอคำสั่งจากฉัน”
“รับทราบครับ” ชายหนุ่มชุดดำคนนั้นตอบกลับอย่างนอบน้อมก่อนจะเดินออกไป
บนเกาะ เจเรมี่เดินตามหลังเมเดลีนมาที่ริมชายฝั่งอย่างเงียบ ๆ
ขณะนี้เรือกำลังใกล้เข้ามา เป็นเวลาเดียวกันกับที่เจเรมี่กำลังรู้สึกว่าเมเดลีนค่อย ๆ เริ่มไกลจากเขาออกไปเรื่อย ๆ
เธอเป็นคนที่งดงาม แต่ต่อจากนี้เธอจะกลายเป็นความงดงามที่เขาไม่มีโอกาสจะสัมผัสได้อีกแล้ว
‘ลินนี่ ผมขอให้คุณโชคดีนะ ผมไม่สามารถมอบไออุ่นและความสุขที่คู่ควรกับคุณได้ เพราะฉะนั้นผมจึงหวังว่าคุณ จะพบกับผู้ชายที่เขาสามารถตอบรับความปรารถนาเหล่านั้นของคุณได้ ผมทำผิดต่อคุณจริง ๆ’