บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 608

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 608

‘ผมไม่คู่ควรกับคุณอีกแล้ว ลาก่อนลินนี่สุดที่รัก ความรักเพียงหนึ่งเดียวของผม’

เจเรมี่มองไปยังเมเดลีนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหันหลังกลับไปอย่างเงียบเชียบ

น้ำตาพรั่งพรูออกมาจากส่วนลึก และไหลนองอาบสองแก้มของเขา

เขารู้ดีว่าทั้งหมดเขาเป็นคนทำมันเอง จะโทษใครที่ไหนก็ไม่ได้ นอกจากตัวเขาเอง

‘หัวใจเจ็บปวดเหลือเกิน รู้สึกเหมือนหายใจต่อไปไม่ได้เลย’

ในขณะที่เรือใกล้เข้ามา คลื่นลมทะเลก็แรงขึ้นถนัดตา

ลมพัดแรงจนทำให้ผมของเมเดลีนยุ่งเหยิง เธอพยายามจัดเก็บผมให้เรียบร้อยและเหลือบมองเจเรมี่ซึ่งกำลังเดินจากไป

หัวใจของเมเดลีนเหมือนถูกหอกแหลมทิ่งแทงตรงกลางใจเมื่อเธอเห็นเขา

ด้วยความมึนงง มีบางอย่างหลุดออกจากมือของเมเดลีน

เธอก้มลงไปเก็บ แต่โชคร้าย เธอสะดุดและเสียการทรงตัว

อ๊า!

เจเรมี่ที่อยู่ไม่ไกลมากนักได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากเมเดลีน จากนั้นเขาได้ยินเสียงเหมือนใครบางคนกำลังจมน้ำ

หัวใจของเขาเต้นไม่ส่ำ เมื่อหันหลังกลับไปดู เขาไม่พบร่างของเมเดลีนที่ยืนอยู่ และเห็นเพียงน้ำกระเพื่อมตรงชายฝั่ง

“ลินนี่” เขาเรียกชื่อเธออย่างแผ่วเบา และวินาทีต่อมา เขาก็วิ่งไปที่ชายฝั่งอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ลินนี่!”

เขาตะโกนเรียกชื่อของเมเดลีนและกระโจนลงไปในทะเล

ทันทีที่เห็นจากบนเรือว่าเกิดอะไรขึ้น เฟลิเป้รู้สึกกังวลมากว่าเมเดลีนจะได้รับบาดเจ็บ ถึงกระนั้น ที่ที่เขาอยู่นั้นไกลจากที่ที่เมเดลีนจมน้ำอยู่มาก และด้วยระยะทางขนาดนี้ เขาไม่สามารถจะว่ายน้ำไปถึงได้

ตอนที่ตกทะเลลงไป เมเดลีนกลืนน้ำทะเลเข้าไปหลายอึก

เธอว่ายน้ำไม่เป็นและพยายามตะเกียดตะกายให้ลอยตัวอยู่ได้

เธอค่อย ๆ หมดเรี่ยวแรงที่จะพยุงตัวเองต่อ

สติกำลังเลือนรางไป จู่ ๆ ภาพที่คุ้นเคยก็ผุดขึ้นในหัวของเธอ

ในพื้นที่อันหนาวเหน็บรายล้อมไปด้วยหิมะและน้ำแข็ง เธอว่ายน้ำไม่เป็น แต่ต้องกระโดดลงไปในธารน้ำแข็ง

เจเรมี่กระโดดลงไปพร้อมเธอ เขาจับแขนและพยายามลากเธอเข้าไปที่ฝั่ง แต่เธอดื้อรั้นผลักเขาออกไป และพูดว่าเธอไม่ต้องจากความช่วยเหลือจากเขา

‘หรือว่านี่จะเป็นความทรงจำที่ขาดหายไป?’ เมเดลีนตั้งคำถามกับตัวเอง แต่เธอเองก็ไม่มั่นใจ

เธอกลืนน้ำทะเลเข้าไปอีกอึกใหญ่ และหมดสติไปในที่สุด

เป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่เจเรมี่เจอเธอ

เขาลากเธอขึ้นมาที่ชายฝั่ง แต่ไร้การตอบสนองจากเมเดลีน

“ลินนี่ ลินนี่ ได้โปรดฟื้นเถอะ” เจเรมี่ตบเบา ๆ ที่แก้มอันซีดเซียวของเธออย่างเป็นกังวล

เมื่อเห็นว่าเมเดลีนไม่ตอบสนองกับเสียงเรียกนั้น เขาจึงเริ่มผายปอดและปั๊มหัวใจช่วยชีวิตเธอ ขณะที่เรียกชื่อเธอซ้ำ ๆ

“ลินนี่ ลืมตาสิ ลินนี่! ได้โปรด อย่าเป็นอะไรไปนะ ลินนี่ คุณจะทิ้งผมไปแบบนี้ไม่ได้นะ ลินนี่…”

เขาอ้อนวอนซ้ำแล้วซ้ำเล่าให้เธอฟื้นขึ้นมา และยังทำการผายปอดและปั๊มหัวใจไปเรื่อย ๆ บาดแผลก่อนหน้านี้ของเขาฉีกออก และเลือดก็ไหลย้อมเสื้อเขาเป็นสีแดงสด

สำหรับเจเรมี่ เวลาสิบกว่าวินาทีนานราวกับเป็นสิบปีเห็นจะได้

สภาพของเมเดลีนในตอนนี้ทำให้เขาแทบเสียสติ

ตอนที่ก้มลงจะผายปอดให้เธออีกครั้ง เขาสัมผัสได้ว่าริมฝีปากของเธอเย็นเฉียบ

“ลินนี่ ได้โปรดฟื้นขึ้นมาเถอะ!”

น้ำตาไหลนองทั้งสองตา

เมื่อเห็นว่าเมเดลีนไม่ตอบสนองใด ๆ เขาผายปอดไปร้องไห้ฟูมฟายไปราวกับเด็กเล็ก ๆ

“ลินนี่ อย่าทรมานผมแบบนี้เลย ผมรู้ว่าผมผิดเอง ผมรู้ว่าผมดูแลคุณไม่ดี อย่าทำร้ายกันด้วยวิธีแบบนี้เลย ลินนี่ ผมรักคุณ รักคุณมากจริง ๆ นะ ช่วยตื่นขึ้นมาฟังได้ไหม? ตื่นขึ้นมาดูสิ ว่าผมเสียใจมากแค่ไหน ลินนี่!”