บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 618

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 618

วินส์ตันแนะนำให้คาเลนเลิกติดต่อกันอีวอน หลังจากเหตุการณ์ที่เธอทุบตีผู้อาวุโสแดงขึ้นมา แต่อย่างไรก็ตาม ไม่เพียงแต่เธอจะเพิกเฉยต่อคำแนะนำของสามีแล้วยังกลับไปติดต่อกับอีวอน แต่เธอกลับสรรหาแผนการที่ชั่วร้ายแบบนั้นไปทำร้ายเมเดลีนอีกด้วย วินส์ตันไม่คาดคิดกว่าพวกเธอจะน่ารังเกียจได้มากไปกว่านี้แล้ว

คาเลนยืนแอบอยู่ที่ประตู กำลังดูเจเรมี่กับวินส์ตันช่วยกันพาผู้อาวุโสขึ้นนอนบนเตียง หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ เธอจึงตัดสินใจเดินออกไปพูดคุยกับพวกเขาทั้งสอง

“เจเรมี่ วินคะ พวกคุณสองคนต้องเหนื่อยกับอะไรหลาย ๆ อย่างที่วุ่นวายในช่วงสองสามวันมานี้มากเลย เดี๋ยวฉันช่วยดูแลผู้อาวุโสแทนให้นะ” เธอเสนอตัวช่วยเหลือด้วยความเต็มใจ ดูเหมือนว่าเธอจะพยายามกู้หน้าของเธอกลับคืนมา

เจเรมี่ไม่สนใจไยดีเธอ เขาหันหลังเดินออกไป

คาเลนเรียกตะโกนเรียกชื่อเขา “เจเรมี่ เจเรมี่ ฉันยังเป็นแม่แกอยู่นะ แกทำ…”

“คุณอ้างว่าคุณรู้ที่ของตัวเองดี แล้วทำไมคุณทำเรื่องแบบนั้นลงไปล่ะ? คุณรวมหัวกับหลานสาวตัวดีของคุณทำร้ายลูกสะใภ้ของตัวเองได้ยังไงกัน?” วินส์ตันพูดถึงความผิดนั้นอย่างโกรธเกรี้ยว

คาเลนแสดงท่าทีไม่พอใจ เมื่อเห็นว่าเจเรมี่เดินพ้นประตูไปแล้ว เธอจึงเริ่มเปิดปากตำหนิ “ลูกสะใภ้อะไรกัน? คุณเองก็มองว่ามันเป็นลูกสะใภ้แล้วอย่างนั้นเหรอคะ? มันมีเหตุผลมากสินะ ที่จะได้มาอยู่บ้านหลังนี้น่ะ! อีวอนทำเรื่องแบบนั้นลงไปเพราะยัยผู้หญิงคนนั้นต่างหาก ตั้งแต่เจอหน้ามัน โชคที่ฉันกับอีวอนเคยมี ตอนนี้ถูกมันฉุดกระชากลงหุบเหวแห่งนรกหมดแล้ว!”

“คุณมันเกินเยียวยา” วินส์ตันไม่เหลือเรี่ยวแรงใด ๆ ที่จะโต้เถียงกับคาเลน “คุณพ่อท่านไม่ต้องการความรู้สึกใส่ใจที่คุณมีให้หรอก อีกเดี๋ยวคนที่ท่านอยากเจอจะมาดูแลท่านต่อเอง ถ้าไม่มีอะไรดี ๆ ให้ทำแล้ว ก็ไปอยู่กับหลานสาวตัวดีของคุณเถอะ ”

“เหอะ!” ความเดือดดาลของคาเลนทะลุปรอทเมื่อได้ยินวินส์ตันกำลังต่อว่าเธอ “พูดเองนะ ก็ได้ ฉันจะไปหาอีวอนเดี๋ยวนี้แหละ”

“คุณ…” วินส์ตันหันไปกำชับผู้ดูแลด้วยความโกรธ “ได้โปรดดูแลผู้อาวุโสของเราให้ดี ๆ ด้วยล่ะ ฉันจะออกไปข้างนอกสักพัก”

“เข้าใจแล้วค่ะ นายท่าน” ผู้ดูแลพยักหน้าตอบรับและรีบเข้ามาภายในห้องโดยไว โดยไม่รีรอที่จะให้ตัวเองกลายเป็นส่วนหนึ่งของสนามอารมณ์ผู้เป็นนาย

ความเจ็บแค้นที่พรั่งพรูอยู่ภายในทะลักออกเมื่อเห็นว่าเจเรมี่และวินส์ตันออกไปแล้ว เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาอีวอนทันที “วันนี้ฉันอารมณ์ดีเป็นพิเศษ อีวอน! มาหาที่วิลล่าสิ ฉันจะพาเธอออกไปช้อปปิ้งให้สุดเหวี่ยงสักหน่อย อย่ากังวลไป พวกเขาไม่อยู่บ้าน”

อีวอนที่คุมสติไม่อยู่เพราะฤทธิ์น้ำเมาดีดตัวขึ้น และผลักผู้ชายที่อยู่ข้างกายกระเด็นออกไป เมื่อได้ยินคาเลนสัญญาว่าจะพาเธอออกไปช้อปปิ้ง

เธอตกงาน ชื่อเสียงของเธอป่นปี้ไปตั้งแต่งานการแข่งขันออกแบบเครื่องเพชรครั้งนั้นแล้ว และตอนนี้เธอก็ไม่มีเงิน เธอทำได้เพียงใช้เวลาอยู่กับผู้ชายที่ไนท์คลับไปวัน ๆ

อีวอนเรียกรถให้มาส่งที่วิลล่าด้วยสติที่ยังพร่ามัว และเดินเข้ามาภายในบ้านราวกับว่าเธอเป็นเจ้าของที่นี่ ด้วยรู้ว่าทั้งเจเรมี่และวินส์ตันต่างก็ไม่ได้อยู่ที่นี่

“คุณป้าคาเลน” เธอตะโกนเรียก แต่ไร้เสียงตอบรับ ดังนั้นเธอจึงเดินตรงไปที่ห้องนอนของคาเลน

เมื่อเดินมาถึงหน้าประตู สายตาของหัวขโมยสะดุดกับกระเป๋าสตางค์ตรงปลายเตียง

ดวงตาของอีวอนเป็นประกายขึ้นมา ในขณะสติยังยุ่งเหยิงเพราะฤทธิ์น้ำเมา

เธอรีบเดินเข้าไปในห้องนอนและหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมา หันซ้ายหันขวา สายตาจับจ้องไปที่เครื่องเพชรที่อยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง เธอกวาดเครื่องเพชรตรงหน้าลงกล่องก่อนที่จะหันหลังเดินออกพร้อมกับกล่องใบนั้น

อีวอนกำลังจะเดินออกจากห้องนอนพร้อมกับของมีค่ามากมายในมือ แต่กลับได้ยินเสียงก่นด่าของคาเลนดังขึ้นซะก่อน

“ฮึ คุณกำลังจะคว่ำบาตรฉันเพราะนังผู้หญิงคนนั้น ใช่ไหม? ถ้างั้นก็มาอย่ามาโทษกันล่ะ ถ้าฉันจะเอาเงินของคุณไปถลุงตามใจชอบให้หมดเลย”

อีวอนกำลังจะหันหลังเดินหนี แต่ดูเหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว คาเลนปรากฏตัวต่อหน้าเธอเพียงเสี้ยววิ

อีวอนรู้สึกขุ่นเคืองใจ เมื่อนึกขึ้นได้ว่าโอกาสที่จะครอบครองของมีค่าเหล่านี้ของเธอกำลังจะหลุดลอยไป ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจยกกล่องเครื่องเพชรขึ้นมาด้วยสีหน้าที่โกรธเกรี้ยว

คาเลนหันมา และก่อนที่เธอจะได้เห็นว่าอะไรเป็นอะไร เธอก็เห็นเพียงเงาแวบหายไป ก่อนความเจ็บปวดจะแล่นเข้ามาที่หัวเธอ

“อ๊าก!” คาเลนกรีดร้องก่อนจะล้มลงกับพื้น เธอยกมือขึ้นป้องกันใบหน้าเธอตามสัญชาตญาณเอาตัวรอด

จากนั้นอีวอนก็หันหลังและวิ่งลงไปชั้นล่าง

เมื่อวิ่งลงมาด้านล่าง เธอเห็นใครบางคนกำลังเข็นรถเข็นของผู้อาวุโสวิทแมนออกมาจากห้อง

ด้วยรู้ว่าผู้อาวุโสพูดไม่ได้ อีวอนจ้องมองเขาด้วยสายตาที่ปราศจากความกลัว

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เธอกำลังจะเดินออกจากประตูใหญ่ไป เธอเผอิญเจอหน้าเมเดลีนที่กำลังเดินเข้ามา

ด้วยความวิตกกังวล อีวอนโยนกระเป๋าสตางค์และกล่องเครื่องเพชรลงไปในพุ่มไม้ก่อนที่จะนั่งยอง ๆ หลบอยู่ด้านหลังพุ่มไม้นั้น

เพราะว่ามีเลือดไหลออกมาไม่หยุดจากโดนกระแทกอย่างแรง คาเลนจึงได้แต่เอามือกดบาดแผลห้ามเลือดเอาไว้พลางเดินโซเซลงมาชั้นล่าง เมื่อประจันหน้ากับเมเดลีน เธอปรี่เข้าไปกระชากมือของเมเดลีนทันที

“เป็นแกสินะ! ใจคอแกมันจะโหดร้ายไปถึงไหนกันหา เมเดลีน?”