บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 622

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บบที่ 622

“ฉันมั่นใจว่าเธอไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แน่นอน ฉันเชื่อเธอ” วินส์ตันพูดกับเมเดลีนอย่างจริงใจก่อนจะหันไปพูดกับผู้ดูแลสาว “อย่ากังวลไปเลยนะ ถ้าตำรวจมาถาม แค่บอกสิ่งที่เธอเห็นกับพวกเขาไปตามความจริงก็พอ”

ผู้ดูแลสาวมองหน้าเมเดลีนและเจเรมี่อย่างหวาดกลัวก่อนจะพยักหน้าและเดินจากไป

เหลือเพียงแค่เจเรมี่กับเมเดลีนในห้องสองคน

สายตาของเขาช่างอบอุ่นและเชื่อมั่น ในขณะที่วางมือลงที่ไหล่ของเมเดลีน

“ผมเชื่อคุณนะ ลินนี่”

เมเดลีนเผยรอยยิ้มอันเบาบาง “ฉันเองก็คิดอยู่แล้วว่าตัวเองจะมีส่วนใน ‘หลักฐานมัดตัว’ ของเรื่องนี้อยู่แล้ว ไม่ใช่เหรอ? ฉันรู้สึกชินกับมันไปเรียบร้อยแล้วล่ะ”

ชินกับมัน

เจเรมี่รับรู้ถึงการเหน็บแนมที่แฝงมากับประโยคนี้ได้

เธอบอกว่าเคยชินกับการถูกใส่ร้ายไปแล้ว นั่นหมายความว่าเธอต้องทนทุกข์ทรมานกับคำใส่ร้ายป้ายสีและคำครหาอย่างมากมาย

เมื่อเห็นความเจ็บปวดและเสียใจฉายแววออกมาจากดวงตาของเจเรมี่ เมเดลีนก็หันหน้าไปอย่างไม่ไยดี

เจเรมี่ไม่ต้องการที่จะกวนใจเธอ และไม่ต้องการให้เมเดลีนเกลียดเขาไปมากกว่านี้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงยืนอยู่เงียบ ๆ มองเธอเดินจากไป

…

เมเดลีนใช้เวลาที่เหลืออยู่กับผู้อาวุโสจนฟ้ามืด

ตอนนั้น เจเรมี่เสร็จงานและเดินออกมาจากห้องทำงานไปยังห้องของนายท่านอาวุโสเพื่อที่จะไปพูดคุยกับเมเดลีน เขาเห็นเธอนอนหลับอยู่ที่โต๊ะทำงาน

เธอผล็อยหลับไปอย่างเงียบ ๆ ทั้ง ๆ ที่ในมือยังถือหนังสืออยู่ เธอไม่มีท่าทีระวังตัวแต่อย่างใด นั่นทำให้เขารู้สึกเหมือนเห็นเด็กน้อยผู้ใสซื่อนอนอยู่

‘เธอต้องเหนื่อยมากแน่ ๆ เลย’

เจเรมี่คิดอยู่ในใจอย่างห่วงใยขณะที่กำลังจะเดินออกจากห้องไป เขากลับเข้ามาและเดินตรงไปหาเมเดลีนพร้อมกับผ้าห่มในมือแล้วห่มผ้าให้เธอ

หลังจากที่ห่มผ้าให้เธอเรียบร้อย เจเรมี่ตั้งใจที่จะออกไปและไม่รบกวนเธอต่อ แต่กลับรู้สึกว่าเขาไม่สามารถหักห้ามใจไม่ให้เอาปลายนิ้วไปลูบไล้ไปตามรูปคิ้วของเธอได้

จังหวะการเต้นของหัวใจเขาค่อย ๆ ย่างก้าวไปตามจังหวะแห่งความเพลิดเพลิน เขารู้สึกได้ถึงความหอมหวานที่แทรกซึมเข้ามาในร่างกาย

ถึงกระนั้น หัวใจของเขากระตุกทันใดเมื่อปลายนิ้วไปสัมผัสกับแก้มของเมเดลีน

แก้มอันผุดผ่องและสวยงามของเธอถูกทำร้ายจนกลายเป็นแผลลึกจากการกระทำของเมเรดิธ

เธอต้องเจ็บปวดเป็นอย่างมาก แต่เขากลับกระชากผ้าพันแผลของเธอออกและกล่าวหาว่าบาดแผลนั่นเป็นของปลอม

‘ผมขอโทษนะ ลินนี่’

เขากล่าวคำขอโทษอยู่ภายในจิตใจพลางลูบไล้มือไปตามรูปแก้มของเมเดลีน

ความอบอุ่นบนใบหน้าเธอส่งภายความรู้สึกในมายังจิตใจของเขา

เหมือนกับโจรที่ย่องเบาเข้ามาขโมยบางสิ่ง เขาเดินออกไปทันและแสร้งทำเป็นว่าไม่เคยเข้ามาในห้องนี้เลย

จากนั้นไม่นาน เมเดลีนตื่นขึ้นและรู้ว่ามีผ้าห่มพื้นน้อยวางอยู่บนตัว และสัมผัสได้ว่ามีกลิ่นจาง ๆ โอบล้อมตัวอยู่ ถ้าความทรงจำของเธอไม่ผิดพลาด กลิ่นของเจเรมี่ก็ไม่ต่างอะไรจากนี้

ในระหว่างที่เธอยังรู้สึกกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่ โทรศัพท์ของเธอก็สั่น เป็นแจ้งเตือนว่ามีข้อความมาจากเฟลิเป้

เขามาถึงที่หน้าประตูวิลล่าเพื่อที่จะรับเมเดลีนกลับบ้านแล้ว

เมเดลีนตอบกลับข้อความของเขาและเก็บของเดินออกไปจากห้อง หลังจากที่เห็นว่านายท่านอาวุโสยังคงนอนหลับอยู่

เธอปิดประตูและหันหลังเดินออกไป ทันใดนั้นเจเรมี่ก็ปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าเธอ

“จะกลับแล้วเหรอ? ถ้าคุณต้องการ ให้ผมไปส่งได้นะ”

“ไม่ล่ะ ขอบคุณ” เมเดลีนปฏิเสธอย่างห้วน ๆ “เฟลิเป้รอฉันอยู่ข้างนอกแล้ว”

เมเดลีนหันหน้าเดินออกไปก่อนที่ดวงตาของเจเรมี่จะเผยให้เห็นถึงความผิดหวัง

เมื่อเห็นว่าเจเรมี่เดินออกมากับเมเดลีน เฟลิเป้จึงลงจากรถ แล้วเข้ามาโอบกอดเมเดลีน ริมฝีปากของเฟลิเป้กระตุกยิ้มแห่งความเย้ยหยันในขณะที่มองหน้าเจเรมี่ ก่อนที่จู่ ๆ เขาก็บรรจงจูบลงไปที่หว่างคิ้วของเมเดลีน