บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 634
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 634
เธอกำหมัดแน่นด้วยความเดือดดาลก่อนจะหันหลังผลักคาเลนให้พ้นทาง จากนั้นวิ่งตรงไปที่ประตู
“โอ๊ย!” ด้วยความไม่ระวัง คาเลนกระเด็นไปชนเข้ากับวินส์ตัน
“ดูแลคุณปู่ด้วยนะ ลินนี่ ผมจะไปจับตัวเธอมาเอง” เจเรมี่พลันรีบวิ่งตามตัวเธอไป
“ยัยผู้หญิงไม่รักดี! ฉันไม่น่าเลยชุบเลี้ยงยัยคนอกตัญญูนี่ไว้เลยจริง ๆ!” คาเลนตะโกนด่า
ผู้ดูแลสาวซึ่งยืนอยู่หลังรถเข็นของนายท่านอาวุโสชำเลืองมองเมเดลีนอย่างละอายใจ “ต้องขออภัยเป็นอย่างสูงค่ะ คุณครอว์ฟอร์ด ฉันเข้าใจคุณผิดไป”
“ชื่อของฉันคือ เอวลีน มอนต์โกเมอรี เรียกฉันว่า คุณมอต์โกเมอรีก็ได้ค่ะ” เมเดลีนยิ้มอย่างอ่อนโยน “ฉันไม่โทษคุณเพียงเพราะคุณพูดความจริงหรอกค่ะ”
เธอเดินตรงมาหานายท่านอาวุโสวิทแมนพร้อมรอยยิ้มกว้าง “น่าอายจริง ๆ เลยค่ะคุณปู่ หนูไม่รู้จริง ๆ ว่าคุณปู่พูดได้คล่องแคล่วขนาดนี้แล้ว”
นายท่านอาวุโสวิทแมนตอบกลับด้วยสายตาที่ลุ่มลึก “หนูโดนใส่ร้ายป้ายสีอีกครั้งแล้วนะ หลานรักของปู่”
เมเดลีนปฏิเสธพร้อมรอยยิ้ม “ความเข้าใจผิดจะได้รับการคลี่คลายไม่ช้าก็เร็วค่ะ หนูไม่ได้กลัวที่จะถูกเข้าใจผิดนะคะ แต่หนูกลัวว่าคนเหล่านั้นจะไม่ยอมรับความผิดที่ตนทำ แม้ว่าความจริงจะตั้งอยู่ตรงหน้าพวกเขาแล้วก็ตาม”
คาเลนรู้สึกละอายใจยิ่งนักเมื่อรู้สึกได้ว่าคำพูดที่เมเดลีนเอ่ยหมายถึงเธอ
“พ่อต้องขอโทษลูกด้วยใจจริงนะ เมเดลีน ขอโทษที่พ่อใช้คำพูดที่โหดร้ายและเคยกล่าวหาลูกตอนที่เข้าใจผิดว่าลูกเป็นคนวางยาพิษนายท่านอาวุโสน่ะ” วินส์ตันกล่าวคำขอโทษ ทั้งทัศนคติและน้ำเสียงของเขามีแต่ความจริงใจ ความเห็นอกเห็นใจทอประกายอยู่ในดวงตาของเขา ซึ่งเมเดลีนไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะได้เห็น
“ลูกต้องทนทุกข์ทรมานกับคำครหาและคำด่ามามากมายตั้งแต่แต่งงานเข้ามาอยู่ในบ้านวิทแมน ตอนนี้พ่อคิดว่าสิ่งเหล่านั้นไม่มีอะไรพิสูจน์ได้เลย พ่อเองเข้าใจได้อย่างแจ่มแจ้งเลยนะ ว่าทำไมลูกถึงเกลียดพวกเราและต้องการแก้แค้นมากขนาดนี้”
ความอบอุ่นที่อยู่ในดวงตาของวินส์ตันส่องประกายในขณะที่พยุงคาเลนขึ้น “ขอโทษเมเดลีนเสียสิ ในฐานะแม่สามี ถ้าคุณฉุกคิดสักนิด เมเดลีนจะไม่เจ็บปวดในฐานะลูกสะใภ้มานานหลายปีขนาดนี้”
“…” คาเลนอึกอักและพยายามที่จะดิ้นให้หลุดออกจากมือของวินส์ตันที่กำแขนเธอไว้ “ฉันต้องทำอะไรอีกล่ะ? อย่างนี้ก็เหมือนฉันเป็นคนไปทำร้ายเธอน่ะสิ”
“นี่คุณยังจะบอกว่าคุณไม่เกี่ยวอะไรอยู่อีกเหรอ? นี่คุณจะบอกว่าไม่เคยทำร้ายเมเดลีนเลยเหรอ?”
“…”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณวิทแมน” เมเดลีนพูดแทรกขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ฉันไม่ต้องการคำขอโทษที่มาจากการบังคับและไม่จริงใจน่ะค่ะ”
เธอจ้องมองไปที่ท่าทีจองหองของคาเลน
“นี่มันก็ดึกมาแล้วนะคะ คุณปู่ ฉันกำลังจะกลับบ้านแล้วค่ะ คุณปู่ควรเข้าไปนอนพักผ่อนได้แล้วนะคะ”
“เมเดลีน…”
“เดี๋ยวหนูจะกลับมาเยี่ยมคุณปู่ใหม่พรุ่งนี้นะคะ”
คำสัญญาที่เธอเอ่ยทำให้นายท่านอาวุโสวิทแมนยิ้มออกมาอย่างสบายใจ
“นี่มันก็ดึกมากแล้วด้วย ลูกไม่ค้างคืนที่เสียเลยล่ะ ยังไงลูกกับเจเรมี่ยังเป็นสามีภรรยากันอยู่นะ” วินส์ตันชักชวน “เจเรมี่เองรู้แล้วด้วยว่าเขาทำเรื่องผิดพลาดลงไป ให้โอกาสเขาอีกสักครั้งเถอะนะลูก”
“เจเรมี่กับฉันจะไปเซ็นใบหย่าที่ที่ว่าการในเมืองวันพรุ่งนี้ค่ะ พวกเราไม่ใช่สามีภรรยากันอีกแล้ว”
คำตอบของเมเดลีนทำให้ทั้งวินส์ตันและนายท่านอาวุโสวิทแมนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
เมเดลีนเดินไปที่ประตูวิลล่า ในความมืดของค่ำคืนนี้ เธอเห็นเงาราง ๆ ของเจเรมี่เดินเข้ามาใกล้
เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะกลับบ้าน เจเรมี่แค่ยิ้มออกมา แต่เขาก็ไม่ได้ขอให้เธอค้างคืนเช่นกัน “เธอขึ้นรถและหนีไปได้ แต่อย่ากังวลเลยนะ เธอคงหนีไปได้ไม่ได้ไกลหรอก”
ใต้แสงเงินของพระจันทร์ที่ทอแสง สายตาอันอบอุ่นของเขาบอกว่าเรื่องราวของอีวอนได้คลี่คลายลงไปแล้ว “ดึกมากแล้ว ให้ผมไปส่งกลับบ้านนะ” เขาหันหลังเดินตรงไปที่โรงจอดรถ
เมื่อเห็นร่างของชายหนุ่มกำลังเดินไป เมเดลีนกระตุกยิ้มในทันที “ขอบอกเลยว่า นายเล่นละครเก่งเหมือนกันนะ เจเรมี่”
เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ฝีเท้าของเจเรมี่หยุดชะงัก