บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 636

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 636

โทรศัพท์ของเธอสั่น หน้าจอปรากฏชื่อของเฟลิเป้

เมเดลีนหยิบโทรศัพท์ รับสายและเดินออกไปที่ริมระเบียง บอกเขาว่าพรุ่งนี้เธอจะไปเซ็นใบหย่ากับเจเรมี่

เฟลิเป้รู้สึกดีใจเป็นอย่างมากเมื่อได้ยินข่าวดีเช่นนั้น แต่ว่าเขากลับรู้สึกละอายใจที่ไม่สามารถไปกับเมเดลีนได้เพราะว่าพรุ่งนี้เขามีงานจะต้องสะสาง

เมื่อพวกเขาคุยเสร็จ เมเดลีนหลับตาลงและท่องไปในโลกแห่งความคิด ปล่อยให้สายลมผ่านใบหน้าของเธอไป ดูเหมือนว่าสิ่งเดียวที่ยังคงชัดเจนอยู่ในเศษเสี้ยวความทรงจำของเธอคือใบหน้าของเจเรมี่

…

เมเดลีนตื่นขึ้นมาตั้งแต่ไก่โห่ในเช้าวันถัดมา

เมเดลีนเดินไปยังห้องครัวเพื่อที่จะทำอาหารเช้าให้กับแจ็คสันและคู่สามีภรรยามอนต์โกเมอรี เรียกได้ว่าเป็นฉากที่หายากซึ่งทำให้เอโลอิสและฌอนปลื้มใจเป็นอย่างมาก

และเป็นข่าวดีสำหรับพวกเขาเช่นกันที่เมเดลีนไม่ได้เดินทางไปเมืองเอฟตามแผน

เพราะว่าอย่างน้อยพวกเขายังคงได้พบหน้าลูกสาวสุดที่รักอยู่บ่อย ๆ

หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสรร็จเรียบร้อย เมเดลีนบอกว่าเธอกำลังจะไปพบเจเรมี่เพื่อทำเรื่องหย่าให้เสร็จเรียบร้อย เรื่องนี้ทำเอาเอโลอิสและฌอนตกตะลึงไปตาม ๆ กันในขณะที่จ้องเมเดลีนตาแทบไม่กะพริบ พวกเขาทำปากเขาพะงาบ ๆ แต่ไม่มีคำใดออกมาเลย

“เอวลีน ถ้าลูกตัดสินใจแน่วแน่แล้ว ทั้งแม่และพ่อจะคอยสนับสนุนอยู่เสมอไม่ว่าลูกจะเลือกทางไหนก็ตาม” เอโลอิสบอกความคิดของพวกเขาทั้งสองออกมาอย่างเปิดใจ

เมเดลีนจ้องมองไปที่รูปภาพในโทรศัพท์ของเธออย่างพินิจพิเคราะห์ ก่อนจะเอ่ยถาม “เมื่อก่อนหนูเคยรักเจเรมี่มากใช่ไหมคะ?”

เอโลอิสพยักหน้า “เคยสิ แม่ได้ยินมาว่าลูกตกหลุมรักเขาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยนู่น แต่ว่าเขา…”

“แต่ว่าเขากลับเอาแต่ทำร้ายหนูสินะคะ” เมเดลีนยิ้ม จากนั้นเธอก็ขับรถออกไปที่ว่าการในตัวเมืองโดยไม่พูดอะไรอีกเลย

ไม่ใช่ทุกคนบนโลกใบนี้ที่จะได้รับโอกาสเป็นครั้งที่สอง…

ด้านนอกที่ว่าการ เจเรมี่ยืนรอการมาถึงของเมเดลีนอย่างกระสับกระส่าย

ใจหนึ่ง เขาต้องการที่จะพบเธอ แต่อีกใจ เขาหวังว่าเธออย่าปรากฏตัวเลย

การหย่าร้าง

คำคำนี้หยั่งลึกลงไปในหัวใจของเขาราวกับเสาน้ำแข็ง ตราบใดที่มันยังอยู่ มันจะสร้างความเจ็บปวดให้เขาไปเรื่อย ๆ

ถึงแม้ว่าจะไม่อยากทำเรื่องนี้ แต่ก่อนหน้านี้เขาเป็นคนบังคับจับมือเธอเซ็นใบหย่าหลังจากที่เมเรดิธทำเธอตาบอดเอง

มันไม่สำคัญแล้วว่าการเซ็นใบหย่าร้างจะเสร็จสมบูรณ์หรือไม่ เพราะว่าความเจ็บปวดทรมานเข้ามากัดกินหัวใจเขาจนหมดสิ้นแล้ว

“ลินนี่…”

เจเรมี่หลับตาลงพร้อมความสิ้นหวัง และจ้องมองแหวนแต่งงานที่นิ้วนางข้างซ้าย

‘คุณอาจจะไม่รู้นะ ลินนี่

‘แต่วันที่พวกเราแต่งงานกัน ผมดีใจมาก ๆ เลยนะ

‘คืนก่อนวันแต่งงาน ผมตื่นเต้นและดีใจจนนอนไม่หลับทั้งคืน

‘แต่ว่าผมไม่ได้แสดงความรู้สึกนั้นออกไปต่อหน้าทุกคน

‘คุณคงจะไม่รู้เหมือนกันสินะ ลินนี่ นับตั้งแต่วันที่คุณสวมแหวนวงนี้ที่นิ้วผม หัวใจดวงนี้สั่งห้ามผมไม่ให้ถอดแหวนออกอีกเลย

‘แม้ว่าพวกเราจะเลือกเดินบนเส้นทางชีวิตที่เหลืออยู่ตามความปรารถนาของตน แต่ผมขอสัญญาว่าผมจะสวมแหวนวงนี้เอาไว้ที่นิ้วนี้เสมอ และตลอดไป’

ในขณะที่เมเดลีนกำลังขับรถไปทีที่ว่าการในตัวเมืองพลางคิดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งจะขึ้น จู่ ๆ มีรถสีดำคันหนึ่งขับมาขวางหน้ารถเธอ เธอเหยีบเบรกกระทันหันก่อนที่จะมีอุบัติเหตุเกิดขึ้น

ชายคนหนึ่งเดินลงมาจากรถสีดำคนนั้น เขาสวมหน้ากากและใส่หมวกเบสบอลปิดบังใบหน้า ในขณะที่วิ่งตรงมาที่รถของเธอ

เมเดลีนรู้ได้ถึงอันตราย เธอจึงล็อคประตูรถและปรับกระจกขึ้นทุกบาน เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าชายคนนั้นจะพุ่งเข้ามาทุบกระจกด้วยของบางอย่างอย่างแรง และไม่คาดคิดเหมือนกันว่าเขาจะเอามีดมาจ่อคอเธอ

เมเดลีนถูกพาตัวไปที่รถสีดำคนนั้น จากนั้นรถก็มุ่งหน้าไปที่โรงงานร้างซึ่งอยู่ห่างไกล

ชายคนนั้นมัดแขนของเมเดลีนเอาไว้อย่างแน่นหนาและผลักเธอล้มลงไปนอนกับพื้นรถก่อนจะถอดหน้ากากกับหมวกเบสบอลออก เขารู้สึกภาคภูมิใจและยิ้มอย่างชั่วร้ายไปที่เธอ

“เราเจอกันอีกแล้วนะ เมเดลีน ครอว์ฟอร์ด”