บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 65

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 65

ชายปริศนาบอกตำแหน่งของเขากับเธอก่อนที่จะวางสาย

มาเดลีนรีบโทรหาเจเรมี่ทันที แต่เธอนึกขึ้นได้ว่าเขาอาจจะบล็อกเบอร์มือถือของเธอไปแล้ว

จากนั้น เธอเลื่อนดูรายชื่อผู้ติดต่อที่ว่างเปล่าของเธอ หมายเลขเดียวที่เธอโทรได้ตอนนี้คือเบอร์ของ ท่านปู่วิทแมน

อย่างไรก็ตาม เธอคิดไตร่ตรองเรื่องนี้สักพัก มาเดลีนก็ล้มเลิกความคิดนั้น

เวลาไม่รอช้า และมาเดลีนเองไม่มีทางเลือกอื่น เธอเรียกรถแท็กซี่และบอกที่อยู่คนขับ

คนขับเป็นผู้ชายที่ดูเป็นมิตร เมื่อเห็นว่ามาเดลีนหน้าซีดดูเจ็บปวดสาหัส เขาแนะนำเธอให้ไปโรงพยาบาลเขาอยากส่งเธอไปโรงพยาบาลด้วยความเมตตา หลังจากมาเดลีนขอบคุณและปฏิเสธเขา พวกเขาก็เดินทางต่อไปยังจุดหมายปลายทาง

การเดินทางผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา ในที่สุดเธอก็มาถึงสถานที่ที่ชายคนนั้นให้เธอ

เป็นสถานที่แห่งหนึ่งในชนบทที่ล้อมรอบไปด้วยภูเขาและแหล่งน้ำ ต้นไม้ที่มีใบเหลืองมีอยู่ทั่วไป

สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านเธอ ความหนาวเหน็บเข้าสู่ร่างกายของเธอ

มาเดลีนตัวสั่น และอาการปวดของเนื้องอกในท้องของเธอยังคงปวดอยู่

ยังไงก็ตาม เธอมีเวลาไม่มากแล้ว เมื่อเธอคิดถึงความปลอดภัยของแจ็คสัน เธอก็ยังคงกัดฟันและก้าวไปข้างหน้า

เธอเดินไปตามทางลูกรังและเดินไปประมาณ 100 เมตรก่อนที่เธอจะเห็นบ้านหลังหนึ่งอยู่ข้างหน้า

เมื่อเธอมาถึง เธอไม่ทันได้ระวังตัวเองมากเธอลื่นล้มลงตรงทางทางเข้า

ฝ่ามือของเธอถูกหินกรวดบาดจนเปิดออก เธอสะบัดก้อนกรวดออกและยืนขึ้นพร้อมกับกำหมัดแน่น

บาดแผลเหล่านั้นไม่มีอะไรเทียบได้กับความเจ็บปวดจากเนื้องอก นอกจากนี้ ไม่มีอะไรเทียบได้กับการจ้องมองที่เฉียบคมของเจเรมี่และนอกเหนือจากคำเตือนที่แสนเลือดเย็นของเขา

มาเดลีนลากร่างกายที่เหนื่อยล้าและเปียกโชกของเธอจนมาถึงบ้านนั้นในที่สุด

เธอพยายามจะเปิดประตู ที่ถูกล๊อคจากด้านใน

ก่อนที่เธอกำลังจะเคาะ ประตูไม้ก็เปิดออก ใบหน้าที่ปรากฏหลังประตูทำให้เธอตกใจ

นั่นมันแทนเนอร์!

เมื่อเขาเห็นมาเดลีน เขาดึงเธอเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว

มาเดลีนถูกดึงเข้าไปในบ้านโดยไม่มีสัญญาณเตือน ก่อนที่เธอจะหยุดนิ่ง เธอก็ได้ยินเสียงที่น่ารังเกียจของแทนเนอร์

“แมดดี้ ฉันคิดถึงเธอมาก!” เขาพูดในขณะที่เขากำลังจะกอดมาเดลีน

มาเดลีนอดทนต่อความเจ็บปวดในร่างกายของเธอและใช้พลังทั้งหมดของเธอเพื่อผลักแทนเนอร์ออกไป

“แจ็คสัน อยู่ไหน?” เธอถามขณะมองไปรอบๆตัว

แทนเนอร์ยักไหล่อย่างไม่ไยดีและยิ้ม “ทำไมเธอถึงรีบไปดูเด็กคนนั้นล่ะ ที่รัก? เราไม่ได้เจอกันมานานและในที่สุดเราก็ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง มาสนุกกันก่อนเถอะนะ” เขาพูดก่อนที่จะโผเข้าหามาเดลีน

มาเดลีนหมดแรงไปกับการเดินทางมาที่นี่อย่างยากลำบากแล้ว เธอไม่เหลือแรงที่จะผลักดันแทนเนอร์ออกไป ในที่สุด เธอก็ถูกผลักล้มลงบนโต๊ะไม้

แทนเนอร์ใช้ขาของเขากดมาเดลีนลง จากนั้น เขาก็ฉีกเสื้อผ้าของเธอออกด้วยมือเปล่าของเขา

“ปล่อยฉันไป! แทนเนอร์ นายมันต่ำกว่าสัตว! ปล่อยฉันไป!”

เพี้ยะ! แทนเนอร์ตบหน้ามาเดลีน “ทำไมเธอถึงตะโกนใส่ฉัน มาเดลีน? นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเราอยู่ดี ทำไมเธอถึงแสร้งทำเป็นใสซื่อไร้เดียงสา? เธอจะนอนกับใครก็ได้ตราบเท่าที่พวกเขาจ่ายเงินให้เธอไม่ใช่หรือ?”

มาเดลีนก็หันหน้าหนีหลังจากที่โดนตบและเลือดที่เริ่มซึมออกจากมุมริมฝีปาก ยังไงก็ตาม เธอยังคงสู้ต่อไปอย่างไม่ยอมแพ้ “ไร้สาระ! ฉันไม่เคยมีอะไรกับนาย ทำไมนายถึงสร้างเรื่องขึ้นมาเอง?”

“สร้างเรื่องขึ้นมาใส่ร้ายเธอ? เธอคือคนที่สร้างสถาณการณ์ให้พี่สาวของเธอ เมเรดิธ!”

สิ่งที่แทนเนอร์พูด มาเดลีนตะลึงค้างหลังจากได้ฟัง

“มาเดลีน ผมไม่คิดมาก่อนเลยว่าเธอจะยังคงชั่วร้ายเช่นนี้หลังจากถูกขังมาแล้วสามปี ที่เธอติดต่อผมตอนที่เธอได้รับการปล่อยตัว เธอบอกให้ผมทำงานร่วมกับเธอเพื่อลักพาตัวลูกชายของเมเรดิธเพื่อเอาเงินจากตระกูลนั้น ตอนนี้ เธอกำลังบอกว่าเมเรดิธคือคนที่สร้างเรื่องขึ้นมางั้นหรือ! เธอมันแย่มาก! วันนี้มาให้ที่รักเห็นชัดๆซะดีๆว่าหัวใจของเธอชั่วร้ายแค่ไหน!”