บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 693

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 693

เมเดลีนโอดโอยออกมาด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับขมวดคิ้ว ตามมาด้วยความรู้สึกเย็น ๆ ที่น่องของเธอ

เจเรมี่คุกเข่าลงต่อหน้าเธอและถกขากางเกงเธอขึ้น เขาพบว่ามีรอยฟกช้ำขนาดมหึมาที่น่องของเธอ

หัวใจของเขาเจ็บปวดมาก เขาขมวดคิ้ว “ผมจะอุ้มคุณเอง ลินนี่”

“ขอบคุณสำหรับน้ำใจของคุณนะคะ คุณวิทแมน แต่ฉันไม่ได้ต้องการให้คุณทำแบบนั้น” เมเดลีนปฏิเสธข้อเสนอของเขา เธออดทนกับความเจ็บปวดแล้วเดินเตาะแตะไปข้างหน้าต่อ

เจเรมี่รู้ว่าเธอโกรธกับการกระทำครั้งก่อนของเขา แต่เขาทนไม่ได้ที่เห็นเธอทรมานร่างกายตัวเอง

เขารีบจับตัวเธอไว้ คว้าเอวของเธอ และยกเธอขึ้น

เมเดลีนเงอะงะ และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นแค่เพียงด้านข้างของใบหน้าที่ดูไร้อารมณ์ของเจเรมี่

“วางฉันลง” เมเดลีนปฏิเสธด้วยน้ำเสียงไม่แยแส หลังจากที่เธอล้มเหลวจากการพยายามดิ้นอยู่หลายครั้ง เธอก็คว้าคอเสื้อของเขา “เจเรมี่ ฉันบอกไปชัดเจนมากแล้วนะ ตอนที่เราอยู่ที่มหาลัยเกลนเดล ฉันไม่ต้องการความเป็นห่วงของคุณ และคุณก็ไม่จำเป็นต้องปฏิบัติกับฉันอย่างดีอีกต่อไปแล้วด้วย”

เจเรมี่มองเธอด้วยสายตาที่น่าหลงใหล “ลินนี่ ผมรู้ว่าคุณโกรธผมคุณจะโกรธผมต่อไป หรือเกลียดผมเลยก็ได้ แต่ขอร้องล่ะ อย่าทำร้ายร่างกายของคุณเพียงเพราะเรื่องนี้เลยนะ”

เมเดลีนยิ้มอย่างเย้ยหยัน “คุณไม่คิดว่ามันดูน่าตลกเหรอ ที่วันนี้คุณกำลังบอกกับฉันว่าอย่าทำร้ายร่างกายตัวเอง”

เจเรมี่โอบกอดเธอแน่นยิ่งขึ้น เมื่อเขาได้ยินความคิดเห็นของเธอ

เขาจ้องไปยังเมเดลีนที่อยู่ตรงหน้าเขา ราวกับว่าเขากำลังทรมานตัวเองอย่างทารุณ

“ผมขอโทษ”

เขาขอโทษอย่างจริงใจ แต่ยังคงอุ้มเธอไว้และเดินต่อไปอีก

“ผมจะไม่มีทางทำตัวสูงส่งและมอบคุณให้ชายคนอื่น ลินนี่ คุณไม่รู้หรอกว่าผมต้องการให้คุณให้โอกาสผมได้ดูแลคุณอีกครั้งมากแค่ไหน” ทันใดนั้นเขาก็เผยคิดคิดของเขา ราวกับเขากำลังสัญญากับเธอ

เมเดลีนตกตะลึง ความเงียบงันครอบคลุมพวกเขา และเธอรู้สึกได้ว่าเจเรมี่เร่งฝีเท้าขึ้นอีก

…

ณ คฤหาสน์วิทแมน

วินส์ตันรู้สึกกระวนกระวายใจและกำลังรอข่าวจากหน่วยค้นหา เขาหันรีหันขวางไปรอบ ๆ และเห็นคาเลนนั่งอยู่บนโซฟาอย่างว่างเปล่า สายตาของเธอดูกำลังเป็นห่วงเขา

ตั้งแต่คาเลนได้รับการช่วยเหลือเมื่อคืนนี้ ท่าทีทั้งหมดของเธอก็ดูแปลกออกไปจากเดิม เธอไม่พูดอะไรเลย

เขาต้องการถามกับคาเลนว่าเธอรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า ในตอนที่เฟลิซิตี้เข้าไปในที่นั้นพอดี

วินส์ตันรู้สึกไม่สบายใจ เมื่อเขาเห็นผู้หญิงที่ดูคล้ายกันกับเมเดลีน

คาเลนได้ยินเสียงเอะอะจึงหันไปมอง เธอลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นเต้นเมื่อเห็นเฟลิซิตี้ “เมเดลีน?! เธอกลับมาอย่างปลอดภัยใช่ไหม?”

เมเรดิธผุดรอยยิ้ม “ฉันเฟลิซิตี้ค่ะ คุณป้า”

คาเลนดูผิดหวังที่ได้ยินเช่นนั้น

เธอจ้องเข้าไปใกล้ ๆ มันไม่ใช่เมเดลีนจริง ๆ ด้วย

‘ใบหน้าของเมเดลีน นั้นละเอียดอ่อนกว่าใบหน้าของเฟลิซิตี้มาก’

เมื่อสัมผัสได้ถึงบรรยากาศประหลาด ๆ เมเรดิธจึงถามว่า “มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอคะ?”

คาเลนกลับไปนั่ง เธอรู้สึกท้อแท้ สิ้นหวัง ไม่มีอารมณ์ที่จะคุยกับใคร

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของคาเลน วินส์ตันก็รู้สึกสงสัย เมื่อเขากำลังจะเอ่ยถาม กองกำลังตำรวจก็โทรมาบอกว่าพวกเขาพบเมเดลีนและเจเรมี่แล้ว และพวกเขาทั้งสองคนได้ถูกส่งไปโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว

วินส์ตันถอนอย่างหายใจโล่งอกเมื่อได้ยินข่าวนี้ แต่ก็ต้องแปลกใจที่เห็นคาเลนดูกระวนกระวายใจ ทั้งยังบังคับเขาให้พาเธอไปโรงพยาบาลในทันที

เมเรดิธก็ร่วมตามไปด้วย เธอนั่งที่เบาะหลัง ก่อนที่พวกเขาจะไปโรงพยาบาลด้วยกัน

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล เมเรดิธก็ได้รู้เหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้

เธอไม่คิดมาก่อนว่าจะมีคนอื่นวางแผนทำร้ายเมเดลีน ก่อนที่เธอจะลงมือทำด้วยตัวเอง

เมื่อรู้ว่าเจเรมี่ยอมพลีกายเพื่อช่วยเมเดลีน และลงเอยด้วยการตกจากหน้าผาพร้อมกับเธอ เปลวไฟแห่งความอิจฉาริษยาภายในตัวเมเรดิธก็จุดประกายขึ้นมาอีกครั้ง

เธอทนไม่ได้กับความจริงที่ว่าเจเรมี่ห่วงใยเมเดลีนมากขนาดนี้

เธอรู้สึกว่าเธอควรจะสร้างรอยร้าวระหว่างพวกเขา ถ้าหากเจเรมี่จะกังวลเกี่ยวกับเมเดลีนมากเช่นนี้

หลังจากที่เมเรดิธตัดสินใจได้แล้ว จู่ ๆ เธอก็นึกถึงคนคนหนึ่ง