บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 706

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 706

ท่าทีของเฟลิเป้ไม่มีวี่แววที่จะเปลี่ยนแปลงเลย

ราวกับว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนเดียวกับที่เขานอนด้วยเมื่อคืนนี้

เมเดลีน ยิ้มตอบเขา “อรุณสวัสดิ์ เคธี่” เธอยิ้มและหันไปหาเฟลิเป้ “ฉันสัญญากับแจ็ค ว่าจะพาเขาไปที่ร้านหนังสือหลังจากนี้ เพราะฉะนั้นฉันต้องขอตัวก่อนนะ”

เฟลิเป้ มองเธอด้วยความรัก “ผมจะโทรหาคุณนะ”

“ได้สิ” เธอพยักหน้า ก่อนที่เธอจะจากไป เธอพูดว่า “อย่าดื่มอีกนะ”

เฟลิเป้พยักหน้าและมองขณะที่เธอเดินจากไป

เคธี่มองดูรอยยิ้มที่หล่อเหลาและอ่อนโยนบนใบหน้าของเฟลิเป้ ก่อนเธอจะก้มหน้าลงอย่างสิ้นหวัง

เธอรู้อย่างชัดเจนว่า เธอไม่ควรมีความรู้สึกใด ๆ ต่อเฟลิเป้ เขายังหมกมุ่นอยู่กับสิ่งที่เธอไม่สามารถปล่อยผ่านไปได้หลังจากผ่านไปหลายปี

…

หลังจากที่เมเดลีนกลับไปที่คฤหาสน์มอนต์โกเมอรี เธอพาแจ็คสันไปที่ร้านหนังสือ

ฌอนและเอโลอิสกำลังวางแผนที่จะพาลิเลียนไปที่สนามเด็กเล่น แต่เมื่อเธอเห็นเมเดลีนพาพี่ชายของเธอออกไปข้างนอก เธอก็กะพริบตาแป๋วและร้องขอไปกับพวกเขา

ลิเลียนอายุแค่ 3 ขวบ เธอจึงดูเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสาในทุกแง่มุม

เมเดลีนไม่สามารถดูแลเด็กสองคนเพียงลำพังได้ เอโลอิสจึงมีความสุขมากที่ได้ไปกับพวกเขา แต่เมื่อพวกเขากำลังจะออกไป เจเรมี่ก็มาที่ประตู

เอโลอิสตกใจมากเมื่อเห็นแววตาในดวงตาของเขา และเขายังสามารถเดินได้โดยไม่ต้องการความช่วยเหลือ เธอไม่ได้คิดว่าเขาจะฟื้นตัวเร็วขนาดนี้

“คุณสุดหล่อ!” ลิเลียนวิ่งเข้าไปกอดเจเรมี่ทันทีที่เธอเห็นเขา

เจเรมี่อุ้มเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นขึ้นมาและมองดูใบหน้าของเธอที่ดูคล้ายกับของเมเดลีน เขาชอบเธอมาก แต่เขาก็รู้สึกขมขื่นเล็ก ๆ ในหัวใจของเขา

เธอไม่ใช่ลูกของพวกเขาหรอกเหรอ?

“ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่ได้?” เมเดลีนถามเจเรมี่อย่างเย็นชา

“ผมบอกให้พ่อมาเองครับ” แจ็คสันตอบ “ผมอยากไปเที่ยวกับพ่อ แม่ และลิลลี่”

เมเดลีนที่ตอนแรกจะไล่เจเรมี่ออกไป แต่หลังจากที่เธอได้ยินสิ่งที่แจ็คสันพูดเธอก็เปลี่ยนใจ

แจ็คสันชอบเจเรมี่เพราะพวกเขาเป็นพ่อลูกแท้ ๆ

แต่เมเดลีนสงสัยว่าทำไมลิเลียนถึงชอบเขามากเช่นกัน

ในความทรงจำของเธอ เธอจำได้ว่าเฟลิเป้บอกเธอว่าลิเลียนเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของพวกเขา

เมเดลีนไม่คิดอะไรมาก ก่อนจะพาแจ็คสันและลิเลียนไปที่ร้านหนังสือกับเจเรมี่

หลังจากซื้อหนังสือแล้ว ทั้งครอบครัวก็พากันไปที่สนามเด็กเล่น

ในสายตาของคนอื่น พวกเขาดูเหมือนครอบครัวที่มีความสุข

นี่เป็นความมสำเร็จอันยิ่งใหญ่ของเจเรมี่

ย้อนกลับไปในตอนนั้น เมเดลีนรู้สึกว่าลูกอาจเป็นทางออกสำหรับความสัมพันธ์ที่ร้าวฉานของเธอกับเจเรมี่

ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว และตอนนี้เจเรมี่เป็นคนเดียวที่หวังว่าเมเดลีนจะให้โอกาสเขาอีกครั้งเพื่อเห็นแก่เด็ก ๆ

ทว่า เมเดลีนก็ไม่สนใจเจเรมี่เลยตลอดทั้งวัน เขาจึงทำได้เพียงกล้ำกลืนความอ้างว้างและทุกข์ระทมของตนเองไปเงียบ ๆ คนเดียว

ระหว่างทางกลับบ้าน ลิเลียนอยากได้ลูกโป่ง เจเรมี่จึงอุ้มเธอและให้เธอหยิบลูกโป่งสีชมพูและสีฟ้าซึ่งมีตัวการ์ตูนติดอยู่ แต่ก่อนที่เธอจะจับมันไว้ในมือ ลูกโป่งก็แตกซะก่อน

ลิเลียนตกใจและซบหน้าของเธอไว้ที่คอของเจเรมี่ทันที ด้วยน้ำตาไหลออกมา

เจเรมี่รู้สึกใจสลายเมื่อเห็นน้ำตาที่ไหลจากแก้มของเด็กหญิงตัวน้อย

เขาปลอบเธออย่างนุ่มนวลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะหยุดร้องไห้ในที่สุด เธอพิงไหล่ของเขาและผล็อยหลับไปจากความเหนื่อยล้า

อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกห่วงใยที่เขามีต่อเด็กคนนี้ทำให้เขาสงสัยอีกครั้ง

เขาได้ดึงเส้นผมจากลิเลียนและใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อของเขา หลังจากที่เขากลับบ้าน เขาก็ไปที่ห้องแล็บเพื่อทำการตรวจดีเอ็นเอทันที

คืนนั้นเขาพลิกตัวขณะตื่นอยู่บนเตียงทั้งคืน วันรุ่งขึ้นเขาได้รับรายงานผลการทดสอบ

ขณะเลื่อนดูอีเมล มือของเขาก็สั่นเบา ๆ จนกระทั่งเขาเห็นคำที่ทำให้เขาตกใจ…