บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 721

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 721

เจเรมี่ไม่เคยเห็นด้านนี้ของเมเดลีนมาก่อน

เธอผลักเขาไปติดกำแพง ตอนนั้นเองสายตาของเธอนุ่มละมุนและดูราวกับต้องมนต์สะกด ยิ่งเขาจ้องมองใบหน้าอันสะสวยของเธอมากเท่าไหร่ ตรรกะทุกประการบนโลกก็ค่อย ๆ ไร้ตัวตนไปทีละน้อยเท่านั้น

“ลินนี่” เขาเรียกชื่อเธอพลางกลืนน้ำลายจนทำให้ลูกกระเดือกของเขาเคลื่อนขึ้นลงอย่างชัดเจน

ความคิดที่หมุนวนอยู่ในหัวของเมเดลีนไม่ชัดเจนนัก เธอรู้สึกราวกับว่ามีเปลวเพลิงกำลังเผาไหม้ร่างกายเธออยู่

เธอไม่ได้ต้องการดื่มน้ำแต่อย่างใด และไม่ต้องการดับความเร่าร้อนที่เผาไหม้อยู่ภายในด้วยซ้ำ

ชายตรงหน้าอาจช่วยเธอดับความร้อนรุ่มนี้ได้

เธอก้าวเข้าไปหาอย่างช้า ๆ และมองนัยน์ตาของเขา ลมหายใจของคู่หนุ่มสาวเริ่มสอดประสานกัน

เจเรมี่ลูบไล้ผมยาวสลวยของเธอ เขาหรี่ดวงตาอันอ่อนโยนลง ซึ่งดูเหมือนกับสระน้ำอันกว้างใหญ่ “ลินนี่…”

“คะ” เมเดลีนตอบกลับ สำหรับเจเรมี่แล้ว นี่เป็นคำตอบที่เขาโหยหาที่จะได้ยินจากปากเธอมากที่สุด

เขาควบคุมตัวไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว เขาจับศีระษะของเธอและบดขยี้ริมฝีปากเธอด้วยริมฝีปากเขาเอง

เมเดลีนหลับตาลงอย่างควบคุมตนเองไม่ได้ เธอปล่อยใจไปตามความรู้สึกที่แปลกประหลาดให้นำพาเธอเข้าไปหาอ้อมแขนของเจเรมี่…

หลังจากค่ำคืนแห่งความสุข

ในที่สุดเจเรมี่ก็สามารถนอนหลับฝันดีได้อีกครั้ง

สิ่งแรกที่เขาทำหลังจากตื่นนอนในตอนเช้าคือมองใบหน้าของหญิงสาวที่นอนทอดกายในอ้อมแขนของเขา

ใบหน้าที่ช่างน่าดึงดูด ดวงตา จมูก และริมฝีปากของเธอนั้นสวยงามเหลือเกิน

เจเรมี่โน้มตัวลงไปจูบหน้าผากของเมเดลีนอย่างอ่อนโยน

เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เขาก็รู้สึกผิดอยู่เล็กน้อย

เมื่อคืนนี้ พวกเขาร่างกายเปลือยเปล่า แต่พวกเขากลับไม่ได้ไปถึงจุดนั้น

บางทีเขาน่าจะไม่สนใจว่าก่อนหน้านี้เมเดลีนจะรู้สึกอย่างไร แต่ตอนนี้เขากังวลเรื่องเธอเป็นอย่างมาก

เขาไม่อยากฉวยโอกาสตอนที่เธอเปราะบางที่สุดแบบนี้ และเขาก็ไม่อยากให้อะไรมันเลยเถิดไปในตอนที่เธอไม่ได้มีสติสัมปชัญญะครบถ้วน

เขากลัวเหลือเกินว่าเมื่อเธอตื่นขึ้นมา เมเดลีนจะเกลียดเขามากไปกว่าเดิม และเธอจะรู้ว่าเขาทำเรื่องที่พูดไม่ได้ลงไปตอนที่เธอเมาไม่ได้สติ

แม้ว่าเมเดลีนจะเป็นฝ่ายจูบเขา กอดเขา และลูบไล้จมูกไปตามร่างกายเขาก็ตาม เขายังสามารถหยุดยั้งเสียงร้องคำรามตามสัญชาตญาณไว้ได้ทันและอุ้มเธอขึ้นจากอ่างน้ำเย็น

แม้ว่าจะเสียดายอยู่บ้าง แต่เขาไม่เสียใจเลยที่ตัดสินใจแบบนั้นไป

เขามีความสุขมากกว่าที่ได้ดูแลเธอแบบนี้

เจเรมี่วนเวียนอยู่ในวังวนแห่งความคิดนี้พลางจับไปยังไหล่ของเมเดลีน “ลินนี่ ผมมีความสุขจริง ๆ ที่ได้นอนเตียงเดียวกับคุณอีก” เขากระซิบอย่างอ่อนโยน และทันใดนั้นเขารู้สึกว่าแขนของหญิงสาวขยับ

เขากังวลว่าเมเดลีนจะไม่มีความสุขเมื่อเห็นหน้าของเขาตอนตื่นนอน ดังนั้นเขาจึงลุกออกจากเตียงนอนอย่างเงียบเชียบและเดินไปอาบน้ำในห้องน้ำ

หลังจากนั้น เมเดลีนค่อย ๆ สะลึมละลือตื่นนอน เมื่อลืมตาขึ้นมา เธอก็สัมผัสได้ว่าสิ่งที่ปกคลุมร่างกายเธออยู่มีเพียงเสื้อคลุมอาบน้ำหลวม ๆ ตัวหนึ่ง และเธอนอนอยู่บนเตียงที่แปลกตา อย่างไรก็ตาม ประสาทสัมผัสที่แหลมคมของเธอรับกลิ่นที่คุ้นเคยได้

มันเป็นกลิ่นของเจเรมี่ และมันยังติดตัวเธออยู่

หัวใจของเมเดลีนเต้นระรัวเมื่อภาพเหตุการณ์เมื่อคืนหลั่งไหลเข้ามาในหัว

เธอจำได้ว่าเธอเมามาก ดังนั้นเฟลิเป้จึงพาตัวเธอกลับบ้าน แต่ว่าหลังจากนั้นเธอจำได้เพียงว่าเธออยู่กับเจเรมี่

ดูเหมือนว่าเธอจงใจจูบเขาด้วย

ใบหน้าของเมเดลีนเริ่มร้อนผ่าวเมื่อคิดถึงฉากนั้น

ทำไมเธอถึงกล้าทำอะไรแบบนั้นลงไปนะ?

เธอไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ จากนั้นขณะที่กำลังจะลุกออกจากเตียง เธอก็หันไปเห็นเจเรมี่กำลังเดินออกจากห้องน้ำหลังจากอาบน้ำเสร็จ

แสงรุ่งอรุณทอประกายมายังใบหน้าที่ต้องมนต์ของเขา เขามองเธอพร้อมกับรอยยิ้ม “ลินนี่ คุณตื่นแล้วสินะ”

“…” เมเดลีนผงะ เธอไม่สามารถควบคุมอุณหภูมิความร้อนบนใบหน้าให้ลดลงได้

เธอเพียงแค่พยักหน้าตอบรับและเดินผ่านเจเรมี่ตรงเข้าห้องน้ำไป

เธอล้างหน้าล้างตาด้วยน้ำเย็น และพยายามนึกเรื่องเมื่อคืนให้ออก แต่ความทรงจำของเธอกลับกลายเป็นเหมือนภาพตัดปะไปเสียได้

เธอจำได้เพียงแค่ว่าเธอกระโจนเข้าหาเจเรมี่ และก็จำอะไรหลังจากนั้นไม่ได้แล้ว