บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 725
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 725
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เมเดลีนก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดแสนสาหัส
ดวงตาของเธอว่างเปล่าและเธอทรุดตัวล้มลงไปยังด้านหนึ่งอย่างหมดแรงจะมีชีวิตต่อ
“ลินนี่!” เจเรมี่วิ่งเข้ามาพยุงร่างกายของเมเดลีนที่เป็นลมล้มไป เวลาเดียวกันนั้น สภาพของเขาก็ไม่ต่างกับเมเดลีน ความเจ็บปวดถาโถมเข้าใส่จนทำให้เขารู้สึกแน่นหน้าอกหายใจไม่ออก
ลูกสาวของเขา ลูกสาวของเขากับเมเดลีนจากไปแล้วจริงหรือ?
ขณะที่กำลังพยุงร่างกายของเมเดลีน เวลาเดียวกันนั้น เจเรมี่ก็ได้สูญเสียทุกประสาทสัมผัสไปแล้วสิ้น ร่างกายของเขาจมปลักอยู่กับความหนาวเหน็บที่พัดผ่าน
“คุณคะ คุณ คุณกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่? หลานสาวของฉันไม่มีสัญญาณชีพแล้วอย่างนั้นเหรอ?” เอโลอิสเอ่ยถามอย่างไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน
เจ้าหน้าที่ตำรวจพยักหน้าตอบรับด้วยท่าทีเสียใจ “ครับ เด็กน้อยเสียชีวิตแล้ว”
“ไม่!” เอโลอิสและฌอนทำใจยอมรับข่าวร้ายครั้งนี้ไม่ได้
อีกด้านหนึ่ง ข่าวร้ายครั้งนี้ลบเลือนความสง่างามและความสงบนิ่งบนใบหน้าของเฟลิเป้ออกไป “คุณสืบสวนเรื่องราวทั้งหมดแล้วใช่ไหม? ลูกสาวผมจะตายแบบนี้ได้ยังไงกัน?”
เจเรมี่จ้องมองไปยังใบหน้าของเฟลิเป้ เขาไม่ต้องที่จะโต้เถียงกับเขาว่าใครเป็นพ่อที่แท้จริงของลิเลียนในตอนนี้
สิ่งที่เขาต้องการรู้มากที่สุดในตอนนี้ คือ เกิดอะไรขึ้นกันลิเลียนกันแน่
หลังจากที่เมเดลีนฟื้นคืนสติขึ้นมา กลุ่มของพวกเขาก็ตามเจ้าหน้าที่ตำรวจมายังพื้นที่นอกเมืองแล้ว
เมเดลีนจับจ้องไปยังร่างของลิเลียนที่นอนนิ่งอยู่บนเปลหามท่ามกลางทุ่งหญ้าสีเหลืองทอง
เด็กสาวตัวน้อยเหมือนแค่นอนหลับไป เธอดูสงบนิ่ง แต่ไร้ซึ่งลมหายใจใด ๆ
เมเดลีนก้าวเข้าไปหาเด็กน้อยด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นเต็มดวงตา
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะเดินถึงตัว ขาของเธอกลับอ่อนแรงและทรุดตัวลงกับพื้น
เจเรมี่รีบวิ่งเข้าไปช่วยประคองเมเดลีนที่เป็นลมล้มพับไปกับพื้น “ลินนี่ ลินนี่ อย่าร้องไห้ไปเลยนะ อย่ากลัวไปเลย ผมจะไปเอง ผมจะออกไปจัดการเรื่องนี้เอง”
เขาปลอบประโลมเมเดลีนทั้ง ๆ ที่หัวใจของเขาเองแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยนับล้านชิ้น ถึงกระนั้น หลังจากที่พูดจบ เขาก็ถูกเฟลิเป้ดึงตัวออกมา
“เจเรมี่ ช่วยเลิกสำคัญตัวเองสักทีเถอะ ลินนี่เป็นภรรยาของฉัน และลิลลี่เป็นลูกสาวของฉัน ถ้าลิลลี่ตายแล้วจริง ๆ แกนั่นแหละที่เป็นฆาตกร!”
เฟลิเป้กล่าวหาเจเรมี่ว่าต้องเป็นผู้ที่ต้องรับผิดเรื่องทั้งหมดนี้ จากนั้นเขาจึงเดินเข้าไปพยุงเมเดลีนที่กำลังอ่อนแรงขึ้นจากเปลหาม
เมื่อขยับตัวเข้ามาใกล้ลิลลี่ น้ำตาของเมเดลีนไหลรินออกมาจากดวงตาอย่างกับเขื่อนแตก
เธอสะบัดออกจากมือของเฟลิเป้และทรุดตัวลงไปนั่งคุกเข่าอยู่ข้างกายลิเลียน เมเดลีนบรรจงลูบไล้ใบหน้าของเด็กน้อยที่เหมือนแค่หลับไปด้วยนิ้วมืออันสั่นเทา เธอสัมผัสได้เพียงความเย็นยะเยือกไหลผ่านนิ้วมือเธอไป ความหนาวเหน็บนั้นสะท้านไปถึงขั้วหัวใจของคนเป็นแม่ และแผ่ซ่านไปยังทุกอณูในร่างกาย
“ลิลลี่” เมเดลีนเรียกชื่อของเด็กน้อยอย่างอ่อนแรง น้ำตาของเธอไหลรินลงบนใบหน้าของลูกสาวตัวน้อย
“ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น? ทำไม?”
ขณะที่โอบกอดร่างไร้วิญญาณของลูกน้อยเอาไว้แนบกาย ความเจ็บปวดแล่นผ่านไปทั่วร่างกายเธอเป็นเท่าทวีคูณ
“ลิเลียน ทำไมลูกถึงทิ้งแม่ไปเร็วขนาดนี้? ได้โปรดอย่าทิ้งแม่ได้เลยนะ? ลิเลียน… ลูกอยากให้แม่พาไปเล่นเรือโจรสลัดที่สวนสนุกกับพี่แจ็คเขาไม่ใช่เหรอ? เดี๋ยวแม่จะพาไปพรุ่งนี้เลยนะ ตกลงไหม? อย่าหลับไปแบบนี้สิลูก ลิเลียน…”
เมื่อเห็นภาพตรงหน้า หัวใจของเจเรมี่แตกสลายไม่เหลือชิ้นดี
เขาไม่ต้องการที่จะทำใจยอมรับเรื่องนี้ เขาไม่อาจให้อภัยตนเองได้ เลือดเนื้อเชื้อไขของเขากลับต้องจากโลกนี้ไปตลอดกาลเพียงเพราะว่าความเลินเล่อของเขา
ดวงตาของเจเรมี่แดงก่ำ และเขาร้องไห้สะอึกสะอื้นเสียจนเริ่มเจ็บคอ
เขาเดินเข้ามาใกล้เพื่อมองดูลิเลียนครั้งสุดท้าย ถึงกระนั้น เฟลิเป้เข้ามาขวางและกระชากคอเสื้อของเจเรมี่เอาไว้ สายตาของเต็มไปด้วยเปลวเพลิงแห่งความอาฆาตแค้น
“เจเรมี่ แกทนเห็นเอวลีนมีชีวิตที่ดีไม่ได้รึไง ห้ะ? แกเคยพรากชีวิตเอวลีนไปแล้วครั้งหนึ่ง ตอนนี้แกยังกล้าทำกับลูกของเธอได้ลงคอ ทำไมแกถึงได้เลือดเย็นขนาดนี้?”
เจเรมี่เอื้อมมือไปกระชากมือของเฟลิเป้ไว้ สายตาของเขาคมกริบดุจมีดเสียยิ่งกว่าสายตาของเฟลิเป้
“ฉันไม่มีวันฆ่าลิลลี่แน่นอน ลิลลี่คือลูกสาวของฉัน!”
“ลูกสาวแก?” เฟลิเป้หัวเราะเยาะ “นั่นลูกสาวฉันต่างหาก!”
“เฟลิเป้ แกจะหลอกใครก็ได้ แต่แกหลอกฉันไม่ได้ ลิเลียนคือลูกสาวของฉัน!” เจเรมี่ยืนกรานในสิทธิของคนเป็นพ่อแท้ ๆ ของลิเลียน