บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 737
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 737
เฟลิเป้ไม่พอใจที่เห็นเจเรมี่ โผล่มาที่นี่อย่างกะทันหัน
แต่เขาไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่าเขาจะมาพร้อมหลักฐาน
เจเรมี่เพิ่งได้ผลการตรวจและกำลังเดินทางไปหาเมเดลีน แต่ก่อนที่เขาจะไปถึงคฤหาสน์มอนต์โกเมอรี เขาเห็นเมเดลีนและเฟลิเป้กำลังเดินอยู่ด้วยกัน
เขาส่งผลเลือดให้ “ลินนี่ นี่คือผลเลือดของเฟลิเป้จากการตรวจร่างกายครั้งล่าสุด มีการระบุชัดเจนว่ากรุ๊ปเลือดของเขาคือ O ขณะที่คุณคือ AB ถ้าพ่อแม่คนใดคนหนึ่งมีหมู่เลือด O พวกเขาก็จะไม่มีลูกที่มีกรุ๊ปเลือดหมู่ AB แน่นอน แต่กรุ๊ปเลือดของลิลลี่คือ AB”
เจเรมี่มีคำอธิบายทางวิทยาศาสตร์ เฟลิเป้จึงไม่มีอะไรจะพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้
“ลินนี่ เห็นได้ชัดแล้วว่าใครเป็นพ่อที่แท้จริงของลิลี่ เฟลิเป้เป็นคนที่ใช้ประโยชน์จากการสูญเสียความทรงจำของคุณและโกหกคุณ”
“เจเรมี่ นี่มันตลกมากที่นายเป็นคนพูดคำว่า ‘ใช้ประโยชน์’ ออกมา” เฟลิเป้เย้ยหยัน สายตาที่อ่อนโยนของเขาจ้องไปที่ใบหน้าของเมเดลีน “เอวลีน เหตุผลที่ผมทำแบบนั้นก็เพื่อหยุดคุณไม่ให้ติดต่อกับชายคนนี้ นอกจากนี้ คุณบอกผมก่อนหน้านี้เองนี่ว่า ที่จริงแล้ว ลิลลี่เป็นลูกสาวของผม และตราบใดที่เธอมีชีวิตอยู่เธอก็ไม่เกี่ยวข้องกับเจเรมี่้เลย”
“เฟลิเป้ นายเป็นคนที่น่าสมเพชจริง ๆ เพื่อไม่ให้ลินนี่กลับมาหาฉัน นายไม่ลังเลเลยที่จะทำสิ่งชั่วร้ายต่าง ๆ นานา นายไปถึงขั้นฆ่าใครสักคนด้วยซ้ำ”
“ไร้สาระ” แน่นอนว่าเฟลิเป้ไม่ยอมรับเรื่องนี้ “แกมีหลักฐานอะไรที่พิสูจน์ว่าฉันฆ่าลิลลี่? อย่าลืมว่าแกคือคนที่ทำเธอหายไป”
“ถ้านายไม่ได้ขอให้ใครมาล่อลิลลี่ออกไปจนพ้นสายตาของฉัน เรื่องพวกนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น เฟลิเป้นายน่าจะรู้นะ ว่าความจริงมันคืออะไร!”
“เจเรมี่…”
“พอได้แล้วทั้งสองคน!”
เมเดลีนขัดจังหวะชายสองคนที่กำลังพยายามเอาชนะอย่างดุเดือด
ทุกอย่างรอบตัวพวกเขาเงียบลง มีเพียงเสียงใบไม้ที่ส่งเสียงกรอบแกรบเสียดสีกัน
เจเรมี่หันกลับมาและเห็นว่าดวงตาของเมเดลีนเป็นสีแดงก่ำ ใบหน้าของเธอเองก็เย็นชาเช่นเดียวกัน เขาเรียกชื่อเธออย่างน่าสงสาร “ลินนี่…”
“หุบปาก” เมเดลีนมองดูชายสองคนที่อยู่ข้างหน้าเธอด้วยสายตาที่แหลมคม “คนหนึ่งคือคนที่ฉันเคยรัก แต่ก็ทำร้ายฉันมากที่สุด อีกคนคือผู้ชายที่ฉันเชื่อใจ ไว้วางใจอย่างสนิทใจ และมองว่าเป็นคนที่ฉันรู้จักดีที่สุด”
“ทั้งสองคนบอกว่าพวกเขาอยากให้ฉันจะมีความสุข ดูตอนนี้สิ มันเกิดอะไรขึ้น?”
เมเดลีนยิ้มขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้ม
“นายเป็นคนฆ่าลิลลี่ ไม่ใช่ฉัน”
“ลินนี่ อย่าคิดแบบนั้น…”
“นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปขอให้เราแกล้งทำเป็นว่าไม่เคยรู้จักกัน ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก” เมเดลีนหมุนตัวเดินจากไป
เจเรมี่และเฟลิเป้มองเมเดลีนเดินจากไปอย่างสิ้นหวัง ผ่านไปครู่หนึ่ง พวกเขาก็ชำเลืองมองกันครู่หนึ่ง ก่อนจะแยกจากกันโดยต่างฝ่ายต่างหันหลังให้แก่กัน
เฟลิเป้กลับไปที่บ้านด้วยความโกรธเกรี้ยวที่อยู่เต็มอก เขารู้สึกกระวนกระวายเมื่อคิดเรื่องนี้ซ้ำไปซ้ำมา
เมเดลีน รู้ทุกอย่าง
ไม่
ยังมีบางอย่างที่เธอไม่รู้ เธอไม่รู้ว่าเฟลิซิตี้ คือ เมเรดิธ
ทว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาเตรียมการไว้ตลอดสามปีที่ผ่านมาก็พังทลายลง
ดวงตาของเฟลิเป้มืดลงขณะที่เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาเจเรมี่ หลังจากอีกฝ่ายรับสาย เขาก็พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “เจเรมี่ นายพูดถูก ลิเลียนเป็นลูกสาวของนาย”
ในทางกลับกัน เจเรมี่รู้สึกปลาบปลื้มดีใจเมื่อได้ยินเฟลิเป้ยอมรับเรื่องนี้กับเขา
แต่เมื่อเขาคิดถึงการจากไปของลิเลียน ความสุขของเขาก็กลายเป็นความเจ็บปวดในทันที
เมื่อเขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เขาก็ได้ยินเฟลิเป้พูดว่า “ทั้ง ๆ ทีนายเป็นพ่อของเธอ แล้วไง? ฉันอยู่กับเอวลีนในตอนที่เธอตั้งท้องลิเลียน นอกจากนั้น นายรู้ไหม คำแรกที่ลิเลียนพูดได้ตอนที่เธอฝึกพูดคือคำว่า ‘พ่อ’ ล่ะ เจเรมี่ สำหรับลิเลียนแล้ว ฉันเป็นพ่อคนเดียวของเธอ”