บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 740

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 740

“เฟลิเป้ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉัน แต่ตอนนี้ฉันจำทุกอย่างได้แล้ว”

เมื่อเฟลิเป้ได้ยินเช่นนี้ เขาก็ถึงกับอึ้งไป

เจเรมี่อุ้มเมเดลีนที่กำลังเลือดออกไว้ และวิ่งไปที่รถซึ่งจอดอยู่ข้างถนนโดยไม่ลังเล

“ลินนี่ อดทนไว้นะ!” เขาวิ่งไปข้างหน้าพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาจากนัยน์ตาของเขา

เมเดลีนลืมตาที่พร่ามัวของเธอ เธอเห็นความกลัวและความกังวลอยู่ในนัยน์ตาของเจเรมี่

มันเหมือนกับตอนที่เธออาเจียนเป็นเลือดระหว่างงานหมั้นของเมเรดิธ

เมเดลีนเริ่มเข้าใจอย่างช้า ๆ เจเรมี่กำลังรู้สึกกลัว แต่เขากลัวอะไร? เขากลัวว่าเธอจะตายเหรอ?

ที่โรงพยาบาล

เจเรมี่นั่งอยู่นอกห้องฉุกเฉินขณะที่รู้สึกกระสับกระส่าย

แม้ว่ากระสุนจะกระทบไหล่ของเมเดลีนเท่านั้น แต่มันเป็นบาดแผลจากกระสุนปืนและไม่ใช่บาดแผลปกติ

หลังจากนั้นสักพัก การผ่าตัดก็เสร็จสิ้น

แพทย์บอกเขาว่าเมเดลีนพ้นขีดอันตรายแล้ว และพวกเขาก็เอากระสุนออกไปด้วย อย่างไรก็ตาม บาดแผลบนไหล่ของเธอค่อนข้างลึก ดังนั้นเธอจึงต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะฟื้นตัวได้เต็มที่

หัวใจที่เต้นแรงของเจเรมี่รู้สึกผ่อนคลายลงเล็กน้อยในขณะนี้

หลังจากย้ายเมเดลีนไปยังห้องพักผู้ป่วยปกติ เจเรมี่ก็อยู่เคียงข้างเธอตลอดเวลา

เมื่อมองดูใบหน้าที่ขาวซีดแต่งดงามของเธอ เขาอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว

เขาไม่รู้ว่าเขาเริ่มอ่อนแอและเปราะบางลงเมื่อไร

บางทีอาจเป็นตอนที่เขารู้ว่าเขารักเธอเมื่อหนึ่งปีก่อน

…

เฟลิเป้กลับไปที่บ้านอย่างหมดหวัง เขายังคงลืมฉากนั้นไม่ได้ในตอนที่เมเดลีนเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเจเรมี่

เธอบอกว่าเธอไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณเขาอีกด้วยการมอบชีวิตของเธอให้เขา แต่ถ้ามองในอีกมุมหนึ่ง เธอกำลังพยายามจะช่วยเจเรมี่ไว้

ตุ้บ!

เขาคลุ้มคลั่งขณะผลักทุกอย่างบนโต๊ะลงไปกองกับพื้น

เคธี่ได้ยินเสียงความโกลาหลจากภายนอก และกลัวมากจนหัวใจแทบจะหลุดออกมา

เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เธอรู้ว่าเฟลิเป้ไม่มีความสุขแน่นอน

เธอรู้ด้วยว่าเขากำลังโกรธอยู่ และหากเธอเข้าไปตอนนี้ เธอก็จะถูกระบายอารมณ์ใส่ แต่ว่าเธอจะปล่อยให้เขาทนทุกข์อยู่คนเดียวได้อย่างไร?

เขาอาจจะรู้สึกดีขึ้น ถ้าเขาสามารถระบายออกมาได้

เคธี่ครุ่นคิดและเดินเข้าไปอย่างกล้าหาญ โดยไม่สนใจบาดแผลบนร่างกายของเธอที่ยังคงกำลังฟื้นตัวอยู่

เธอไม่เคยเห็นเฟลิเป้เป็นแบบนี้มาก่อน เขาเอนกายพิงเก้าอี้อย่างหมดสภาพ เสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาเปียกโชกด้วยสายฝน และห้อยอยู่บนร่างกายของเขาอย่างหลวม ๆ ในทางกลับกัน ใบหน้าที่เย็นชาและหล่อเหลาของเขาก็เปล่งออร่าสีดำซึ่งยากที่จะเข้าถึงออกมา

เคธี่มองเขาอย่างเศร้าสร้อย “เฟลิเป้ คุณเป็นอะไร…”

เฟลิเป้ลืมตาขึ้นกลางประโยค นัยน์ตาคู่นั้นเหมือนทะเลสาบน้ำแข็งที่แวววาวยากที่จะหยั่งถึง

เฟลิเป้ยืนขึ้น ร่างสูงของเขาเดินเข้ามาใกล้เธอด้วยท่าทางที่เอาแต่ใจ

นิ้วยาวของเขายกคางของเธอ “เธอบอกว่าเธอรักฉันใช่ไหม?”

ดวงตาของเคธี่เป็นประกาย ขณะที่เธอพยักหน้า “ใช่ค่ะ”

“มากแค่ไหน?” เขาถามก่อนจะขยับริมฝีปาก “รักฉันมาก จนยอมตายเพื่อฉันได้ไหม?”

เมื่อเคธี่ได้ยินดังนั้น สันหลังของเธอก็เย็นวาบ

ความคิดแรกของเธอ เธอไม่ได้เป็นห่วงตัวเอง แต่เธอเป็นห่วงลูกในท้อง

เธอสามารถตายเพื่อเขาได้โดยไม่คิดอะไร แต่ตอนนี้เธอลังเล

“หึ” เฟลิเป้เย้ยหยันและมองดูเคธี่ที่อยากรู้อยากเห็นด้วยท่าทีเยาะเย้ย จากนั้นเขาก็ผลักเธอออกไปอย่างแรง เขาไม่ได้มองเธอและทำเพียงหันหลังให้กับเธอเท่านั้น “ออกไป!”

หลังจากที่เคธี่ถูกผลักออกไป ท้องของเธอก็กระแทกกับมุมโต๊ะ ทันใดนั้นความเจ็บปวดทำให้เธอชาไปทั้งหนังศีรษะ จากนั้นของเหลวอุ่น ๆ ก็เริ่มไหลออกจากร่างกายของเธอ เธอก้มหน้าด้วยความตกใจ และมองไปที่ท้องของเธอ…