บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 751
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 751
ทั้งเมเดลีนและเจเรมี่หันไปตามทางที่บาร์เทนเดอร์กำลังชี้ไป และเห็นคนที่คุ้นตาในวงล้อมของชายที่ดื่มสุราและต่อยมวยกันอยู่
ทว่า ก่อนที่พวกเขาจะมองดูผู้หญิงคนนั้นชัด ๆ แสงที่ตัดกันของบาร์ก็ส่องจ้าเข้ามาในดวงตาของพวกเขา พวกเขาเห็นเธอก้มลงมองโทรศัพท์ของเธอก่อนจะจากไป
ทั้งเมเดลีนและเจเรมี่รีบตามเธอไปทันที เมื่อไล่ตามไปจนถึงที่ทางเข้าก็มีชายคนหนึ่งซึ่งมีกลิ่นแอลกอฮอล์หึ่งปรากฏอยู่ตรงหน้าเมเดลีน “เฮ้ สาวน้อย นี่ก็ผ่านไปสักพักแล้วนะ เธอดูสวยขึ้นแล้วนี่ คืนนี้ฉันว่าง เพราะอย่างนั้นคืนนี้เราไปโรงแรมกันดีไหม?”
เมเดลีนมั่นใจว่าชายผู้นี้เข้าใจผิดว่าเธอคือเฟลิซิตี้ เธอกำลังจะพูดเมื่อเจเรมี่เอื้อมมือออกมาจับมือเธอไว้ เขาจ้องชายคนนั้นอย่างเย็นชา “คุณคงทักคนผิดแล้วล่ะ”
“ฉันจะทักคนผิดได้ยังไง? ลืมไปหรือเปล่าที่รัก คราวที่แล้วเราสนุกมากเลยนะบนเตียง…”
ผัวะ!
“โอ๊ย!”
เจเรมี่ชกเข้าไปที่หน้าของชายคนนั้นอย่างเต็มแรง ด้วยเพราะเขาทนกับคำพูดเหลวไหลพวกนั้นไม่ไหวอีกต่อไป
ชายคนนั้นร้องออกมาและกุมหน้าอย่างเจ็บปวด
“ไปกันเถอะ ลินนี่” เจเรมี่จับมือเธอแล้วเดินจากไป
พวกเขาพึ่งก้าวไปได้เพียงสองก้าว เมื่อชายคนข้างหลังเริ่มพ่นคำหยาบใส่พวกเขา
ทั้งคู่ไม่ใส่ใจเขา ขณะที่พวกเขาออกไปยังถนนเพื่อไล่ตามเฟลิซิตี้ แต่ในไม่ช้าพวกเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าจำนวนมากตามหลังพวกเขามา เมื่อหันไปมอง พวกเขาเห็นชายที่เจเรมี่เพิ่งต่อยกำลังไล่ตามพวกเขาพร้อมกับกลุ่มผู้ชายที่ดูดุร้ายอีกกลุ่มหนึ่ง
“กลับไปที่โรงแรมก่อน ลินนี่ ผมจะจัดการกับเรื่องนี้” เจเรมี่ปล่อยเมเดลีน
เขาไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่าเมเดลีนจะคว้ามือของเขาอีกครั้งในวินาทีต่อมา “พวกเขาไม่ใช่คนประเภทที่เราเคยรู้จัก พวกเขาสามารถทำทุกอย่าง เขาฆ่าคนได้ง่าย ๆ ไม่คุ้มที่จะเสี่ยง เพราะอย่างนั้นเรารีบไปกันเถอะ”
เมื่อเห็นผู้คนพวกนั้นเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ เจเรมี่ก็พยักหน้าและจับมือเธอแน่นขณะที่พวกเขาวิ่งไปที่ถนน
“ตามพวกมันไป!”
“จับเด็กหนุ่มคนนั้นมาและกระทืบเขาซะ! เอามันให้ตาย!”
“เอาผู้หญิงคนนั้นมาให้ฉันด้วย!”
เสียงตะโกนดังมาจากชายข้างหลัง
ทั้งสองวิ่งไปได้ไกลพอสมควรเมื่อพบว่ามีคนขวางทางอยู่ข้างหน้า เมเดลีนมองไปรอบ ๆ และดึงเจเรมี่เข้าไปที่ตรอก
หูของพวกเขาได้ยินเสียงฝีเท้าหนัก ๆ พร้อมกับเสียงตะโกนและคำด่าของผู้ชายพวกนั้น
“ไอ้บ้าเอ้ย! พวกมันต้องอยู่ข้างหน้า! จับพวกมันมาให้ได้! ฉันจะฆ่ามันที่ขโมยผู้หญิงของฉันไป!”
เสียงฝีเท้าที่พวกเขาได้ยินพึ่งผ่านไปไม่ไกลเมเดลีนและเจเรมี่ยืนอยู่ด้านหลังกองขยะ
“มาเร็ว” เมเดลีนลากเจเรมี่ไปในทิศทางตรงกันข้ามกับที่พวกผู้ชายวิ่งผ่านไป
เมื่อเดินไปตามถนนที่พลุกพล่านเมเดลีนก็พึ่งรู้ว่าหิมะได้เริ่มโปรยปรายแล้ว
เธอคลายมือของเธอออกจากเจเรมี่ “ฉันไม่คิดว่าเราจะพบเฟลิซิตี้ในวันนี้ กลับโรงแรมกันเถอะ”
เจเรมี่พยักหน้าขณะที่เขากำหมัดเพื่อพ่นลมอันอบอุ่นให้กับมือของตัวเอง “ไปกันเถอะ”
เมเดลีนเดินไปที่ถนนเพื่อเรียกแท็กซี่ ขณะที่ดวงตาของเธอมองเห็นแผงขายดอกไม้ที่สุดถนน
เธอเดินไปหยิบช่อดอกยิปโซ พลางดวงตาของเธอก็อ่อนลง “ดอกยิปโซเป็นดอกไม้โปรดของลิเลียนมาตลอด”
หัวใจของเจเรมี่บีบแน่น เมื่อเขาดึงกระเป๋าสตางค์ออกมาเพื่อซื้อดอกไม้ช่อนั้น
เมเดลีนไม่พูดอะไรอีกขณะถือดอกไม้และเริ่มเดินต่อไป
หิมะที่ตกอยู่ใต้แสงกระทบของไฟสีเหลืองจาง ๆ จากโคมไฟถนนที่ส่องสว่างนั้นเปรียบได้กับดอกยิบโซที่อยู่ในมือของเมเดลีน บริสุทธิ์ ไร้เดียงสา และอาจถึงขั้นโรแมนติกด้วยซ้ำ
ทว่า เมื่อคิดถึงลูกที่พวกเขาเสียไปนั้นก็ทำให้เมเดลีนและเจเรมี่จมอยู่กับคราบน้ำตาอันเศร้าโศกในทันที