บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 762
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 762
เฟลิซิตี้ไม่มีเวลาตอบกลับ เมื่อเสียงที่น่าดึงดูดของเจเรมี่ได้เล็ดลอดออกมาจากข้างใน “ใครเหรอ?”
สีหน้าของเฟลิซิตี้เปลี่ยนเป็นเหนื่อยหน่ายและหงุดหงิดทันที “ทำไมเธอถึงมาที่นี่อีก คุณมอนต์โกเมอรี? ฉันเคยบอกคุณหลายครั้งก่อนหน้านี้แล้ว ว่าฉันเป็นคนที่เจเรมี่รัก เป็นเพราะเราดูคล้ายกัน มันเลยทำให้เจเรมี่ชอบเธอแทนที่จะเป็นฉัน ตอนนี้เจเรมี่กับฉันกลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว เพราะอย่างนั้นได้โปรดหยุดรบกวนเราได้ไหม?”
ณ จุดนั้นเมเดลีนมั่นใจว่าเฟลิซิตี้กำลังแสดงอยู่ เธอต้องการฉีกหน้ากากของผู้หญิงคนนั้นออก แต่ทันใดนั้นเองเธอก็เหลือบไปเห็นเจเรมี่
เจเรมี่จ้องมาที่เมเดลีนอย่างสงบด้วยดวงตาดอกท้อที่ล้ำลึกและกำลังคิดวิเคราะห์ของเขา ก่อนจะละสายตาไปมองเฟลิซิตี้ขณะที่พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “เก็บของของคุณเร็วเข้า อีกสามชั่วโมงจะถึงเวลาของเที่ยวบินกลับไปเกลนเดลของเราแล้ว”
“ได้ค่ะ” เฟลิซิตี้พยักหน้า รอยยิ้มยั่วยวนใจของเธอชัดขึ้นไปอีก
เมเดลีนแทบไม่เชื่อสายตาของเธอขณะมองดูเจเรมี่ที่ดูไม่สนใจเธอเลย ทั้งเขายังปิดประตูใส่ใบหน้าที่ประหลาดใจของเธอโดยไม่ได้เธอมองด้วยซ้ำ
เขาไม่เพียงแต่จำเธอไม่ได้เท่านั้น แต่เขายังเย็นชาและดูถูกเหยียดหยามเธออีกด้วย
มันเตือนเธอว่าเมื่อก่อนเขาเป็นอย่างไร
แต่เมื่อเทียบกับคนโหดเหี้ยมที่เขาเคยเป็น เห็นได้ชัดว่าเขาในตอนนี้ยังคงรักเธออย่างสุดซึ้ง
เมเดลีนรู้ว่าที่เจเรมี่ทำลงไปแบบนี้มันต้องมีเหตุผลของมัน เธอจึงนั่งแท็กซี่ไปที่คฤหาสน์เบบี้ บรีท เพื่อตามหาเฟลิเป้โดยไม่ลังเลอะไร
เฟลิเป้อยู่ที่คฤหาสน์จริง ๆ ที่ในสวนชายคนนั้นกำลังนั่งจิบชาดำและอ่านหนังสือในมืออย่างสบาย ๆ
เมเดลีนยืนต่อหน้าเขาและพูดอย่างห้วน ๆ “เครื่องบินตก คนหาย และคนตายทั้งหมดนี้ล้วนไม่ใช่เรื่องจริง คุณให้เฟลิซิตี้และบอดี้การ์ดของคุณลากฉันเข้าไปในรถ เพื่อที่ฉันกับเจเรมี่จะได้ไม่เจอกัน คุณแยกเราเพื่อให้คุณสามารถทำตามที่คุณต้องการได้ใช่ไหม?”
เฟลิเป้วางถ้วยน้ำชาลงอย่างไม่ใส่ใจ ในขณะที่ท่าทีเขายังคงไม่สะทกสะท้านอะไร “คุณคงเจ็บปวดที่หัวใจของคุณมากแน่ ๆ เมื่อรู้ว่าเขาตายใช่ไหม หืม?”
เฟลิเป้เยาะเย้ยความเงียบของเมเดลีน “ผมไม่เคยคิดเลยว่าคุณจะยังคงรักเขามากขนาดนี้เอวลีน” เขายืนและเอนตัวไปทางเมเดลีน น้ำเสียงของเขาทุ้มลึกและมีเสน่ห์เมื่อพูดว่า “มันต้องเจ็บสินะ หืม? การมองดูคนที่คุณรักเมินเฉยต่อคุณอย่างสุดซึ้งเพื่อจะปกป้องผู้หญิงคนอื่น”
“ตอนนี้คุณรู้แล้วใช่ไหมว่าผมรู้สึกอย่างไร เอวลีน?”
เมเดลีนเข้าใจมันไม่มากก็น้อย “คุณทำอย่างนั้นทั้งหมดเพื่อที่เจเรมี่และฉันจะไม่ได้อยู่ด้วยกันเหรอ? คุณยังฆ่าลิเลียน เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่เรียกคุณว่าพ่อของเธอ เพียงเพื่อให้ได้สิ่งที่คุณต้องการ!”
“ผมไม่ได้ทำร้ายลิเลียน” เฟลิเป้ปฏิเสธต่อไป “คุณน่าจะรู้นะ ถึงแม้ว่าผมจะโหดเหี้ยมกับใครก็ตาม แต่ผมจะไม่มีวันทำให้คุณเสียใจ”
จากนั้นเฟลิเป้ก็เดินออกมาหาเมเดลีนและยืนอยู่ตรงหน้าเธอ “คุณทำอะไรกับเจเรมี่?”
เขาระบายรอยยิ้มจาง ๆ สายตาของเขามีประกายล่อหลอกเจืออยู่ “เขาจะไม่บินกลับไปที่เกลนเดลเพื่อจดทะเบียนกับผู้หญิงคนอื่นหรอก ถ้าเขารักคุณมาก ใช่ไหม?”
เมเดลีนเคยได้ยินเจเรมี่บอกกับเฟลิซิตี้ว่าพวกเขากำลังขึ้นเครื่องไปที่เกลนเดลในอีกสามชั่วโมง แต่พวกเขาจะไปจดทะเบียนสมรสจริงเหรอ?
เกิดอะไรขึ้นกับผู้ชายที่อ้างว่าเขารักและรู้สึกกับเธอเพียงคนเดียว?
เมเดลีนจองเที่ยวบินเดียวกันกลับทันทีเช่นกัน
เธอกับเจเรมี่ทนทุกข์ทรมานมาหลายปีแล้ว เธอรับไม่ได้ที่จะปล่อยให้ทั้งสองคนคลาดกันอีกครั้ง เพียงเพราะการแทรกแซงและแผนการของคนอื่นโดยเจตนา
เมเดลีนกำลังนั่งห่างออกไปสองที่นั่งเยื้องจากเจเรมี่
เธอมองดูเฟลิซิตี้จ้องมองใบหน้าของเจเรมี่อย่างมีความสุข ขณะที่เธอนั่งอยู่ข้าง ๆ เขา
หลังจากผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง เมเดลีนก็พบว่าเฟลิซิตี้ผล็อยหลับไป เธอตกใจมากที่เห็นเจเรมี่ห่มผ้าห่มให้เธอราวกับว่าเขากลัวเธอจะเป็นหวัด จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นช้า ๆ และเดินไปที่ที่เขาคิดว่าเป็นห้องน้ำ
เธอห้ามตัวเองไม่ให้รู้สึกอะไร เมเดลีนรีบไปจับประตูทันทีขณะที่เจเรมี่กำลังจะปิดประตูลง
เจเรมี่ไม่ทันรู้ตัวเมื่อประตูถูกเปิดออก เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำและปิดประตูแล้วคลิกล็อคอีกทีหนึ่ง
เจเรมี่ดูตกใจ แต่เมเดลีนจับเสื้อคอเขาไว้และกดเขาไว้กับแผงควบคุมแยก ก่อนที่เขาจะทันได้อ้าปากพูด เธอจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขา “ให้ฉันถามคุณ เจเรมี่ วิทแมน คุณจำฉันไม่ได้จริง ๆ เหรอ?”
ทันใดนั้น ชายคนนั้นก็เอื้อมมือไปจับมือที่กำลังจับคอเสื้อของเขาอยู่แล้วหรี่ตาลง “ใช่สิ แน่นอน ผมจำคุณได้”