บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 764

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 764

เธอหวังมานับครั้งไม่ถ้วนตลอดหลายปีที่ผ่านมา ว่าเธอจะได้กอดชายคนนี้แบบนี้และรู้สึกถึงความอบอุ่นจากอ้อมกอดที่จริงใจจากชายคนนี้

เธอไม่เคยคาดหวังว่าช่วงเวลานี้จะมาถึงช้าขนาดนี้

นี่เป็นครั้งแรกและอาจเป็นครั้งสุดท้ายของพวกเขาเช่นกัน

“เจเรมี่” เธอเรียกชื่อเขาด้วยท่าทีที่สงบผิดปกติ

ชายผู้นั้นละดวงตาดอกท้อที่นุ่มลึกจากที่อื่นหันมาสบตากับเธอ ดวงตาแวววาวทอประกายล้ำลึกที่เย้ายวนเพ่งมองเธอผู้ไร้ที่ติซึ่งอยู่ห่างจากเขาเพียงไม่กี่นิ้ว ดวงตามันวาวของเธอดูน่าหลงใหล

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเอง แค่หลุมอากาศน่ะ” เขาปลอบโยนเบา ๆ

จากนั้นเขาก็พบว่าพฤติกรรมของตัวเองแปลกไป

ในสถานการณ์เช่นนี้ ทำไมเขาไม่เลือกที่จะไปปกป้องเฟลิซิตี้ล่ะ? ทำไมเขาถึงรู้สึกยากนักที่จะปล่อยหญิงสาวในอ้อมแขนของเขาไป และปล่อยให้เธอเผชิญกับอันตรายด้วยตัวเอง?

ภายในตัวเขามีเสียงเตือนและบอกให้เขาปกป้องเมเดลีน เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเมเดลีน

เมเดลีนยิ้ม เมื่อมองดูใบหน้าของเขาตอนนี้ เธอไม่พบกลิ่นอายของความเกลียดชังในดวงตาของเขาอีกต่อไป

“มีบางอย่างที่ฉันต้องบอกคุณตอนนี้ เจเรมี่ ไม่อย่างนั้น ฉันอาจไม่มีโอกาสได้บอกคุณอีกแล้ว” เธอจ้องมองที่ริมฝีปากของเขา แม้ว่าการกระแทกของเครื่องบินที่ตกหลุมอากาศจะทำให้เธอและเขายืนโคลงเคลง แต่เมเดลีนไม่รู้สึกกลัวอะไรไปมากกว่านี้แล้ว เธอมีเป้าหมายเดียวในใจ

เจเรมี่มองมาที่เธอ “อะไรเหรอ?”

เธอแยกริมฝีปากของเธออย่างสดใสและพูดว่า “ฉันไม่เกลียดคุณอีกต่อไปแล้ว”

‘ฉันไม่ได้เกลียดคุณแล้ว’

เจเรมี่ตกใจมาก เพียงคำพูดที่ไม่สมบูรณ์โดยไม่มีบริบท แต่หัวใจของเขากลับดูเหมือนจะเข้าใจในสิ่งที่เธอหมายถึง ความโล่งอกท่วมท้นภายในหน้าอกของเขาราวกับจะระเบิดออกมา

“ถ้าเรื่องราวของเราจบลงแบบนี้ ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะคิดมากอะไร หากเรามีโอกาสได้พบกันอีกในชาติหน้า เจเรมี่ ฉันแค่หวังว่าคุณจะเชื่อทุกสิ่งที่ฉันพูด และจะไม่ทำร้ายฉันอีก อย่าทำให้ฉันต้องทนทุกข์เพราะรักคุณอีกต่อไป ตกลงไหม?”

ดวงตาของเมเดลีนเปล่งประกายด้วยน้ำตาที่คลออยู่ในนัยน์ตาของเธอ

น้ำตาทุกหยดที่เล็ดลอดออกมาจากดวงตาของเมเดลีน ปาดลึกเข้าไปในหัวใจของเขาราวกับเป็นใบมีด

ร่างกายของเขาก็ขยับไปเองโดยไม่ได้คิดอะไรอีก จู่ ๆ เขาก็ก้มลงจูบน้ำตาที่ไหลออกจากหางตาของเธอก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเธอ

“ก็ได้” เขาตอบตามสัญชาตญาณ ทั้ง ๆ ที่เสียงในหัวของเขาบอกเขาว่าเฟลิซิตี้ควรเป็นผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด

เขาปล่อยให้ตัวเองทำตามที่หัวใจของเขาบอกในขณะนั้น และบอกให้เขาทำต่อผู้หญิงตรงหน้าเขาด้วยความอ่อนโยนและอบอุ่น ทำทุกอย่างตามความสามารถของเขาเพื่อที่เธอจะได้ไม่ร้องไห้อีก

หางตาของเมเดลีนรู้สึกเหมือนโดนแผดเผา ขณะที่เธอปล่อยตัวเองไว้ในอ้อมแขนของเจเรมี่พร้อมด้วยรอยยิ้มทั้งน้ำตา “เจเรมี่…”

“ลินนี่” เขาเรียกชื่อเธอ “นั่นคือชื่อของคุณใช่ไหม?”

“อืม” เมเดลีนฮัมออกมา “คุณเป็นคนเดียวในโลกนี้ที่เรียกฉันด้วยชื่อนั้น”

เจเรมี่กอดเธอแน่น แก้มของพวกเขาเกือบจะสัมผัสกัน เมื่อความรู้สึกไร้น้ำหนักเพิ่มขึ้น พวกเขาก็โน้มตัวเข้าหากันรี้อฟื้นทุกอย่างให้เป็นไปตามความรู้สึก

ความรู้สึกยังคงดำเนินต่อไปอีกสิบนาที หรือมากกว่านั้นก่อนที่เครื่องบินจะค่อย ๆ หยุดนิ่ง เสียงร้องและโหยหวนจากภายนอกเองก็หยุดลงเช่นกัน

“ฉันว่ามันจบแล้วนะ” เจเรมี่ลูบผมของเมเดลีนอย่างสบายใจ

เมเดลีนค่อย ๆ คลายการกอดของเธอ ขณะที่อันตรายดูเหมือนจะผ่านไปแล้ว แต่เจเรมี่ดูไม่เต็มใจที่จะปล่อยเธอไป

ทันใดนั้น ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก เผยให้เห็นเฟลิซิตี้ที่หน้าซีดซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา ผมของเธอดูยุ่งเหยิง

เมื่อมองไปที่เจเรมี่ที่กำลังกอดเมเดลีน ดวงตาของเมเรดิธก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง

อะไร… เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้อย่างไร?