บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 775
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 775
ขณะที่เมเดลีนยื่นมือออกพร้อมที่จะรับแหวนแต่งงานจากเจเรมี่ เธอเห็นเฟลิเป้เดินเข้ามาหาพวกเขา
ดูจากท่าทางของเขาแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้มาเพื่ออวยพรเป็นแน่แท้
เขาจะมาอวยพรเธอและเจเรมี่ไปทำไม?
เมเดลีนที่สวมผ้าคลุมหน้าและยืนบนเวที ทำให้เฟลิเป้ไม่รู้ว่าเป็นเธอเหมือนกัน แค่คิดว่าเธอคือเมเรดิธ
เมื่อเขาเดินเข้าไป เขาก็เห็นผู้อาวุโสวิทแมนกำลังจ้องมองเขาอย่างจริงจัง เฟลิเป้หัวเราะอย่างไม่สนใจอะไร
“ทำไมคุณทำหน้าตาแบบนั้นล่ะ วันนี้เป็นวันดีที่เจเรมี่จะได้แต่งงาน คุณไม่มีความสุขเหรอครับ?”
“มีความสุขงั้นเหรอ เฟลิเป้ นายคิดว่าชายชราคนนี้จะยังมีความสุขเมื่อเห็นนายอีกเหรอ” คาเลนตกตะลึง
วินส์ตันคว้าตัวเธอไว้และหันหน้าไปหาเฟลิเป้อย่างสงบ “เฟลิเป้ คุณไม่จำเป็นต้องให้ของขวัญอะไรทั้งนั้น ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ ออกไปซะ”
เฟลิเป้หัวเราะและยื่นเอกสารไปให้ “ของขวัญของผม คือ โฉนดของคฤหาสน์วิทแมน คุณไม่ต้องการมันจริง ๆ เหรอ?”
เมื่อคาเลนได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของเธอก็สว่างขึ้น “นี่เป็นโฉนดของคฤหาสน์วิทแมนจริงเหรอ?”
“ถึงจะใช่ เราก็ไม่ต้องการมัน ออกไปซะ!” วินส์ตันปฏิเสธในทันทีและคว้าตัวคาเลนผู้ที่อยากจะก้าวไปหาอีกฝ่ายเอาไว้ “เธอคิดจริง ๆ เหรอว่าเขาจะมามอบของขวัญให้เจเรมี่ มันคงเป็นกับดัก”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ คาเลนก็จ้องไปที่เมเดลีนและพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า “ทั้งหมดเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ เฟลิเป้ก็คงจะไม่เอาคฤหาสน์วิทแมนและบริษัท วิทแมนไป เป็นไปได้อย่างไรที่ตอนนี้ฉันจะไปทำสปาก็ยังไม่ได้เลย? ใครจะรู้เจเรมี่อาจโดนยาแห่งความรักอะไรซักอย่าง จนตอนนี้เขายังโงหัวไม่ขึ้นเลยมั้ง!?”
แม้ว่าวินส์ตันจะไม่พอใจ แต่เขาก็ไม่ใส่ใจที่จะตำหนิคาเลนในตอนนี้
เฟลิเป้เดินผ่านนายท่านอาวุโสวิทแมนและเดินตรงไปหาเจเรมี่
แม้ว่าเขาจะยิ้มอย่างอบอุ่น แต่แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความก้าวร้าว “เจเรมี่ วันนี้เป็นวันที่ดีสำหรับนายที่จะแต่งงานกับคุณเฟลิซิตี้ วอล์คเกอร์ ในฐานะอาของนาย ฉันไม่มีอะไรจะมอบให้ นายเป็นคนที่ผู้อาวุโสเคารพนับถือที่สุด ดังนั้นฉันจะมอบโฉนดคฤหาสน์วิทแมนให้กับนาย”
เจเรมี่มองเฟลิเป้อย่างเย็นชา “ผมจะไม่รับน้ำใจนี้ของคุณ อีกอย่างนะ คุณคิดผิดแล้ว เจ้าสาวของฉันไม่ใช่เฟลิซิตี้ วอล์คเกอร์”
เฟลิเป้ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำพูดนั้น เขามองอย่างสงสัยที่เจ้าสาวไม่ได้พูดอะไรสักคำ และโฉนดในมือของเขาก็ถูกเอาไปโดยเมเดลีนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เจเรมี่
“คุณสามีคะ นี่คือน้ำใจจากคุณอาของคุณ แล้วเราจะไม่รับได้ยังไงคะ มีแขกอยู่ที่นี่มากมาย ถ้าหากเราไม่รับเอาไว้ มันจะแสดงว่าเราไม่เคารพเขาหรอกเหรอคะ?”
การกระทำของเมเดลีน ทำให้เจเรมี่และเฟลิเป้ประหลาดใจในเวลาเดียวกัน
หัวใจของเจเรมี่เต้นเร็วเป็นพิเศษ
สีหน้าของเฟลิเป้เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เห็นได้ชัดว่าเสียงนี้ไม่ใช่เสียงของเฟลิซิตี้ เขามองดูใบหน้าใต้ผ้าคลุมอย่างตั้งใจ “เอวลีน?”
เมเดลีนยิ้มและยกผ้าคลุมหน้าขึ้น เธอยิ้มอย่างสดใส “คุณอาคะ นี่คุณตั้งใจจะทำอะไรกันแน่ ก็ฉันไงคะ เอวลีน คุณคิดว่าฉันเป็นคุณเฟลิซิตี้ วอล์คเกอร์ ที่คุณเพิ่งพูดถึงเหรอคะ”
“…” เฟลิเป้เห็นหน้าเธออย่างชัดเจน ผู้หญิงคนนี้มีลักษณะที่วิจิตรงดงามด้วยเสน่ห์ตามธรรมชาติบนใบหน้าของเธอ ซึ่งเมเรดิธไม่สามารถมีเหมือนเธอได้
ผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขาคือเมเดลีน!
เป็นไปได้ยังไง?
ใบหน้าของเฟลิเป้ไม่หลงเหลือรอยยิ้มอีกต่อไป แต่เมเดลีนยังคงยิ้มอย่างสดใส
เธอจงใจจับแขนของเจเรมี่ต่อหน้าเขา “คุณอาคะ ขอบคุณสำหรับของขวัญชิ้นนี้นะคะ สามีของฉันและฉันต่างก็ชอบมันมากเลยค่ะ”
“…”
“ฉันกับเจเรมี่พลาดการแต่งงานของเราไปครั้งหนึ่งแล้ว คราวนี้เราจะถนอมน้ำใจกันและจะไม่มีวันปล่อยให้คนอื่นมาเอาเปรียบเราอีกครั้งแล้วค่ะ”
เฟลิเป้เข้าใจดีว่าทำไมเมเดลีนถึงพูดแบบนี้กับเขา
เขาไม่ได้มาเพื่ออวยพรและมอบของขวัญให้พวกเขา เขาไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าเจเรมี่และผู้อาวุโสวิทแมนจะได้กลับไปที่คฤหาสน์วิทแมนด้วยวิธีนี้ด้วยซ้ำ