บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 787
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 787
เมเดลีนไม่ได้ขัดขืนอีกต่อไปแล้ว เมื่อคิดว่านี่อาจจะเป็นความสนุกและความสุขที่เธอสามารถมอบให้เจเรมี่ได้ก่อนที่พวกเขาจะแยกจากกัน เธอก็ค่อย ๆ ยกแขนขึ้นเพื่อกอดเขาแน่นและเริ่มจูบปากของเขา…
วันต่อมา
เมเดลีนตื่นขึ้นจากความฝันที่ยาวนานและลึกซึ้ง เจเรมี่ไม่อยู่ที่เตียงและความอบอุ่นที่หลงเหลืออยู่ของเขาก็จางหายไปด้วย แต่ถึงอย่างนั้นกลิ่นของเขาก็ยังคงคลุ้งอยู่ในจมูกของเธอ
เธอยื่นมืออกไปลูบหมอนที่เขานอนอย่างอ่อนโยน
‘เจเรมี่ ฉันเชื่อว่าถ้าคุณเป็นฉัน คุณคงจะตัดสินใจแบบเดียวกัน”
‘ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าความปลอดภัยและสุขภาพของลูก ๆ ของเรา’
หลังจากที่เมเดลีนทำความสะอาดร่างกายและเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอเห็นคาเลนกำลังเดินเขามาหาเธอทันทีที่เธอออกจากห้อง
คาเลนบ่นพึมพำอย่างโกรธเคืองทันทีที่เธอเห็นเมเดลีน “เจเรมี่ตื่นตั้งแต่สามชั่วโมงก่อนและทำอาหารเช้าให้กับแจ็ค เขาทำแม้กระทั่งส่งลูกไปโรงเรียนอนุบาลหลังจากที่กินเสร็จและต้องไปทำงานแล้วตอนนี้ เธอในฐานะภรรยายังหลับสบายได้ยังไงกัน?”
เมเดลีนจัดเสื้อโค้ทของเธออย่างเอื่อยเฉื่อย “ลูกชายเป็นของฉันคนเดียวเหรอคะ? มีกฎหมายข้อไหนที่กำหนดให้ภรรยาต้องตื่นแต่เช้าเพื่อทำอาหารและส่งลูกไปโรงเรียนในทุก ๆ วันเหรอคะ?”
“ไม่มีกฎหมายข้อไหนบอกแบบนั้นหรอก แต่ธรรมเนียมนี้ถูกส่งต่อมาหลายพันปีแล้ว” คาเลนกล่าวอย่างมั่นใจ
เมเดลีนหัวเราะคิกคัก “ศตวรรษที่ 17 ได้ผ่านมานานแล้วนะคะ คุณแม่สามีขา คุณยังอยู่ในอดีตอีกงั้นเหรอ?”
“เธอ…”
“มีตอนไหนบ้างล่ะคะ ที่ฉันไม่เคยทำอาหารเช้าและอาหารเย็นให้กับเจเรมี่ตอนที่ฉันแต่งงานกับเขาเมื่อหกปีก่อน? แต่เขาสนใจไหม? ถึงเวลาต้องผลัดกันแล้วล่ะค่ะ”
“เธอหมายความว่าไงที่ว่าผลัดกัน? เธออยากให้เจเรมี่รับใช้เธอไปตลอดชีวิตงั้นเหรอ?”
ในตอนแรกเมเดลีนไม่อยากทะเลาะกับคาเลนอีกต่อไป แต่เมื่อเธอคิดถึงคำขู่และคำสั่งของเฟลิเป้
เธอจำเป็นต้องยอมรับว่าเธอยังคงมีความรู้สึกและความเสน่หากับเจเรมี่ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถหาเหตุผลที่จะทิ้งเขาไปง่าย ๆ อีกครั้งได้ บางที คาเลนอาจจะช่วยให้เธอเจอข้ออ้างที่สมเหตุสมผลก็ได้
เมเดลีนใคร่ครวญกับตัวเอง จู่ ๆ สายตาของเธอก็เริ่มเฉียบคม
“ใช่แล้ว ฉันอยากจะให้เขารับใช้ฉันไปตลอดชีวิต เขาให้อะไรกับฉันในช่วงเจ็ดปีที่ผ่านมาล่ะ? ทั้งหมดก็คือความเจ็บปวด!”
“ลูกชายของฉันที่ฉันอุ้มท้องกว่าสิบเดือนถูกเมเรดิธดูถูกและทำร้าย ในขณะที่ฉันในฐานะแม่ผู้ให้กำเนิดของเขายังต้องแบกรับความอื้อฉาว ลูกสาวแสนล้ำค่าที่ฉันใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อจะให้กำเนิดได้ตายไปเพราะเรื่องพัวพันของลูกชายของคุณ คุณคิดจริง ๆ เหรอว่าฉันจะปล่อยให้เรื่องเหล่านี้ผ่านไปแบบนั้น?”
คาเลนตกใจกับพลังอันแรงกล้าของเมเดลีนอยู่ครู่หนึ่ง
เธอพูดไม่ออกไปชั่วครู่ จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นความโกรธและพูดว่า “เอวลีน มอนต์โกเมอรี ถ้าเธอไม่สามารถปล่อยเรื่องพวกนี้ไปจากอดีตไปได้ งั้นทำไมเธอถึงยังอยากจะแต่งงานกับเจเรมี่ล่ะ?”
เธอตั้งคำถาม หลังจากนั้นก็พูดว่า “ฉันรู้นะ! เธอแต่งงานกับเจเรมี่ก็เพื่อแก้แค้น! เธอกำลังใช้ความรักของเจเรมี่ที่มีต่อเธอทำให้เขาคิดว่าเขาได้แต่งงานกับเธออย่างมีอย่างสุข หลังจากนั้นเธอจะทิ้งเขาและทำให้เขาเสียใจ ฉันพูดถูกไหม?”
เมเดลีนแกล้งไม่สนใจและแสดงรอยยิ้มที่สดใสออกมา “คุณแม่สามีคะ ไม่น่าเชื่อว่าคุณจะฉลาดแบบนี้ อย่างแรกเลย ใช่ค่ะ คุณพูดถูกที่สุด ฉันทำมันอย่างมีจุดประสงค์”
เธอทำตัวเฉยเมย สายตาของเธอดูเยือกเย็นและเย่อหยิ่ง “ฉันก็แค่อยากให้เขาเป็นเหมือนฉันในตอนนั้นตั้งแต่แรกเริ่ม ที่คิดว่าเขาได้แต่งงานกับคนที่เขารักที่สุด และตลอดทั้งชีวิตของเขาจะเต็มไปด้วยความสุข เมื่อถึงเวลา ฉันจะทิ้งเขาและทำให้เขาต้องเจอกับความเศร้าและความเจ็บปวดของฉันเมื่อตอนนั้น!”
“ในตอนนั้น เขาทำลายการแต่งงานเหนือจินตนาการและความสุขทั้งหมดของฉัน วันนี้ ฉันจะคืนมันให้เป็นสองเท่า”
“เอวลีน เธอ…”
“คุณหมายความว่าไงที่ว่า ‘เธอ’ ? คุณนี่เหมือนกับลูกชายของคุณจริง ๆ คิดเหรอว่าฉันยังคงมีความรู้สึกดี ๆ ให้กับเขา คนขี้ขลาดที่โยนฉันลงนรกนั่นะเหรอ? หึ! ฉันแค่กำลังหลอกและเล่นตามน้ำไปกับเขา ฉันไม่รักเขาตั้งนานแล้ว แม้ว่าก่อนหน้านี้มีความชอบนิดหน่อย ตอนนี้ทั้งหมดก็หายไปแล้ว” เมเดลีนกล่าวอย่างใจเย็นและเฉียบขาดก่อนที่จะหันหลังไปอย่างสง่างาม
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เท้าของเธอเหยียบลงบนบันไดขั้นแรก ภาพของเจเรมี่ที่กำลังยืนอยู่ด้านล่างของบันไดก็สะท้อนเข้าในรูม่านตาของเธอ
ชายคนนั้นกำลังถือช่อดอกยิปโซสีฟ้าพาสเทล รูปร่างที่สูงและผอมเพรียวของเขาทั้งสูงส่งและสง่างาม แต่ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขากลับเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อนและกระวนกระวาย
เมเดลีนมั่นใจว่าเจเรมี่ได้ยินสิ่งที่เธอกล่าวกับคาเลนเมื่อกี้
เขาได้ยินทุกถ้อยคำ