บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 794
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 794
พวกเขาขู่เธอด้วยเรื่องความปลอดภัยของลิเลียน ทิ้งให้เมเดลีนไม่มีทางเลือก
“ทำไมคุณไม่ให้ผมเจอแม่ของผมล่ะครับ? ผมอยากเจอคุณแม่ คุณแม่ครับ นี่แจ็คไงครับ!”
เสียงเด็ก ๆ ของแจ็คสันดังขึ้น
เมเดลีนพยายามอย่างหนักที่จะยับยั้งความรู้สึก หลังจากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงของเจเรมี่
“ลินนี่ ถึงคุณจะเกลียดผม แต่แจ็คก็ยังคงเป็นลูกชายของคุณนะ ถ้าคุณอยากจะไป อย่างน้อยคุณก็ควรบอกลาเขานะ”
น้ำเสียงของเขาดูนิ่งอย่างผิดปกติ นิ่งมากจนผู้คนก็คงไม่สามารถบอกได้ว่าเขากำลังรู้สึกอย่างไรในตอนนี้
“เพื่อเห็นแก่เมเดลีน ฉันจะปล่อยให้นายเจอเธออีกครั้ง” เฟลิเป้กล่าวอย่างใจกว้าง จากนั้นเขาก็หันหลังและเข้าไปที่ห้องรับรอง
เขาเดินเข้าไปหาเมเดลีนด้วยท่าทีขึงขัง “เอวลีน ผมไม่อยากทำให้คุณมีปัญหานะ แต่คุณน่าจะรู้ว่าต้องทำอะไร”
แม้ว่าเฟลิเป้จะไม่ได้พูดอย่างชัดเจนนัก แต่เมเดลีนก็เข้าใจสิ่งที่เขาหมายความ
เจเรมี่และแจ็คสันกำลังรออยู่ที่ประตู ไม่นานทั้งพ่อและลูกชายก็เห็นเมเดลีนกำลังเดินออกจากห้องรับรอง
เธอมีรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าที่งดงามของเธอ ในขณะที่ดวงตาคู่สวยมองไปที่พ่อและลูกชายซึ่งอยู่ต่อหน้าอย่างไร้ความรู้สึก
“คุณแม่ครับ!” แจ็คสันวิ่งเข้าไปหาเธอและกอดที่ขา “คุณแม่ จะไปไหนเหรอครับ? คุณแม่ไม่ต้องการแจ็คสันกับแดดดี้แล้วเหรอ?”
เมเดลีนดึงมือเล็ก ๆ ของแจ็คสันออกจากเธออย่างไม่เต็มใจและพูดเบา ๆ ว่า “แจ็คสัน ลูกจะต้องอยู่กับคุณพ่อจากนี้เป็นต้นไป แม่จะไปทำงานที่อื่นและจะไม่กลับมาอีกนานเลย”
“คุณแม่…” แจ็คสันมองเธออย่างเศร้าสร้อย
อย่างไรก็ตาม เมเดลีนขยับสายตาของเธออย่างเฉยเมยและมองไปที่เจเรมี่ด้วยความไม่พอใจอยู่บ้าง “คุณวิทแมน เพียงเพราะคุณไม่สามารถหาวิธีอื่นที่จะทำให้ฉันอยู่ คุณถึงกับพยายามวางกับดักฉันด้วยลูกเลยเหรอ? ดูเหมือนว่าคุณจะรักฉันจริง ๆ นะ หื้ม? แต่มันน่าสมเพชสิ้นดี ความรักครั้งสุดท้ายยังมีราคาน้อยกว่าหญ้าซะอีก ฉันไม่ต้องการความรักของคุณอีกแล้ว”
“ฉันจะยกแจ็คสันให้กับคุณ ถ้าคุณเสียใจจริง ๆ ดูแลเด็กคนนี้ให้ดี”
“ผู้ชายที่ฉันรักกำลังรอฉันอยู่ข้างใน เพราะงั้นหยุดตามตื๊อฉันอีก นี่ไม่รู้เลยเหรอว่าคุณน่ารำคาญมาก?”
เมเดลีนเหลือบมองเขาอย่างไม่แยแสก่อนที่ก่อนที่จะหันหน้าไปอย่างเฉยเมย
“คุณแม่ครับ!”
แจ็คสันร้องเรียกเธอจากด้านหลัง
“คุณแม่ คุณแม่ไม่ต้องการแจ็คแล้วจริง ๆ เหรอครับ?”
เมเดลีนกำหมดที่ถูกซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของเธอไว้แน่น หลังจากนั้นจึงเดินไปอยู่ข้าง ๆ เฟลิเป้โดยไม่หันหลังกลับไปมองอีก
เธอไม่ให้โอกาสเจเรมี่ได้พูดสักครั้งตั้งแต่แรก และเขาก็ไม่ขอให้เธออยู่ด้วยเช่นกัน
เมเดลีนไม่รู้ว่าสิ่งที่เจเรมี่กำลังรู้สึกในตอนนี้คืออะไร ทั้งยังไม่สามารถอ่านท่าทีทางสีหน้าของเขาได้ เธอรู้แค่ว่าหัวใจของเธอเหมือนถูกทำลายด้วยมีดคม
‘เจเรมี่ ดูแลแจ็คให้ดีนะ’
‘รอจนกว่าฉันจะมีโอกาสพาลิเลียนกลับมา หลังจากนั้นเราก็จะสามารถกลับมาเป็นครอบครัวได้’
ครึ่งชั่วโมงถัดมา เมเดลีนขึ้นเรื่องบินไปยังเมืองเอฟ
ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าและก้อนเมฆก็เป็นสีขาวบริสุทธิ์ แต่หัวใจของเมเดลีนถูกปกคลุมไปด้วยหมอกควัน
ในตอนนี้ สิ่งเดียวที่สามารถเยียวยาเธอได้ คือ ลิเลียน
เธออยากจะเจอลูกคนนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่มาถึงเมืองเอฟ เฟลิเป้ก็ไม่ยอมให้เมเดลีนเจอกับลิเลียน กลับกัน เขาแค่ปล่อยให้เธอสนทนาทางวิดีโอกับลิเลียนเท่านั้น
เมเดลีนรู้สึกสงสัยและถามว่า “เฟลิเป้ ฉันมาที่เมืองเอฟกับคุณแล้ว ทำไมคุณถึงไม่ยอมให้ฉันเจอกับลิเลียนล่ะ?”
“ผมจะไม่ปล่อยให้คุณเจอกับลิเลียน จนกว่าคุณจะกลายเป็นผู้หญิงของผมจริง ๆ” คำตอบของเฟลิเป้ทำให้ทั่วทั้งร่างของเมเดลีนหนาวสั่น
ที่จริงแล้ว เขาต้องการใช้ร่างกายของเธอเพื่อทำข้อตกลง
เฟลิเป้ยิ้มเยาะด้วยริมฝีปากบางสวยของเขา “ผมจะไม่บังคับคุณอีกแล้ว ผมอยากให้คุณกลายเป็นผู้หญิงของผมอย่างเต็มใจ
เมเดลีนสบสายตาของเขาอย่างกล้าหาญ “เฟลิเป้ ทำอย่างที่นายสัญญาไว้ด้วย หลังจากนี้ไปอย่ากลับคำอีกล่ะ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฟลิเป้ก็รู้สึกประหลาดใจ “นี่หมายความว่า คุณตกลงงั้นเหรอ?”