บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 795

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 795

เมเดลีนสบสายตาที่กำลังตั้งคำถามของเขาอย่างใจเย็น “ใช่ ฉันตกลง”

เฟลิเป้ไม่คาดคิดจริง ๆ ว่าเมเดลีนจะสัญญากับเขาอย่างง่ายดายเช่นนี้

เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมในตอนนี้เขาถึงไม่มีความสุขเลย

ตรงกันข้าม เขากลับนึกถึงคนที่เขาไม่รู้ว่าอยู่หรือตายอย่างเป็นปริศนา… ร่างไร้วิญญาณของเคธี่

ในตอนนี้ บอดี้การ์ดเดินมาข้าง ๆ เฟลิเป้และกระซิบไม่กี่คำที่หูของเขา

หลังจากเฟลิเป้ฟังคำพูดของเขา เขาหันหลังและมองไปที่เมเดลีน “ผมต้องออกไปจัดการกับอะไรบางอย่างในตอนนี้ ผมจะไปหาคุณที่ห้องคืนนี้นะ”

“โอเค ฉันจะรอคุณมา” เมเดลีนตกลงอย่างไม่เคลือบแคลงใด ๆ

เฟลิเป้ประหลาดใจกับท่าทีที่ไม่ลังเลของเธอ

ดูเหมือนว่ามันเป็นเรื่องยากจริง ๆ ที่เขาจะเข้าใจความรู้สึกของคนที่เป็นแม่

‘งั้น เคธี่ นี่คงเป็นเหตุผลที่เธอตัดสินใจฆ่าตัวตายใช่ไหม?’

‘แต่ในตอนที่เธอท้องลูกของฉันเป็นครั้งแรก เธอตั้งใจที่จะทำแท้งไม่ใช่เหรอ?’

‘ทำไมถึงเป็นแบบนั้น เพียงเพราะฉันลงโทษเธอและให้เธอสำนึกผิดในหิมะ ทำให้เธอแท้ง เธอเลยเลือกที่จะฆ่าตัวตายเพื่อต่อต้านฉันงั้นเหรอ?”

‘ทำไมล่ะ?’

หลังจากที่เฟลิเป้ออกไป จากนั้นคนรับใช้ก็พาเมเดลีนไปยังห้องที่เธออยู่เมื่อสามปีก่อน

สภาพของห้องไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย ผ้าห่มยังคงมีกลิ่นของแสงแดด และมันชัดเจนว่าใครบางคนทำความสะอาดห้องนั้นในทุก ๆ วัน

เมเดลีนเปิดกระเป๋าเดินทางและหยิบกล่องอโรมาเทอราพีที่เธอซื้อมาด้วยออกมา

ในขณะเดียวกัน โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นและพบว่าแจ็คสันคือคนที่กำลังโทรมา

เมเดลีนอดทนกับความอยากที่จะรับสายนั้น จากนั้นจู่ ๆ เธอก็ได้รับอีกข้อความหนึ่งจากแจ็คสัน

[คุณแม่ครับ แจ็คกับแดดดี้จะรอคุณแม่กลับมา คุณแม่ต้องกลับมา อย่าทิ้งคุณพ่อกับผมนะ]

เมื่อเห็นข้อความบรรทัดนี้ เมเดลีนก็รู้สึกเจ็บปวดใจขณะที่ดวงตาของเธอก็ร้อนผ่าวอย่างรวดเร็ว

เมเดลีนกลั้นน้ำตาอย่างยากลำบากและตัดสินใจปิดโทรศัพท์ไปอย่างดื้อ ๆ

“แจ็ค แม่จะกลับไปพร้อมกับน้องสาวของลูกอย่างแน่นอน”

‘แต่เจเรมี่ คุณจะยังเชื่อฉันและรอฉันอยู่ไหม?’

…

ในค่ำคืนฤดูหนาวที่แสนเยือกเย็น หิมะได้โปรยลงอีกครั้ง

เมเดลีนอยู่ในห้องน้ำของห้องนอนตลอดทั้งบ่าย เพื่อปรับเปลี่ยนและทดสอบกลิ่นหอม

เมื่อคนใช้เข้ามาและบอกเธอให้ไปรับประทานอาหารที่ชั้นล่าง เมเดลีนก็ออกไปราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“มาดาม นี่เป็นมื้อเย็นที่นายท่านวิทแมนขอให้ฉันทำให้คุณเป็นพิเศษ นี่เป็นเมนูโปรดของคุณเมื่อก่อน” คนรับใช้เตือนเธอด้วยรอยยิ้ม

เมเดลีนพยักหน้าและถามว่า “เฟลิเป้จะกลับมาเมื่อไหร่คะ?”

“ฉันก็ไม่แน่ใจค่ะ นายท่านวิทแมนดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างที่สำคัญต้องจัดการ” แม่บ้านยิ้มและกลับไปที่ห้องครัว

เมเดลีนรับประทานมื้อนี้เพียงไม่กี่คำก่อนที่จะกลับไปที่ห้อง

หนึ่งชั่วโมงต่อมา เฟลิเป้ก็กลับมา

ทั้งร่างกายของเขาค่อนข้างหนาวสั่น ดังนั้นเขาจึงอาบน้ำหลังจากกลับไปที่ห้อง

เขาผลักประตูห้องของเมเดลีนให้เปิดออกและเห็นว่าเมเดลีนกำลังนั่งอยู่บนโซฟา อ่านหนังสืออย่างเงียบ ๆ เขาจึงเข้าไปหาเธอ

“คุณพร้อมรึยัง?” เฟลิเป้ถามอย่างตรงไปตรงมาขณะที่เขาเช็คดูเครื่องแต่งกายของเมเดลีน

เธอกำลังสวมชุดคลุมอาบน้ำสีขาวพร้อมเผยขาอ่อนที่ขาวและละเอียดอ่อนของเธอ มันเหมือนกับว่าเธอได้เตรียมพร้อมแล้ว

“เราดื่มไวน์กันก่อนได้ไหม? การทำแบบนี้กับผู้ชายที่ฉันไม่ได้รัก ทำให้ฉันยากที่จะมีอารมณ์ร่วม” เมเดลีนถือขวดไวน์แดงและแก้วสองใบขณะที่เธอเดินไปที่บาร์

แววตาของเฟลิเป้มืดมน “ตอนนี้คุณไม่รักผม แต่ไม่ช้าก็เร็ว ผมจะทำให้คุณตกหลุมรักผม”

“งั้น มารอดูกันว่าจะมีวันนั้นไหม” เมเดลีนเปิดขวดไวน์แดงต่อหน้าเฟลิเป้ จากนั้นจึงเทไวน์ลงในแก้วทั้งสองใบ

เฟลิเป้ดูเหมือนจะสงสัยว่าเมเดลีนอาจจะทำบางอย่างกับไวน์แดง เขาจึงขอแก้วใบที่เมเดลีนกำลังจะดื่มและดื่มมันจนหมดในทันที

เมเดลีนหัวเราะอย่างเฉยเมย ขณะที่เธอกำลังจะดื่มอีกแก้วในมือของเธอ เฟลิเป้ก็จับมือของเธอไว้

เขาเข้าหาเธออย่างอ่อนโยน กลิ่นหอมจาง ๆ และมีเอกลักษณ์ทะลุเข้าสู่ปลายจมูกของเขา ในตอนนั้น แววตาของเขาได้ฟื้นคืนความอบอุ่นและอ่อนโยนจากเมื่อก่อน

“เอวลีน คุณรู้ไหม? เวลาที่มีความสุขในชีวิตของผมก็คือตอนที่ผมเจอกับคุณ และเมื่อสามปีก่อนในตอนที่คุณกับผมอยู่ที่นี่ด้วยกัน”