บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 797
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 797
เมเดลีนรู้สึกได้ว่าคนที่เฟลิเป้กำลังหมายถึงคือ เจเรมี่
ทันใดนั้น เมื่อเธอมีความคิดนี้ในสมองของเธอ จู่ ๆ รถก็เลี้ยวอย่างกะทันหันเข้าไปในซอยเปลี่ยวก่อนที่จะหยุดลงอย่างกะทันหัน
“ตอนนี้คุณมีสองทางเลือก หนึ่งคือทำให้เขาเลิกตอแยกับคุณโดยสมบูรณ์ แล้วผมจะพาคุณไปเจอกับลิเลียนทันที สองคือ บอกความจริงกับเขาและเลิกคิดที่จะเจอกับลิเลียนอีกในชีวิตนี้” เสียงของเฟลิเป้เป็นเหมือนกับฝันร้ายที่ดังขึ้นในหูของเธอ
เมเดลีนเม้มปากสีชมพูของเธอและตอบกลับไปว่า “ฉันรู้ว่าต้องทำอะไร คุณไม่ต้องมาบอกฉันเรื่องนี้หรอก”
หลังจากที่กล่าวจบ จากนั้นเธอจึงเปิดประตูรถ
“ถ้าคุณไม่สามารถทำให้เขาไปจากที่นี่ได้แต่โดยดี งั้นผมจะใช้วิธีของผมในการทำให้เขาหายไป” เฟลิเป้กล่าวขณะที่เมเดลีนลงจากรถ
เธอเดินไปยังรถคันนั้นที่จอดไม่ไกลจากพวกเขาและเห็นเค้าโครงของชายที่นั่งอยู่ข้างในอย่างชัดเจน
แม้ว่ามันจะเลือนรางเล็กน้อย แต่เธอก็เห็นคิ้วที่ราวกำบถูกแกะสลักของเจเรมี่ได้
เจเรมี่ที่ตามเธอมาจนถึงที่นี่ ไม่คุ้นเคยกับถนนของเมืองเอฟ เขาคาดไม่ถึงว่าเฟลิเป้จะให้ลูกน้องเลี้ยวเข้ามาในซอยอย่างกะทันหันและจอดอยู่ตรงนั้น
ดังนั้น เขาจึงไม่มีเวลาที่จะตอบสนองและทำได้เพียงตามไป
เมื่อเห็นว่าเมเดลีนกำลังเดินมาหาเขา เจเรมี่จึงเปิดประตู
เมเดลีนสูดหายใจเข้าลึก ๆ และเดินเข้าไปหาเจเรมี่ “หยุดตามฉันได้แล้ว โอเคไหม? คุณไม่รู้เหรอ ว่าคุณน่ารำคาญเอามาก ๆ?”
เธอพูดด้วยถ้อยคำที่โหดร้ายและเย็นชาตั้งแต่ต้น
เจเรมี่มองเมเดลีนโดยไม่แสดงออกว่าขวัญผวาใด ๆ แต่หัวใจของเขากลับรู้สึกราวกับว่ามันกำลังถูกทุบอย่างรุนแรงด้วยสเก็ตน้ำแข็ง
“ลินนี่ คุณกำลังเจอกับเรื่องลำบากอะไรอยู่?” เขาถามอย่างอดทน
เมเดลีนเย้ยหยัน “เจเรมี่ หยุดหลอกตัวเองได้แล้ว ฉันไม่ได้เจอกับความลำบากอะไรทั้งนัั้น ฉันแค่แก้แค้นคุณ”
“ไม่ คุณไม่ได้แก้แค้นผม มันต้องมีเหตุผลบางอย่างที่คุณทำแบบนี้” ทันใดนั้น เจเรมี่ก็ยื่นมือมาและจับไปที่มืออันเย็นเยียบของเมเดลีน “ลินนี่ บอกผมมา เฟลิเป้คือคนที่กำลังบังคับคุณอยู่ใช่ไหม? เขาใช้อะไรขู่คุณงั้นเหรอ? ลินนี่ กลับบ้านกับผมนะ ได้โปรดกลับบ้านกับผมจะได้ไหม?”
เมื่อมองไปที่สายตาอ้อนวอนของชายคนนั้น เมเดลีนก็รู้สึกว่าฤดูหนาวในเมืองเอฟหนาวเย็นเป็นครั้งแรก มันเป็นความหนาวเหน็บที่เจาะเข้าไปในกระดูกของเธอ
เธอดึงมือของเธอออกจากฝ่ามือที่อบอุ่นของเขาและตอบว่า “ฉันยังมีบ้านกับคุณด้วยเหรอ? ตอนนั้นที่ฉันแต่งงานกับคุณ คุณอยู่ไหนในตอนที่ฉันอยากจะอยู่กับคุณตลอดไปล่ะ? คุณอยู่ไหนในตอนที่ฉันมีปัญหาเรื่องการตั้งท้องลูกของคุณ? เจเรมี่ ไม่มียารักษาความเสียใจบนโลกใบนี้ได้หรอกนะ ถ้ามันมีจริง ฉันคงจะเป็นคนแรกที่กินมัน ฉันเสียใจที่แต่งงานกับคุณและให้กำเนิดลูกของผู้ชายอย่างคุณ!”
“อย่าโผล่หน้ามาให้ฉันเห็นอีก ฉันไม่อยากเจอคุณอีก ตลอดไป”
เธอข่มความรู้สึกเจ็บปวดและแสดงด้านที่ไม่แยแสและเฉยชาออกมาอย่างเต็มที่ เมื่อเธอพูดจบ เธอหันหลังและจากไปในทันที
“ลินนี่!”
เจเรมี่ไล่ตามเธอและจู่ ๆ เขาก็คุกเข่าลงต่อหน้าเธอด้วยขาข้างหนึ่ง
แววตาของเขาอ่อนโยนและมีศรัทธาอันแรงกล้า ด้วยความรู้สึกเสียใจอย่างหนักเขาอ้อนวอนว่า “ลินนี่ ได้โปรด ให้โอกาสผมอีกสักครั้ง”
เมเดลีนกำหมัดและกัดฟัน แสร้งเป็นว่าเฉยเมยโดยสิ้นเชิง เธอเมินเจเรมี่และเดินผ่านเขาไป
หัวใจของเจเรมี่จมดิ่งเหมือนกับหินก้อนหนัก ขณะที่เขามองไปที่แผ่นหลังของเมเดลีน หัวใจของเขาก็แตกออกเป็นสองเสี่ยง
“ลินนี่ นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะขอร้องคุณ ได้โปรดให้โอกาสผมอีกครั้ง ได้ไหม?” เขามองที่แผ่นหลังของเธอและอ้อนวอน แววตาของเขาค่อย ๆ เข้าใกล้ความสิ้นหวัง
เมเดลีนหยุดเดินและเห็นเฟลิเป้กำลังเดินเข้ามาหาเธอจากข้างหน้าด้วยรอยยิ้ม
เธอเย้ยหยันอย่างไม่มีทางเลือก “ฉันก็จะบอกกับคุณครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายด้วยเช่นกัน ฉันไม่อยากเห็นคุณอีก”
เมเดลีนข่มความเจ็บปวดใจขณะที่กำลังพูดให้จบ หลังจากนั้น เธอจึงเดินตรงเข้าไปหาเฟลิเป้
เฟลิเป้มองที่เจเรมี่ซึ่งกำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นและหัวเราะเยาะพลางเย้ยว่า “คิดไม่ถึงเลยว่าหลานชายตัวน้อยของฉันจะมีด้านที่น่าหลงใหลเช่นนี้จริง ๆ แต่ว่าเอวลีนไม่ต้องการมัน”
เขาเดินเข้าหาเจเรมี่ด้วยยิ้มกว้าง ทันใดนั้น เขาก็กระซิบว่า “หลังจากเมื่อคืน ตอนนี้เอวลีนก็เป็นของฉันอย่างแท้จริง เธอช่างงดงามจนโลกตะลึงจริง ๆ … โดยเฉพาะไฝที่หน้าอกซ้ายของเธอ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หัวใจของเจเรมี่ก็เจ็บปวดอย่างรุนแรง