บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 830
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 830
‘ผลผลิตของความรัก’
เจเรมี่เลิกคิ้วขึ้น ความโกรธของเขาที่ถูกข่มไว้กำลังครอบงำความมีเหตุผลและความใจเย็นของเขาเหมือนกระแสน้ำเชี่ยว
เขาพุ่งเข้าหาเมเดลีนและขังเธอไว้ต่อหน้าเขาโดยไม่สนอะไรอีกแล้ว “เขาไม่ใช่ผู้ชายที่คุณรัก ผมสิ! เอวลีน มอนต์โกเมอรี คนที่คุณรักคือผม! ในตอนนั้น คุณลืมไปแล้วเหรอว่าคุณเคยคิดถึงผมและเฝ้ารอผมทั้งวันทั้งคืน? ผมจะไม่ยอมให้คุณตกหลุมรักผู้ชายคนอื่น!”
เขาเน้นย้ำอย่างหนักแน่น เขาได้สูญเสียความใจเย็นไปอย่างสิ้นเชิง
สายตาที่มีเสน่ห์ของเขาถูกครอบงำโดยความหึงหวง ทำให้เขาสูญเสียเหตุผลและความใจเย็นทั้งหมดไปขณะที่เขาสั่งให้เธอรักแต่เพียงเขา
เจเรมี่เชยใบหน้าที่สวยงามของเธอขึ้นในตอนที่เขาเห็นว่าเธอไม่พูดอะไร เขาจ้องตรงไปที่เธอด้วยตาที่แดงก่ำและพูดซ้ำ
“คุณได้ยินผมไหม? เอวลีน มอนต์โกเมอรี คุณรักได้แค่ผมเท่านั้น ผมจะไม่ยอมให้คุณมีผู้ชายคนอื่นในหัวใจ ในนี้คุณมีผมได้แค่คนเดียวเท่านั้น!”
เขาชี้ไปที่หัวใจของเธอ ทันใดนั้นเองเขาก็ดึงเสื้อโค้ทของเธอและจูบลงบนริมฝีปากของเธออย่างรุนแรง
เมเดลีนห่วงว่าลูกของเธอจะได้รับผลกระทบ เธอพยายามที่จะผลักชายคนนั้นที่เสียสติไปแล้วออกไป แต่มันก็ไม่มีประโยชน์
เจเรมี่ดันเธอติดผนังและใช่มือข้างหนึ่งจับมือทั้งสองข้างของเธอ หลังจากนั้น เขาก็กอดเธอไว้ในอ้อมกอดของเขาอย่างง่ายดาย
เขาบีบหน้าที่พยายามจะหันหนีไปของเธอด้วยมืออีกข้าง เขาพยายามที่จะเค้นบางอย่างจากเธอได้ไม่สนว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร
“ตอบผมมา บอกผมมาว่าคุณรักผม” เขาหรี่ตาและสั่งเธอ
ขณะที่เธอสูดอากาศอย่างกระหาย ในที่สุดเมเดลีนก็มีโอกาสได้หายใจ
เจเรมี่จูบเธออีกครั้งเมื่อเธอไม่ตอบเขา เขาถามอีกครั้งหนึ่งว่า “คุณจะบอกผมไหม หืม?”
เมเดลีนจ้องเขาอย่างโกรธเคือง ตลอดเวลาเธอไม่พูดอะไรออกมาเลย
เจเรมี่อุ้มเมเดลีนขึ้นบนเตียงเมื่อเขาเห็นความดื้อด้านของเธอ หลังจากนั้น เขาก็กดทับร่างกายเขาลงบนตัวเธอ
เขาฉีกเสื้อผ้าของเธอ เมเดลีนรู้สึกว่าเจเรมี่กำลังเสียสติจากความหึงหวง ในตอนนี้ เธอรู้สึกได้ถึงความโกรธและความไม่พอใจของเขา อย่างไรก็ตาม เธอจำเป็นต้องหยุดเขา
“เจเรมี่ ถ้าลูกของฉันได้รับบาดเจ็บไม่ว่าทางไหนก็ตาม ฉันจะฆ่าตัวตายต่อหน้าคุณ!”
เจเรมี่หยุดการกระทำของเขาหลังจากที่เขาได้ยินแบบนั้น มันเหมือนกับว่าเขาได้หยุดหายใจไปด้วยเช่นกัน
เขาก้มหน้าและมองไปที่สายตาอันแน่วแน่ของเมเดลีนอย่างไม่อยากเชื่อ “คุณเต็มใจที่จะเสี่ยงชีวิตของคุณเพื่อลูกของเขางั้นเหรอ? ผมเดาว่าคุณคงรักเขามากจริง ๆ”
แววตาของเมเดลีนแดงขณะที่เธอกลั้นน้ำตาเอาไว้ “ใช่ ฉันรักเขามาก ฉันรักพ่อของเด็กคนนี้มาก ๆ เพราะงั้น อย่าบังคับฉันเลย เว้นแต่คุณอยากเห็นฉันตาย”
“ทำไมล่ะ?” เจเรมี่ยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้ ปลายนิ้วที่แสนอบอุ่นของเขาลูบที่คิ้วของเธอ “ทำไมคุณถึงกลายเป็นแบบนี้? เอวลีน คุณรักผม คุณรักผมมาก ๆ”
เขารู้สึกสับสน แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกเหนื่อยล้า
หลังจากนั้น เขาโน้มตัวลงและนอนพร้อมกับเมเดลีนในอ้อมแขนของเขา เสียงเข้ม ๆ ของเขาเบ่งบานในโสตประสาทของเธอ “เอวลีน คุณลืมว่าคุณเคยทำอาหารให้กับผมและรอผมกลับบ้านในทุก ๆ วันได้ยังไง? คุณลืมว่าคุณจะเรียกชื่อผมอย่างอ่อนโยนและมองผมด้วยสายตาที่ชื่นชมผมเอามาก ๆ ได้ยังไง…”
“ทำไมคุณถึงหลงรักผู้ชายอย่างเฟลิเป้? เพราะเขาช่วยชีวิตคุณใช่ไหม?”
น้ำเสียงของเขาแทบจะแผ่วเบายิ่งกว่าการกระซิบในตอนที่เขาพูดประโยคสุดท้าย
เมเดลีนมองไปที่เพดานขณะที่น้ำตาไหลลงอาบแก้มของเธออย่างเงียบ ๆ
เธอยกมือลูบผมของเจเรมี่เมื่อเธอรู้ตัวว่าเขาได้หลับลึกไปแล้ว
‘เจเรมี่ หยุดทรมานตัวเองแบบนี้เถอะนะ’
‘ฉันรักคุณและฉันไม่ลืมความชื่นชมที่ฉันมีต่อคุณ’
‘ในตอนที่ฉันคิดว่าฉันอยากจะแก้แค้นคุณและอยากเห็นคุณเป็นทุกข์ไปตลอดชีวิต ฉันก็รู้ตัวว่าฉันปล่อยคุณไปไม่ได้’
‘ความเกลียดชังที่เกิดจากเรื่องทั้งหมดนี้เป็นแค่ความขัดแย้งจากความรักที่ฉันรู้สึกต่อคุณ’
เมเดลีนรู้ว่าหัวใจของเธอเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อย ๆ เธอลูบแก้มของเจเรมี่อย่างอ่อนโยนและพูดขณะที่หัวใจของเธอแตกสลายเป็นเสี่ยง ๆ ว่า “คนโง่ ฉันจะไม่รักคุณได้ยังไง? ฉันรักคุณมาก ๆ และก็เพราะว่าฉันรักคุณ ฉันเลยต้องเก็บเด็กคนนี้ไว้ คุณคือพ่อของเด็กคนนี้”
หลังจากที่เมเดลีนกล่าวแบบนั้น เธอก็สังเกตเห็นว่าชายคนนั้นกำลังตื่นเต้น