บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 86

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 86

มาเดลีนไอออกมาโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว เธอรีบเอื้อมมือไปดึงกระดาษทิชชู่ออกเพื่อซับเลือด เธอแทบคลั่ง เพราะเธอเองไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงอาเจียนเป็นเลือด ถึงอย่างนั้น เธอไม่ต้องการให้เจเรมี่เห็นสิ่งนี้

“มาเดลีน! ฉันไม่สนว่าเธอจะไม่อยากกินมันแค่ไหน แต่ทำไมเธอถึงทำให้อาหารของฉันมัวหมองเช่นนี้”

คุณหญิงวิทแมนไม่ทันได้สังเกตว่ามีเลือดปนในแกงมาเดลีนที่อาเจียนออกมา เธอชี้ไปที่มาเดลีนและกรีดร้องด้วยความโกรธ

“บอกฉันก่อนที่เธอจะมาที่นี่ในครั้งต่อไปเพื่อที่ฉันจะได้ไม่โผล่มาที่นี่! ฉันไม่อยากเจอเธออีกแม้แต่ครั้งเดียว!”

“อย่าโกรธไปเลยนะคะ คุณหญิงวิทแมน” เมเรดิธวิ่งเข้่าไปอย่างรวดเร็วเพื่อปลอบประโลมเธอ เเต่แล้ว หล่อนไม่ลืมที่จะมองกลับไปที่มาเดลีนก่อนจะส่งยิ้มเยาะให้เธอ

หล่อนเห็นอย่างชัดเจนว่ามาเดลีนกำลังกระอักเลือด

หล่อนรู้ดีว่ามาเดลีนไม่สามารถผ่าตัดเนื้องอกของเธอในการรักษาได้ อายุขัยของเธอจะสั้นลงถ้าเธอกินอาหารที่ทำให้เกิดอาการดังกล่าวในตอนนี้

ถ้ามาเดลีนเสียชีวิต โอกาสที่คนอย่างหล่อนจะได้เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายก็จะมาถึง

“เธอพยายามที่จะผลักไสผมออกไปจากชีวิตใช่ไหม?” เจเรมี่คำรามอย่างโกรธเกรี้ยวข้างๆเธอ

มาเดลีนทนความเจ็บปวดจากการเผาไหม้ที่ท้องของเธอและปิดปากของเธอ รสชาติของเลือดในลำคอของเธอไม่ได้หายไป เธอกลัวว่าเธอจะกระอักเลือดมากขึ้นถ้าเธออ้าปาก

“เจเรมี่ อย่าโกรธไป แมดดี้ไม่ได้ตั้งใจทำแบบนี้” น้ำเสียงของเฟลิเป้สงบและเขาเป็นห่วงมาเดลีน “เธอเป็นอะไหม?”

มาเดลีนรู้สึกน้ำตาคลอเบ้า บทสรุปในวันนี้ คนที่เป็นห่วงเธอมากที่สุดคือคนที่เธอรู้จักเมื่อสองสามวันก่อน

เธอกลั้นน้ำตาและส่ายหัว

“ฉันสบายดี…” เธอบีบคำเหล่านั้นออกมาผ่านฟันที่ขบกัน

คำตอบของเธอยิ่งทำให้เจเรมี่เพิ่มความโกรธขึ้น “เธอเล่นบทคนตายตอนที่ผมคุยกับเธอ แต่พอคนอื่นถามเธอแทบรอไม่ไหวที่จะตอบเขา มาเดลีน เธอมันน่าเหลือเชื่อจริงๆ!”

เขาดึงมาเดลีนด้วยความโกรธ ในขณะนี้ เสียงของผู้อาวุโสดังมาจากชั้นบน

“ทำไมเสียงดังเอะอะโวยวายกัน?”

ตาของผู้อาวุโสหรี่เล็กน้อย เขาดูเหมือนเพิ่งตื่นจากการงีบหลับ

“กินข้าวเสร็จหรือยัง? ถ้าเสร็จแล้วก็รีบกลับบ้าน” เขามองไปที่เจเรมี่ที่กุมมือมาเดลีนอยู่และเขาก็ยิ้มกว้างออกมาอย่างมีความสุข “ไปเดี๋ยวนี้ กลับไปสร้างลูก ผมกำลังรอให้แมดดี้ส่งหลานชายตัวอ้วนใหญ่มาให้ผมอุ้มอยู่”

หลานชายตัวอ้วนใหญ่

มาเดลีนเริ่มร้องไห้น้ำตาของเธอหยดลงบนหลังมือของเจเรมี่

เจเรมี่ระงับความโกรธของเขาและดึงมาเดลีนเข้ามาในอ้อมแขน เขายิ้มให้ปู่ของตัวเอง “ไม่ต้องกังวล คุณปู่ ผมจะกลับบ้านไปปั้มลูกกับแมดดี้เดี๋ยวนี้”

น้ำเสียงของเขาหนักแน่นแต่มาเดลีนรู้สึกว่าเขาบ้าไปเเล้ว เขาดูกระปรี้กระเปร่า

เจเรมี่บังคับตัวเองให้หมุนตัวขณะที่จับมาเดลีน เขาเดินผ่านเฟลิเป้ไป เขาจ้องมองด้วยสายตาที่เป็นศัตรู

เจเรมี่เร่งความเร็วกลับบ้าน เมื่อรถหยุด มาเดลีนก็รีบเข้าไปในห้องน้ำและเริ่มอาเจียนออกมา

เมื่อเธอเห็นเลือดบนอ่างล้างจานใบหน้าของเธอก็ขาวซีด เธอพยุงตัวเองอย่างไร้ชีวิตบนอ่าง

เนื้องอกของเธอแย่ลงแล้วหรอ?

ในที่สุดเธอกำลังจะตาย?

เธอมองเงาสะท้อนของเธอในกระจกอย่างคร่ำครวญ เธอหน้าซีดราวกับผี

ฝีเท้าของเจเรมี่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆมาเดลีนรีบเปิดก๊อกเพื่อล้างเลือด จากนั้น เธอก็รีบบ้วนปากทิ้ง

หลังจากที่เธอทำความสะอาด เจเรมี่ก็ลากเธอออกไป

“ทำไมเธอถึงเป็นคนสกปรก มาเดลีน? หืม? มันจะไม่เป็นไรเลยถ้าเธอต้องการขับไล่ผม แต่นี่เธอกำลังเข้ามาพัวพันกับคนในครอบครัวผม!”

มาเดลีนชนเข้ากับอกเต่งตึงของเขา สมองของเธอกำลังพึมพำ ความรู้สึกแสบร้อนในท้องของเธอยังคงอยู่

เธออยากจะวิ่งหนีออกจากเรื่องแย่ๆตรงนั้น แต่เจเรมี่ดึงเธอไปที่ข้างอ่างอาบน้ำด้วยความบ้าคลั่ง เขาเอาฝักบัวอาบน้ำฉีดน้ำเย็นใบหน้าและลำตัวของเธอ

พวกเขาอยู่ในบ้านที่ปิดเครื่องทำความร้อนในช่วงฤดูหนาว