บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 863
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 863
เมเดลีนรู้สึกได้ว่าเจเรมี่กดดันเธอ ดังนั้น เธอจึงจับมือเขาไว้ “เจเรมี่ คุณเชื่อใจฉันไหม?”
“ผมเชื่อใจคุณ” เขาไม่ลังเลใจก่อนจะตอบเธอพร้อมแววตาที่อ่อนโยน “แต่ลินนี่ ให้ผมได้แบ่งเบาสิ่งที่คุณแบกไว้นะ”
เมเดลีนบอกเขาหลังจากที่เธอรู้สึกถึงความจริงใจของเขาว่า “เจเรมี่ ทุกอย่างจะได้รับการดูแลในไม่ช้า คุณแค่ต้องรู้ว่าเหตุผลที่ฉันเย็นชาใส่คุณ เพราะฉันมีปัญหาบางอย่างที่ต้องเก็บเป็นความลับ”
เจเรมี่กำลังสับสน จากนั้นเขาก็ถามว่า “ลินนี่ ทำไมคุณไม่บอกความจริงกับผมล่ะ?”
“ฉันไม่อยากเสี่ยง” เมเดลีนห้ามใจตัวเองที่อยากจะบอกเขาว่าลิเลียนยังมีชีวิตอยู่ “ฉันไม่สามารถเสี่ยงบอกเรื่องนี้ได้”
เจเรมี่ไม่กล้าถามอีก หลังจากเห็นความมุ่งมั่นในสายตาของเมเดลีน
เขาจับมือของเมเดลีน และวางมันไว้ใกล้กับริมฝีปากของเขาก่อนที่จะจูบมัน “แค่นี้ก็พอแล้วที่รู้ว่ามีเหตุผลอื่นที่บอกว่าทำไมคุณถึงเพิกเฉยและเย็นชากับผมนัก”
“เมื่อคุณรู้ความจริงคุณจะมีความสุขค่ะ” เมเดลีนยิ้ม
เธอเชื่อว่าถ้าเจเรมี่รู้ว่าลูกสาวของพวกเขายังมีชีวิตอยู่ เขาก็จะดีใจมาก ๆ
แม้ว่าลิเลียนจะไม่เคยเรียกเขาว่า ‘แด๊ดดี้’ มาก่อน และเธอไม่รู้ว่าเขาเป็นพ่อที่แท้จริงของเธอ แต่สำหรับเจเรมี่แล้ว มันมีความหมายมากจริง ๆ
“ผมคิดว่าตอนนี้ผมมีความสุขแล้ว” เขายิ้มและดึงเมเดลีนเข้ามาในอ้อมแขนเพื่อให้เธอพิงหน้าอกของเขา “ลินนี่ ผมกลัวมาก ว่าคุณจะเกลียดผม”
เขายังคงมีความกลัวอยู่ในใจ จากนั้นเขาก็ใช้นิ้วลูบแก้มเธอก่อนจะนอนลงด้วยกัน
บนเตียงเล็ก ๆ เขานอนตะแคงข้างขณะที่โอบเมเดลีนไว้ในอ้อมแขนอันอบอุ่นของเขา
“ลินนี่ เกิดอะไรขึ้นกับฟาเบียน จอห์นสัน คนนั้น?” เขาถาม
เมเดลีนบอกเจเรมี่ในทุกสิ่งที่เธอรู้โดยไม่พลาดรายละเอียดใด ๆ
เจเรมี่รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น “เขากำลังพูดอย่างนั้นเพื่อจงใจไล่เฟลิเป้ออกไป? ทำไมเขาถึงช่วยคุณ”
“เพราะเรามีข้อตกลง”
“ข้อตกลง?” เจเรมี่ทำหน้าสงสัย “คุณแน่ใจเหรอว่าคนอย่างเขาจะรักษาสัญญา?”
“เขาดูเป็นคนไม่จริงจัง แต่ท้ายที่สุด เขาก็ยังคงเป็นนักธุรกิจ นักธุรกิจล้วนแต่สนใจเงิน” เมเดลีนรู้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ แต่เมื่อเธอเห็นเจเรมี่ยังคงรู้สึกสงสัย เธอจึงยกมือขึ้นและแตะคิ้วที่ขมวดคิ้วกันของเขา “เจเรมี่ เชื่อฉันสิ”
เจเรมี่ยังคงครุ่นคิด แต่ถึงอย่างนั้น ในขณะนี้ความสนใจและการจ้องมองของเขากลับอยู่ที่ร่างของเมเดลีน
เตียงมีขนาดเล็กและพวกเขาก็อยู่ใกล้กันมาก ราวกับว่าพวกเขาจะได้ยินเสียงหัวใจเต้นของกันและกันในความเงียบ
“ลินนี่ ผมชอบตอนที่คุณพูดชื่อผม พูดชื่อผมอีกครั้งได้ไหม?”
เมเดลีนตกตะลึงเมื่อเจเรมี่ร้องขอเช่นนั้น แล้วเธอก็พูดว่า “เจเรมี่”
“ดีมากเลย” เจเรมี่คลี่ริมฝีปากและแตะแก้มของเมเดลีน เขารู้สึกได้ถึงน้ำตาที่ไหลรินที่หางตา
“ในตอนนั้นที่คุณเรียกชื่อผม ผมแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินคุณ ผมเกลียดตัวเองมาก”
เขามองลงไปที่ใบหน้าของเธอ ผมหน้าม้าและผมยาว ๆ ของเธอพันกัน
“ภรรยาของผมสวยและฉลาดมาก นอกจากนี้เธอยังอ่อนโยนและใจดีอีกด้วย ทำไมผมถึงแสร้งทำเป็นไม่เห็นสิ่งเหล่านั้นกันนะ?”
“ตอนนี้คุณเห็นชัดไหมคะ?” เมเดลีนมองเข้าไปในดวงตาที่มีเสน่ห์ของชายคนนั้น
“ผมเห็น และผมก็เป็นคนเดียวที่ทำได้” เขาไม่ต้องการให้ส่วนที่ดีที่สุดของเธอตกไปอยู่ในสายตาของผู้ชายคนอื่น เขาต้องการครอบครองมันทั้งหมดไว้กับตัวเขาเอง
เมเดลีนยิ้ม “เจเรมี่ ฉันคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงที่โชคดีและมีความสุขที่สุดในโลกเมื่อฉันแต่งงานกับคุณ แม้ว่าคุณจะไม่ได้ดูมีความสุขมากเมื่อตอนที่เราแต่งงานกัน แต่ฉันก็ยังมีความสุข
“ฉันไม่คิดเลยว่าจะเป็นคุณเองที่เป็นคนขอคุณปู่ให้มีการแต่งงานนั้น”
“เพราะผมไม่ต้องการให้ใครมาขโมยคุณไปก่อน ผมก็ต้องทำแบบนั้นสิ”
เขาบอกเธอถึงความรู้สึกที่แท้จริงและสัญญากับเธอ
“ลินนี่ คุณจะเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก จากนี้ไปผมจะมอบความสุขเท่าที่คุณต้องการให้แก่คุณ”
“ฉันจะรอ ฉันจะรอให้คุณทำให้ฉันมีความสุข” เมเดลีนจับมือของเขา นิ้วมือของพวกเขาประสานกัน
เจเรมี่ก้มหน้าจูบหน้าผากของเมเดลีนก่อนจะมองเธอด้วยความรักในดวงตาของเขา ในที่สุดเขาก็ประกบริมฝีปากของเขากับเธอ
เมเดลีนกังวลว่าเธอจะทำให้เจเรมี่เจ็บ เธอจึงไม่ผลักไสเขาออกไป
เธอหลับตาและจูบเขากลับอย่างสั่นคลอน ลมหายใจของพวกเขาประสานกันในอากาศ เมเดลีนถูกดึงเข้าไปแนบชิดในอ้อมกอดของเจเรมี่