บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 885
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 885
“นายท่านวิทแมนครับ คนของเราเพิ่งจะถึงที่เอพริล ฮิลล์ พวกเราได้ถามไปรอบ ๆ แล้ว และจากตาแก่คนหนึ่ง เราก็ได้รับการยืนยันว่ามีตระกูลหนึ่งที่มีลูกสาวชื่อเคธี่”
“พ่อของตระกูลนี้ทำธุรกิจเล็ก ๆ ดังนั้นตระกูลของพวกเขาค่อนข้างมีฐานะ อย่างไรก็ตาม เขาและภรรยาของเขาพบจุดจบที่น่าสลดใจระหว่างการเดินทางไปส่งของ”
“ญาติยึดบ้านของพวกเขาและโยนลูกสาวของพวกเขาออกไป”
คนคนนั้นยืนยัน
“นายท่านวิทแมนครับ มันถูกยืนยันแล้วว่าหลังจากการตายของพ่อแม่ ลูกสาวคนนั้นที่ถูกโยนออกไปคือคุณเคธี่อย่างแน่นอนครับ พวกเขาให้ภาพของคุณเคธี่ในตอนที่เธอยังเด็กกับผม ผมจะส่งให้คุณเดี๋ยวนี้ครับ”
หลังจากนั้น โทรศัพท์ของเฟลิเป้ก็ได้รับภาพนั้น
บนหน้าจอเป็นภาพเก่า ๆ ภาพหนึ่ง ภาพที่ทำให้น้ำตาของเฟลิเป้เอ่อล้นจากสองตา
มันเป็นรอยยิ้มเดียวกันกับที่สลักไว้ในความทรงจำของเขา รอยยิ้มเดียวที่หลอกหลอนในความฝันของเขาในตลอดทศวรรษที่ผ่านมา
เฟลิเป้อยากที่จะยิ้ม แต่การมองเห็นของเขาเริ่มพร่าเลือนจากน้ำตา
แขนขาของเขาอ่อนแรงและด้ายสีแดงก็ร่วงลงที่เท้าของเขา จากนั้นเขาก็คุกเข่าลงไป คุกเข่าต่อหน้าหลุมศพของเคธี่
‘คือคุณมาโดยตลอด เคธี่’
‘คุณคือเด็กสาวที่ดึงผมออกมาจากความมืด’
‘ผมตามหาคุณมาตลอดหลายปีในขณะที่คุณอยู่ข้าง ๆ ผม’
‘แต่ผมก็ได้ทำให้สิ่งที่ไร้ความปราณีกับคุณ’
‘ทำไมผมถึงยังดื้อด้านนักแม้ในตอนที่เอวลีนบอกกับผมว่าเธอไม่ใช่หญิงสาวคนนั้น?’
‘ทำไมต้องทำให้คุณจากผมไปตลอดกาล เพื่อให้ผมได้รู้ตัวว่าคุณได้หลอมละลายการดำรงอยู่ของคุณลงในส่วนลึกของหัวใจของผมไปแล้ว? ทำไมมันถึงสายไปขนาดนี้?
‘ทำไม?’
เขาเยาะเย้ยกับตัวเองขณะที่ความเจ็บปวดเกินบรรยายได้บีบคั้นหัวใจของเขา
เฟลิเป้อยู่ที่หลุมศพพักใหญ่
ความตายของเคธี่ได้ทำลายตัวเขาจากภายในเรียบร้อยแล้ว
ตอนนี้ ควบคู่กับการที่รู้ว่าเคธี่คือเด็กสาวจากแต่ก่อน ความเจ็บปวดที่เฟลิเป้รู้สึกในใจกำลังกลืนกินเขาทั้งหมด
เขาจ้องที่หลุมฝังศพเป็นเวลานานก่อนที่เขาจะตัดสินใจ
“ผมจะพาคุณกลับบ้านนะ เคธี่ กลับไปในที่ที่เราเจอกันครั้งแรก”
เขาจะพาอัฐิของเคธี่ไปกับเขา
“เฟลิเป้”
หลังจากที่รีบมายังสุสาน เจเรมี่ก็รู้สึกบีบคั้นหัวใจในตอนที่เขาเห็นชื่อเคธี่ถูกสลักบนป้ายหลุมศพ
เขาเดินเข้าไปจับคอเสื้อของเฟลิเป้และจ้องเขาอย่างเกรี้ยวกราด “แม้ว่าแกไม่ชอบเคธี่ ก็ไม่ได้หมายความว่าแกจะต้องฆ่าเธออย่างเลือดเย็นหนิ แกฆ่าผู้หญิงที่รักแกมากว่าทศวรรษได้ยังไงวะ?!”
เฟลิเป้เล่นลิ้นอย่างไร้ความรู้สึก “แกไม่ได้ทำร้ายเอวลีนในแบบเดียวกันมาตลอดหลายปีมานี้หรอกเหรอ? แกเป็นใครที่มาสอนบทเรียนให้กับฉันในตอนนี้?”
“แกพูดถูก ฉันทำเรื่องเลวร้ายกับเอวลีนและฉันทำเรื่องที่ให้อภัยไม่ได้มามากมาย แต่ฉันก็ไม่เคยพยายามที่จะฆ่าเธอ”
เฟลิเป้เย้ยหยันอย่างไม่เห็นด้วย “แกมีหลักฐานอะไรที่ว่าฉันเป็นคนที่ฆ่าเคธี่?”
เขาไม่อยากยอมรับมัน นับประสาอะไรที่ต้องเผชิญกับความจริงที่ว่าเขาได้ฆ่าเคธี่ทางอ้อม
เมื่อเหลือบมองหลุมศพของเคธี่ เจเรมี่ก็ผลักเฟลิเป้ออกไป “ฉันจะหาหลักฐานที่ว่ามันคือแก ฉันจะค้นหาความจริงให้กับเคธี่ และฉันจะล้างแค้นให้กับความตายของเธอ”
“ล้างแค้นงั้นเหรอ? ฮ่า” เฟลิเป้ยิ้มอย่างมีเลศนัย “แกคิดว่าเคธี่จะสบายใจกับการที่ฉันอยู่ในสภาพแบบนั้นงั้นเหรอ? เธอคงจะไม่ นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าแม้เธอจะหมดลมหายใจ เธอก็ขอให้เราเริ่มต้นใหม่”
รอยยิ้มที่เหินห่างทำให้ใบหน้าของเฟลิเป้สง่างาม เติมเชื้อเพลิงของเปลวไฟแห่งความเดือดดาลในแววตาของเจเรมี่ ขณะที่เขายอมรับสถานการณ์แห่งความเย้ยหยันนั้น