บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 90
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 90
เจเรมี่พูดขณะที่เขานั่งลง เมเรดิธดึงทักท้วงเขาอย่างเห็นได้ชัด
“เจเรมี่ ฉันไม่คิดว่านี่เป็นความคิดที่ดี แมดดี้ดูไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด”
มาเดลีนอยากจะขว้างแก้วน้ำผลไม้ของเธอใส่หน้าของเมเรดิธ เธออยากถามหล่อนว่าใครกันแน่ที่ควรไม่พอใจกับเรื่องนี้?
ท่ามกลางความเงียบ มาเดลีนได้ยินเจเรมี่พูดอย่างใจเย็น “เธอเป็นใครถึงปฏิเสธเราได้?”
ฮิฮิ
ใช่ เธอเป็นใคร?
เธอไม่เคยเป็นอะไรกับเขามาตลอด
เมื่อเมเรดิธเห็นว่ามาเดลีนไม่กล้าพูดอะไรหล่อนก็ยินดีอย่างยิ่ง
หล่อนวางกระเป๋าเงินลงแล้วนั่งลงข้างๆมาเดลีน หล่อนคิดไม่ถึงว่าเจเรมี่จะนั่งลงข้างๆมาเดลีนเสียก่อน
เมเรดิธถึงกับผงะ ในทางกลับกัน มาเดลีนรู้สึกประหลาดใจเช่นกัน
อย่างไรก็ตาม ด้วยปฎิกริยาของพวกเขา ไม่มีอะไรผิดปกติกับเจเรมี่ที่นั่งอยู่ข้างๆเธอ
แม้จะรู้สึกไม่มีความสุขกับเรื่องนี้ แต่เมเรดิธก็ไม่กล้าเอะอะมากนัก ดังนั้น หล่อนจึงทำได้แค่นั่งลงข้างๆเฟลิเป้
หลังจากที่เธอนั่งลง เมเรดิธรู้สึกว่าสิ่งนี้เป็นข้อได้เปรียบที่ดี ที่จริงแล้ว เฟลิเป้ก็หล่อเหลาและเขายังมีท่าทางที่สง่างาม
อาหารของเจเรมี่มาถึงในพริบตา อาหารเหล่านั้นทั้งหมดเป็นอาหารจานโปรดของเมเรดิธ เมื่อ มาเดลีนเห็นอาหารพวกนั้น เธอก็เกิดอาการบื่ออาหารขึ้นมาทันที
เธอรู้ดีว่าควรทำเช่นไรเธอบอกตัวเองว่าอย่าสนใจเรื่องนี้ แต่หัวใจที่เปราะบางของเธอยังคงเปื้อนเลือดและฟกช้ำ
ในขณะนี้ เจเรมี่วางอาหารจานเผ็ดไว้ตรงหน้ามาเดลีน ราวกับว่าเขาจงใจจะแกล้งเธอ “ผมสั่งมาเพื่อเธอโดยเฉพาะ”
“… ” มาเดลีนเงยหน้าขึ้นด้วยความสับสน
เจเรมี่ยิ้มเยาะ “เธอไม่ชอบอาหารรสเผ็ดเหรอ? โดยเฉพาะทาโก้กับซอนพริก”
“… ” ทันใดนั้นมาเดลีนก็รู้สึกขบขัน เขายังจำได้ว่าเธอกินทาโก้กับซอสพริกเผ็ดๆกับแดเนียลข้างถนน สิ่งนี้กลายเป็นสิ่งที่เขาจะหยิบยกขึ้นมาพูดประจานเธอเป็นครั้งคราวเพื่อทำร้ายและทำให้เธออับอาย
“แมดดี้ เจเรมี่สั่งให้เธอโดยเฉพาะ เธอต้องกินเพิ่มนะ” เมเรดิธเอ่ยเสริมอย่างเข้าจังหวะ
มาเดลีนมองไปที่เธอด้วยความขบขันบนใบหน้าของเธอ “ฉันจะอยากกินมันต่อหน้าเมียน้อยได้ยังไง?”
ใบหน้าของเมเรดิธถูกเปลี่ยนเป็นความมืดด้วยถ้อยคำของมาเดลีน เจเรมี่หยุดการกินเช่นกัน “มาเดลีน นี่เธอกำลังพยายามกระทำอะไรบางอย่างจากสิ่งที่มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยนะ?
“ฉันจะกล้าได้ยังไงที่รัก?” มาเดลีนยิ้มสั้นๆให้เจเรมี่ “มันยากเหลือเกินที่คุณจะนั่งลงกินข้าวกับฉันที่รัก ฉันไม่มีเวลาที่จะมีความสุขกับเรื่องนี้ด้วยซ้ำ”
เจเรมี่จ้องมองมาที่มาเดลีนในขณะที่เขามีรอยยิ้มปลอมบนใบหน้า “ถ้าเธอมีความสุข ก็ควรกินมันซะ”
“ขอบคุณสำหรับความกรุณา ที่รัก แต่ฉันอิ่มแล้ว “มาเดลีนมองไปที่ผู้ชายที่อยู่ตรงข้ามเธอ “คุณวิทแมน ฉันควรขอตัวกลับไปที่สำนักงานเดี๋ยวนี้ ขอบคุณสำหรับอาหารกลางวันนะคะ”
เฟลิเป้พยักหน้า “ตกลง”
มาเดลีนลุกขึ้นเพื่อออกไป แต่แล้ว เธอนั่งอยู่ข้างหน้าต่างในขณะที่ทางเดินอยู่ถัดจากเจเรมี่
หัวใจของเธอเริ่มเต้นผิดจังหวะ “คุณวิทแมน ได้โปรดหลีกทางให้ด้วยค่ะ”
ราวกับว่าเจเรมี่ไม่ได้ยินเธอ เขาไม่ตอบสนอง
มาเดลีนพูดอีกครั้งในขณะที่รู้สึกอายเล็กน้อย “คุณวิทแมน โปรดปล่อยให้ฉันผ่านไปด้วยค่ะ”
เมื่อเธอเห็นว่าเจเรมี่ไม่เคลื่อนไหว เมเรดิธรู้สึกชอบใจอย่างมาก หล่อนชอบตอนที่เจเรมี่บังคับ มาเดลีนให้อยู่ในสถานการณ์ที่อึดอัดและทำอะไรไม่ได้
“เจเรมี่ วิทแมน โปรดหลีกทาง “มาเดลีนใช้คำพูด ‘ได้โปรด’ เป็นครั้งที่สาม ใบหน้าของเธอแดงเล็กน้อย
ในที่สุดเจเรมี่ก็เงยหน้าขึ้นมองดวงตาที่ใกล้คลั่งเต็มที่ “เธอกำลังพูดกับผมเหรอ? ผมคิดว่าเธอกำลังคุยกับคุณวิทแมนคนนั้นอยู่ซะอีก”
มาเดลีนมองไปที่ผู้ชายที่เหลือเชื่อคนนั้นตรงหน้าเธอ ในที่สุด เขาก็ลุกขึ้นอย่างเฉื่อยชา