บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 901
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 901
เมเดลีนเงยหน้าขึ้นและเห็นเจเรมี่กำลังเดินเข้ามาด้วยร่องรอยของความเหนื่อยล้าที่ปรากฏบนระหว่างคิ้วสวยของเขา
เมื่อเห็นเมเดลีนกำลังนั่งอยู่บนเตียง เจเรมี่ก็คลายคิ้วของเขาและยิ้มอย่างอบอุ่น “ลินนี่ ผมทำคุณตื่นไหม?”
เมเดลีนส่ายหน้าและวางโทรศัพท์ของเธอลง “ทำไมเมื่อคืนคุณไม่กลับมาคะ?”
แม้ว่าเจเรมี่ไม่อยากจะโกหกเมเดลีน แต่เขาก็ยังไม่อยากให้เมเดลีนเข้าใจผิดทุกอย่างด้วยเช่นกัน
“เคสของลูกค้าด่วนหน่อยน่ะครับ และผมก็ออกมาไม่ได้ ผมขอโทษนะที่ทำให้คุณเป็นห่วง” เจเรมี่เดินไปที่เตียงและจูบที่คิ้วของเมเดลีน
เมื่อเขาเข้าหาเธอ เมเดลีนก็สังเกตได้ถึงกลิ่นบนตัวของเจเรมี่ที่ไม่ใช่กลิ่นของเขา
เธอมีการรับรู้กลิ่นที่ละเอียดอ่อน และถ้าเธอจำได้อย่างถูกต้อง กลิ่นหอมเฉพาะตัวนี้เป็นกลิ่นเดียวกันกับน้ำหอมของลาน่า
หลังจากที่ผ่านอะไรกับเจเรมี่มานักต่อนัก เมเดลีนก็ไม่คิดว่าชายคนนั้นจะทำอะไรเพื่อหักหลังเธอ เมเดลีนจึงไม่ตั้งคำถามกับเขาด้วยความเชื่อใจ เธอลุกขึ้นและไปทำอาหารเช้าให้ลูก ๆ ทั้งสองตามปกติ
หลังจากมื้อเช้า เมเดลีนก็กินยา
วันนี้คือวันจันทร์ หลังจากที่ส่งลูกสองคนไปโรงเรียนอนุบาลแล้ว เจเรมี่ก็กลับไปยังบริษัทพร้อมกับเมเดลีน
ทันทีที่เธอเข้าไป เธอก็เห็นลาน่ากำลังนั่งอยู่ที่แผนกต้อนรับส่วนหน้าราวกับเธอเธอมารอพวกเขา
พนักงานในล็อบบี้ดูเหมือนจะเห็นสกู๊ปจากเช้าวันนี้แล้ว บทความกล่าวว่าเจเรมี่ได้มีชู้และหลับนอนกับหญิงปริศนาคนหนึ่ง
อย่างไรก็ตาม เจเรมี่ไม่รู้ข่าว เขาเห็นลาน่าและรู้สึกรังเกียจ แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็กังวลเล็กน้อยว่าลาน่าจะพูดเรื่องไร้สาระต่อหน้าเมเดลีน
เขาไม่อยากให้เมเดลีนรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
อย่างไรก็ตาม ลาน่าดูเหมือนจะทำมันอย่างจงใจ เธอเดินเข้าไปหาเมเดลีนด้วยสีหน้าที่สดใส “คุณและคุณหญิงวิทแมน ฉันรอพวกคุณมาตั้งนาน”
“คุณจอห์นสันมารอพวกเราตั้งแต่เช้าตรู่เลยเหรอคะ?” เมเดลีนถามด้วยรอยยิ้มจาง ๆ
ลาน่ายิ้มและจ้องหน้าของเจเรมี่อยู่ครู่หนึ่งอย่างโจ่งแจ้ง “ฉันมาที่นี่เป็นพิเศษสำหรับคุณวิทแมนเท่านั้นค่ะ”
เมเดลีนชำเลืองมองเจเรมี่ที่มีท่าทีเปลี่ยนไปเล็กน้อย สายตาของเธอสงบนิ่งพร้อมด้วยความเฉียบคมราง ๆ ที่ปรากฏบนหางตา เธออ้าปากพูดว่า “มีเหตุผลอะไรที่คุณจอห์นสันมาตามหาสามีของฉันคะ?”
ลาน่ายิ้มด้วยริมฝีปากสีแดงอย่างมีเลศนัย “คุณวิทแมนทิ้งบางอย่างไว้กับฉันเมื่อคืนค่ะ” เธอกล่าวพร้อมกับเปิดฝ่ามือให้กับเมเดลีน
เมเดลีนจำมันได้ด้วยการชำเลืองมองไปที่ของในฝ่ามือของลาน่า นั่นคือกระดุมเสื้อของเจเรมี่
กระดุมถูกทำขึ้นเอง ดังนั้นจึงไม่มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นแบบจำลอง
ใบหน้าอันหล่อเหลาของเจเรมี่เริ่มเยือกเย็นไปครู่หนึ่ง เขาเข้าใจเจตนาของลาน่า ผู้หญิงคนนี้กำลังจงใจยั่วยุเมเดลีน
เขาไม่สนใจสิ่งที่คนอื่นคิด แต่เขาสนเรื่องเมเดลีน
“เพราะงั้น กลายเป็นว่ากระดุมเสื้อนี่ถูกทิ้งไว้กับคุณจอห์นสันเมื่อคืนนี้สินะคะ เจเรมี่บอกฉันในเช้าวันนี้ว่าเขาหามันไม่เจอ” เมเดลีนพูดขึ้นมาก่อนที่เจเรมี่จะได้พูด
เธอยิ้มอย่างสงบและสง่างามก่อนที่จะกรีดนิ้วมือยาวของเธอเพื่อหยิบกระดุมเสื้อใส่มือ
เจเรมี่ประหลาดใจในสิ่งที่เมเดลีนกล่าว รอยยิ้มบนใบหน้าของลาน่าดูแข็งค้างขึ้นชั่วครู่
“คุณหญิงวิทแมนเป็นคนใจกว้างซะจริงนะคะ สามีของคุณนอนนอกบ้านกับผู้หญิงคนอื่น แต่คุณก็ยังเฉยกับมันได้”
เมเดลีนยกมุมปากและยิ้มเล็กน้อย “มันไม่ใช่แค่เมื่อคืนนี่ค่ะ ที่เจเรมี่ต้องนอนนอกบ้านเพื่อจะหาเงินมาจุนเจือครอบครัวของเรา มันจำเป็นที่ต้องเสียสละเวลานอนของใครบางคนเพื่อที่จะคุยธุรกิจนะคะ”
“ในเมื่อคุณจอห์นสันจริงใจมาก และได้ขอให้ร่วมมือกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้แต่ยอมเสียสละการนอนหลับที่งดงามของคุณเพื่อที่จะต่อรองกับสามีฉันทั้งคืน งั้น ฉันในฐานะหัวหน้า ก็ตกลงที่จะให้ความร่วมมือกับคุณจอห์นสันค่ะ”
เมเดลีนจบคำพูดของเธอได้อย่างแนบเนียน เมื่อเห็นท่าทีของลาน่าที่เริ่มคับข้องยิ่งขึ้น รอยยิ้มของเธอก็ยิ่งสดใสขึ้นเรื่อย ๆ