บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 92
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 92
มาเดลีนรู้สึกว่าหัวใจที่เต้นแรงของเธอถูกดับให้สงบลงในทันทีและความร้อนที่มีเมื่อวินาทีก่อนจากไปเช่นกัน แต่ความเย็นในเส้นเลือดของเธอเข้ามาแทนที่
ฮ่าๆ
นี่เธอคิดว่าเขาเป็นคนขี้หึงจริงๆเสียอีก ที่ไหนม้นช่างน่าหัวเราะเยาะเสียจริง
มันเป็นเพียงเพราะเขาคือหมาป่าตัวผู้ที่มีศักดิ์เป็นหัวหน้าฝูงที่ต้องการแสดงความเป็นเจ้าของและยืนยันถึงการมีอำนาจที่เหนือกว่าของเขา
เธอเป็นเพียงแค่เศษไม้ในบทละครของเขา
มาเดลีนยิ้มอย่างไม่มีความสุข ขณะที่เธอรู้สึกว่าเจเรมี่เข้ามาประชิดเธอจากด้านหลัง “ผมควรจะให้ภรรยาของผมอยู่ในความดูแลของคุณลุงเฟลิเป้ ขอบคุณล่วงหน้าที่ดูแลเธอ” เขาขอบคุณเฟลิเป้
เฟลิเป้ยิ้มอย่างอ่อนโยน “แน่นอน”
…
มาเดลีนไม่ได้ซื้อผ้าพันคอผืนอื่น แต่เธอเลือกซื้อพลาสเตอเพื่อปกปิดรอยแดงที่เจเรมี่ทิ้งไว้
เธอนั่งลงที่โต๊ะและเริ่มทำงาน ไม่นานหลังจากนั้น เธอก็เริ่มได้รับข้อความด่าทอมากมายกับเบอร์ที่ไม่รู้จักมากมาย พวกเขาทั้งหมดด่าว่าเธอไร้ยางอายที่หลอกล่อเจเรมี่ได้อย่างไร
มันง่ายเกินไปที่จะเดาว่าใครคือผู้ร้ายที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ไม่มีใครอื่นอีกแล้วนอกจากเมเรดิธจะส่งข้อความดังกล่าวมาให้เธอ
นี่เป็นการยืนยันได้ถึงปฏิกิริยาของเมเรดิธ มาเดลีนรู้ดีว่าหล่อนจะต้องเห็นเจเรมี่ผลักเเธอไว้ในวงแขนของเขาที่มุมกำแพงคืนก่อนอย่างแน่นอน
เธอยังคงทำงานต่อไป โดยไม่สนใจข้อความที่เป็นพิษร้ายเช่นนี้
หลังจากนั้นไม่นาน คนรับใช้ของตระกูลวิทแมนได้ต่อสายทางโทรศัพท์เพื่อแจ้งให้เธอไปทานอาหารเย็นที่คฤหาสน์
มาเดลีนได้ตัดสินใจที่จะไปเยี่ยมผู้อาวุโสวิทแมนเนื่องจากไม่ค่อยได้รับประทานอาหารกับเขาเลยช่วงหลังๆมานี้
เวลาทำงานสิ้นสุดลง มาเดลีนแวะซื้อมัฟฟินชิ้นโปรดของผู้อาวุโสวิทแมนก่อนขึ้นรถบัสไปยังคฤหาสน์
เมื่อเดินผ่านเข้ามาทางประตู เธอพบกับภาพของเมเรดิธที่กำลังกินผลไม้อยู่บนโซฟาอย่างเกียจคร้าน โดยมีแจ็คสันนอนหลับเอาหัวพึงหมอนอยู่ข้างๆ
สายตาของเด็กคนนั้นทำให้หัวใจของมาเดลีนบีบตัวแน่นอย่างควบคุมไม่ได้
ความเจ็บปวดเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับเตือนความทรงจำในค่ำคืนที่เธอถูกบังคับให้คลอดเด็กก่อนกำหนดและเธอไม่คยมีแม้แต่โอกาสได้เห็น
“สวัสดี”
เมเรดิธไม่ได้รู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นมาเดลีน
เธอไม่สนใจที่เมเรดิธเอ่ยทัก มาเดลีนยังคงเดินเข้าไปในบ้าน เมื่อเข้าไปใกล้บันไดเพื่อมองหาผู้อาวุโสวิทแมน เธอก็ได้ยินเสียงเข้มของเมเรดิธจากด้านหลัง “ตาแก่งูพิษนั่นไม่ได้อยู่ที่นี่”
มาเดลีนหันมามองคำพูดของเมเรดิธอย่างรวดเร็ว
“นั่นที่คุณพูดถึงเป็นปู่ของเจเรมี่ เมเรดิธ เธอกล่าวถึงเขาแบบนั้นได้อย่างไง? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคนในครอบครัววิทแมนได้ยินที่เธอพูด”
“ฮึ่ม” เมเรดิธตะคอกอย่างขัดใจก่อนจะหยุดไว้เท่านั้นด้วยสายตาหยิงผยองและเหยียดหยามให้มาเดลีน “มันผิดหรือไงก็แค่ฉันเรียกเขาว่าตาแก่งูพิษ? ทำไมรู้สึกเจ็บหรือไง?”
“เมเรดิธ …”
“ฉันคงได้เป็นนายหญิงแห่งวิทแมนมานานแล้วหากไม่ได้เป็นเพราะตาแก่เจ้าเล่ห์คนนั้น ดีละ ฉันคิดว่ามันคงไม่เลวร้ายเกินไปที่เขาถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลด้วยอาการหัวใจวาย”
“เดี๋ยวก่อน อะไรนะคุณปู่หัวใจวายและถูกส่งไปโรงพยาบาลงั้นเหรอ?”
มาเดลีนรู้สึกว่าหัวใจของเธอดิ่งลงขณะที่ความรู้สึกไม่สบายใจกำลังรวมกันอยู่ในช่องท้องของเธอ
“ท่านอยู่โรงพยาบาลไหน เมเรดิธ? ”
“เหอะ” เมเรดิธหัวเราะอย่างเย็นชา “เธอเป็นใครต้องรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้? เธอคิดว่าเธอเป็นใคร?”
หล่อนโยนมีดผลไม้ในมือหล่อนเล่นก่อนจะเดินย่างเท้าไปยังมาเดลีนอย่างดุร้าย
“หัดดูสารรูปตัวเองบ้าง มาเดลีนแกมันยากจนและเหม็นเน่า แกเป็นใครมาขโมยผู้ชายของฉัน? นี่เธอคิดว่าเจเรมี่ทำในสิ่งที่เขาทำในวันนี้เป็นเพราะเขาชอบแกเหรอ? แกมันเป็นได้แค่ของเล่นในสายตาของเขาเท่านั้นรู้ไว้ซะ!”