บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 927
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 927
มือของเมเดลีนที่อยากจะตบหล่อนอีกครั้งถูกตรึงแน่นอยู่กลางอากาศ
เธอเห็นลาน่ายิ้มอย่างชั่วร้าย แต่ทันใดนั้น หล่อนก็ตีหน้าเศร้าให้กับเจเรมี่ “ฮานส์ เธอทำร้ายฉัน”
เมื่อลาน่ากล่าวเช่นนั้น เห็นได้ชัดว่าเมเดลีนรู้สึกได้ถึงแรงที่เพิ่มขึ้นของฝ่ามือของเจเรมี่
เธอขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวดและอยากจะรื้อฟื้นความทรงจำของชายคนนั้น แต่สายตาของเจเรมี่มีเพียงแต่การดูถูกเธออย่างเย็นชา
มันนานมาแล้วตั้งแต่ที่เธอเห็นเขามองเธอด้วยความโหดร้ายเช่นนี้
ในตอนนั้น เขากำลังมองเธอในแบบเดียวกัน
นั่นแสดงให้เห็นว่าเขาลืมเรื่องของเธอไปหมดสิ้น
“เธอกล้าดียังไงถึงทำร้ายผู้หญิงของฉัน? เธออยากถูกฆ่ารึไง?” เจเรมี่ดึงข้อมือของเมเดลีน
ไม่ว่าเธอจะรู้สึกเจ็บปวดข้อมือมากแค่ไหน มันก็ไม่เจ็บมากเท่าคำพูดที่เขาพูดออกมาในตอนนั้น
‘ผู้หญิงของเขา’
เมเดลีนกลั้นใจร้องไห้ สายตาของเธอยังไม่ยอมแพ้และเฉียบคม “ฉันคือคนเดียวที่เป็นผู้หญิงของคุณ”
เธอจ้องสายตาที่เย็นชาของเจเรมี่ “เจเรมี่ คุณไม่มีทางลืมฉันได้ตลอดกาลหรอก สักวันหนึ่ง คุณจะจำฉันได้เอง”
เจเรมี่มองสายตาของเธอ มือของเขาดูจะคลายออกเล็กน้อย
เมื่อลาน่ารู้สึกว่าเมเดลีนทำให้เจเรมี่หวั่นไหว เธอก็เดินเข้าไปในทันที “ฮานส์คะ ฉันเจ็บหน้า”
เห็นได้ชัดว่าคำพูดของหล่อนถูกใช้เพื่อยุแหย่เจเรมี่ แต่เมเดลีนก็คาดไม่ถึงว่าเจเรมี่จะโกรธมากที่เธอตบลาน่า
เขาหรี่ตาอย่างเกรี้ยวกราด และเมเดลีนก็รู้สึกได้ว่าข้อมือของเธอกำลังจะหัก
เธอไม่ส่งเสียงด้วยความเจ็บปวด นับประสาอะไรกับการอ้อนวอนขอความเมตตา ทั้งหมดที่เธอทำคือจ้องชายคนนั้นที่ดูเหมือนกำลังจะฆ่าเธอ
“ฉันไม่ทำร้ายผู้หญิง ในเมื่อเธอท้อง ฉันจะปล่อยเธอไปในครั้งนี้ ถ้าเธอกล้าวุ่นวายกับผู้หญิงของฉันอีก มันจะจบไม่สวยเหมือนครั้งนี้แน่” เจเรมี่เตือนก่อนที่จะโยนมือเธอออกไป
เขาใช้แรงเยอะมากและไม่เหลือความสงสารใด ๆ ต่อเธอ
เมเดลีนเดินเซไปยังผนังข้าง ๆ เธอและรู้สึกเจ็บแปลบในท้อง
เธอกันท้องของเธอโดยสัญชาตญาณ แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นว่าเจเรมี่ได้หันหลังและกำลังปกป้องลาน่า
เธอยังคงเชื่อในตัวของเจเรมี่ เชื่อว่าในส่วนลึกในใจของชายคนนั้นคือเงาของเธอ
เขาแค่ลืมเธอไปชั่วคราว
เมเดลีนไม่มีอารมณ์ที่จะอยู่ในงานเลี้ยงอีกต่อไป เธอท้องเกือบจะเจ็ดเดือนแล้ว และแรงผลักจากเจเรมี่ทำให้เธอไม่สบายตัวเล็กน้อย
เธอกำลังจะโทรหาเลขาฯ เพื่อมารับเธอในตอนที่ไรอันบังเอิญผ่านมาและเห็นเธอ
เมื่อเขาเห็นเมเดลีนท่าทางไม่ค่อยดี เขาจึงรีบเดินเข้ามาเพื่อช่วยเธอ “คุณหญิงวิทแมน คุณสบายดีไหมครับ?”
“ฉันรู้สึกไม่สบายท้องนิดหน่อยน่ะค่ะ คุณโจนส์ ฉันรบกวนให้คุณช่วยพาฉันไปยังที่นั่งตรงนั้นหน่อยได้ไหม? เลขาของฉันจะมารับฉันที่นั่นเร็ว ๆ นี้”
ไรอันพยักหน้าและช่วยเมเดลีนไปยังม้านั่ง เมื่อเขาเห็นว่าหน้าของเธอเริ่มซีดลงเรื่อย ๆ เขาก็แนะนำว่า “ทำไมคุณไม่ให้ผมพาไปโรงพยาบาลล่ะครับ?”
ขณะที่เมเดลีนกำลังจะปฏิเสธ นาโอมิก็เดินเข้ามาหาพวกเขา
แม้ว่านาโอมิจะมีรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรบนใบหน้า แต่ก็เห็นได้ชัดว่าสายตาของเธอดูไม่พอใจ
“ไรย์ เกิดอะไรขึ้นคะ?” เธอเดินเขามาหาพวกเขาด้วยท่าทีที่งุนงง
“คุณหญิงวิทแมนรู้สึกไม่สบายนิดหน่อยน่ะและผมอยากจะพาเธอไปโรงพยาบาล” ไรอันอธิบาย
“คุณโจนส์ ขอบคุณสำหรับข้อเสนอของคุณนะคะ แต่ฉันไปโรงพยาบาลเองได้ ได้โปรดอยู่ในงานเลี้ยงของคุณต่อและไม่ต้องห่วงฉันค่ะ” เมเดลีนยืนขึ้นและเดินไปยังลิฟต์
นิ้วของเมเดลีนที่กดปุ่มลิฟต์เริ่มสั่นขณะที่เหงื่อบาง ๆ ก็ก่อตัวขึ้นบนหน้าผากของเธอ
เธอไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะแรงผลักของเจเรมี่กระตุ้นอาการคลื่นไส้ระหว่างตั้งครรภ์หรือไม่ แต่เธอก็เริ่มรู้สึกเจ็บแปลบบ่อยมากขึ้นที่ท้องของเธอ
เธอบอกให้ตัวเองใจเย็นและเดินต่อไป
ไม่ว่าอย่างไร เธอต้องคืนความทรงจำของเจเรมี่ก่อนที่เด็กจะคลอด