บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 96

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 96

เมเรดิธเหวี่ยงตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของเจเรมี่ ด้วยความหวาดกลัวเพื่อสร้างภาพลักษณ์ของเหยื่ออย่างเต็มที่

เธอเล่นกลอุบายแบบเดิมๆแต่ถึงอย่างนั้น เขาก็เชื่อโดยไม่ต้องสงสัย

ทุกคนต่างจ้องมองมาเดลีนอย่างดูถูกเหยียดหยามปนไปด้วยความสงสัย มาเดลีนเคยชินกับการถูกมองเหล่านี้มานานแล้ว แต่เธอก็ยังไม่คุ้นเคยกับการแสดงออกอย่างเยือกเย็นที่เเสนเย็นชาที่เจเรมี่มอบให้เธอ

ในสมองเธอ ใบหน้านั้นเป็นใบหน้าที่เธอรักอย่างสุดซึ้ง แต่นั้น มันก็ไม่ได้ถือความอ่อนโยนที่เคยมีอีกต่อไป

ในตอนนี้ ขณะที่เจเรมี่กำลังอุ้มเมเรดิธ ความเยือกเย็นของเขา ดวงตาราวกับใบมีดของเขาแทงทะลุมาเดลีน “มาเดลีน!”

เขากัดฟันในขณะที่พูดคำทั้งสามนี้ออกมา แต่ละพยางค์เต็มไปด้วยพลังที่อยากกลืนกิน!

มาเดลีนรู้สึกถึงการเดินทางที่เย็นวาบจากฝ่าเท้าไหลไปทั่วร่างกายของเธอ มันช่างน่ากลัว

ขณะนี้เมเรดิธพิงแขนของเจเรมี่และกำลังร้องไห้ไม่หยุด “เจเรมี่ ทำไมมาเดลีนถึงโหดร้ายขนาดนี้? เธอบอกฉันว่าเธอเคยตั้งท้องลูก แต่เด็กคนนั้นเสียชีวิตระหว่างถูกคุมขัง หากเธอได้เป็นแม่ แล้วมีเหตุผลอะไรเธอจึงไม่เข้าใจความรู้สึกของคนเป็นแม่?” เธอพูดตัดพ้อขณะที่มองมาเดลีน น้ำตาของเธอก็ไหลไม่ขาดสาย

“มาเดลีน หยุดเถอะ! เธอต้องการให้ลูกและปู่ของเธอตายอย่างสงบไหม?”

เมื่อพูดถึงปู่ของเธอและเด็กที่โดนฆ่า มาเดลีนก็กำหมัดแน่นทันใดนั้นร่างกายที่อ่อนแอของเธอก็พุ่งเข้าหาเมเรดิธด้วยกำลังทั้งหมดของเธอ

เธอดึงคอเสื้อของเมเรดิธขึ้นและตบเธออย่างบ้าคลั่ง

“แกยังกล้าพูดถึงปู่กับลูกฉันอยู่อีกหรอ! ทำไมแกถึงไม่เป็นคนที่ตาย เมเรดิธ! ยัยคนที่นรกยังไม่ต้องการ!”

“อ๊ะ! เจเรมี่ หน้าฉันเจ็บ!” เมเรดิธ กรีดร้องครั้งแล้วครั้งเล่า

สถานการณ์เกิดขึ้นอย่างกะทันหันและเจเรมี่คิดไม่ถึงหวังว่ามาเดลีนจะเสียสติและพุ่งเข้ามาด้วยพลังมากมาย

เขาต้องใช้แรงเล็กน้อยในการผลักมาเดลีนออกไปในที่สุดและสามารถปกป้องเมเรดิธในอ้อมแขนของเขาไว้ได้

มาเดลีน ถูกผลักอย่างรุนแรงหลังของเธอชนกำแพงด้านหลังเธอ ความเจ็บปวดวิ่งพล่านไปทั่วตัวเธอในทันที มันมากจนเธอไม่สามารถยืดตัวให้ตรงได้

เจเรมี่กอดเมเรดิธที่ยังคงร้องไห้และหันกลับมา ก่อนจากไป เขาเหลือบมองมาเดลีน แล้วฉันกลับเห็นแววตานั้นเหมือนกับพิษที่มันอยู่ในดวงตาของเมเรดิธ

มาเดลีนถูกทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ นอกจากนี้เธอยังไม่มีแรงที่จะอธิบายอีกต่อไปเธอหันหน้าหนีแล้วเดินออกไปท่ามกลางเสียงด่าของฝูงชน

ระหว่างทางกลับ มาเดลีนรู้สึกเจ็บปวดอย่างมากจากจุดที่เป็นเนื้องอกอยู่ เธอตัวสั่นและหยิบยาแก้ปวดออกจากกระเป๋า ในขณะที่เธอกำลังจะกินมัน รถคันสีดำก็หยุดอยู่ตรงหน้าเธอในทันที

ประตูรถถูกเปิดออกพร้อมกับชายร่างใหญ่ที่คว้ามาเดลีนเข้าไป

“คุณจะทำอะไร? ปล่อยฉัน!”

เธอดิ้นรนอย่างหนักและความเจ็บปวดในร่างกายของเธอก็มากขึ้นเรื่อยๆเมื่อเธอดิ้นรน

ชายคนนั้นผลักเธอเข้าไปในรถและมาเดลีนเห็นใบหน้าที่เย็นชาของเจเรมี่ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้น

เขาสวมเสื้อโค้ทสีดำ ดูเย็นชาและไม่ละทิ้งสายตา ซึ่งเต็มไปด้วยความเป็นศัตรู

เมื่อสังเกตเห็นขวดยาในมือของมาเดลีน เจเรมี่ก็หยิบมันออกไป และเมื่อเห็นว่ามันเป็นยาแก้ปวดเขาก็ยิ้มเยาะ

“เธอเองก็รู้จักความเจ็บปวดเช่นกันใช่ไหม มาเดลีน? เธอทำร้ายลูกชายของฉันด้วยมีดและรังแกเมเรดิธ เธอเคยคิดบ้างไหมว่าพวกเขาจะรู้สึกเจ็บปวดเหมือนกัน?”

เขาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา ทันใดนั้นเขาสะบัดฝ่ามือออก เขาเทยาแก้ปวดทิ้ง

ใบหน้าของมาเดลีนเปลี่ยนเป็นซีด บริเวณของเนื้องอกเจ็บมากจนทำให้หายใจลำบาก

“ออกรถ” เขาออกคำสั่งและรถถูกเร่งไปบนถนนอย่างรวดเร็ว

มาเดลีนไม่รู้ว่าเจเรมี่จะพาเธอไปที่ไหนแต่เธอทนกับความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในขณะที่เธอมองไปที่ชายคนนั้นด้วยสีหน้าแข็งกร้าวและเย็นชา

“เจเรมี่ ฉันรู้ว่าคุณจะไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพูด แต่ฉันจะยังคงพูดมัน ฉันไม่ได้ทำร้ายลูกชายของเธอ เมเรดิธเป็นคนทำ …”

“หุบปาก!”

เขาเอ่ยขัดด้วยความโกรธ การจ้องมองที่น่ากลัวที่มุ่งร้ายของเขาทะลุเข้ามาในดวงตาเธอ

“เธอพูดอีกเพียงแค่คำเดียวผมจะโยนเธอออกจากรถ”