บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 967
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 967
ใบหน้าของลาน่าดูดุร้าย “เอวลีน นี่ลูกชายของเธอเหรอ?”
เมเดลีนดึงแจ็คสันให้หลบหลังเธออย่างรวดเร็ว ด้วยกลัวว่าลาน่าจะลงมือกับเขา “แจ็คกลับไปอยู่กับลิลลี่ อย่าออกมา”
แจ็คสันนิ่วหน้า “แต่คุณแม่…”
“ฟังแม่ เข้าไปด้านในเดี๋ยวนี้”
“ครับ” แจ็คสันพยักหน้าแล้วมองเจเรมี่ซึ่งยามนี้จ้องมาที่ตน “คุณพ่อเมื่อไหร่จะกลับบ้านครับ? ลิลลี่กับผมคิดถึงคุณพ่อ” เด็กน้อยเสริมพลางจ้องมองเจเรมี่ทั้งที่จากไปอย่างไม่เต็มใจ
เจเรมี่มองความว่างเปล่าหลังจากที่เด็กชายตัวน้อยเดินจากไป ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกหมดกำลังใจอย่างไม่มีเหตุผล
อย่างไรก็ตาม สายตาของเขาเบนกลับมาหาเมเดลีนแทบจะทันที
เห็นได้ชัดว่าเธอเพิ่งจะผ่านการร้องไห้ ถึงอย่างนั้นเธอช่างเป็นคนสวยโดยกำเนิด เธอยังคงดูงดงามจนน่าทึ่งแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ในสภาพสมบูรณ์แบบที่สุด
ลาน่าไม่ได้สังเกตว่าเจเรมี่กำลังจ้องเมเดลีน เธอมัวแต่จัดทรงผมของตนเองอย่างกระวนกระวาย
“เอวลีน ลูกของเธอช่างเหมือนเธอเสียจริง พวกเธอทั้งคู่ชอบสร้างปัญหาและรนหาที่ตาย!”
คำพูดของเธอเต็มไปด้วยความนัยและคำเตือน
“ทุกคนที่กล้าต่อต้านฉันล้วนต้องหายไปจากโลกนี้ เอวลีน ถ้าเธอไม่อยากให้ลูกชายของเธอต้องลงเอยแบบพ่อแม่ของเธองั้นก็คุกเข่าขอโทษฉันกับนาโอมิเพื่อนของฉันที่หน้าบริษัทวิทแมน คอร์เปอเรชั่นวันพรุ่งนี้ ไม่อย่างนั้น…”
แววตาของลาน่าดูชั่วร้ายขณะที่โน้มลงมากระซิบที่หูของเมเดลีนอีกครั้ง “ถ้าไม่อย่างนั้น แกจะได้เห็นลูกชายแกตายในมือผู้ชายที่แกรัก”
เธอขู่ด้วยรอยยิ้มที่ดูลำพองใจมากขึ้นทุกที
เธอหันหลังกลับแล้วร้องเรียกเจเรมี่ “ฮานส์ คุณมอนต์โกเมอรีกำลังเศร้ามาก ในเมื่อคุณหน้าเหมือนสามีของเธอคุณก็ควรจะปลอบใจเธอ ฉันจะไปรอที่รถ”
ลาน่าเดินจากไปอย่างพออกพอใจในตัวเองและหยิบบุหรี่จากตลับออกมาสูบอีก
หลังจากลาน่าจากไปคาเลนก็รีบเข้ามาเพื่อคุยกับเจเรมี่ ทว่าเจเรมี่ไม่สนใจเธอแล้วเดินตรงไปหาเมเดลีน
“ถ้าคุณไม่ต้องการให้คนรอบข้างต้องเจ็บตัวก็จงไปให้ตรงเวลาพรุ่งนี้แล้วขอโทษซะ” น้ำเสียงของเขาเย็นชาและชัดเจนว่าเข้าข้างลาน่า
เมเดลีนมองเจเรมี่ด้วยสาตาที่ไร้ความอบอุ่นโดยสิ้นเชิง “ไปให้พ้น”
“เอวลีน อย่าหาเรื่อง”
การแสดงออกของเมเดลีนยังคงเดิมเช่นเดียวกับน้ำเสียงเย็นชา “กลับไปหาแฟนวิกลจริตของคุณแล้วไปให้พ้นหน้าฉัน”
เจเรมี่คิ้วขมวด “คุณมันดื้อด้าน”
“คุณพูดถูกฉันเป็นคนดื้อมาก ฉันเลือกคุณเพราะฉันโง่เง่า ฉันควรจะตัดความสัมพันธ์ทั้งหมดกับคุณอย่างน้อยพ่อแม่ฉันก็คงไม่โดนไฟคลอกตาย!”
เมเดลีนเย้ยหยันตัวเอง ความเกลียดชังพล่านในแววตาอันมีเสน่ห์ของเธอ
“ออกไปเดี๋ยวนี้ พาผู้หญิงของคุณไปด้วย!”
เจเรมี่ไม่เอ่ยอะไรอีกเมื่อเห็นว่าเมเดลีนแน่วแน่กับการตัดสินใจของเธอเอง ดังนั้นเขาจึงหันหลังจากมา
คาเลนไล่ตามเขาไป “เจเรมี่ แม่ถามทีเถอะ แกเป็นคนวางเพลิงเผาคฤหาสน์มอนต์โกเมอรีหรือเปล่า?”
เจเรมี่กล่าวอย่างหมดความอดทน “อย่าให้ผมต้องพูดซ้ำ ผมไม่ใช่ลูกชายของคุณ”
“แกเป็นลูกชายของฉัน!” คาเลนตอบอย่างหนักแน่น “ก่อนนี้เอวลีนก็เคยกลับมาพร้อมกับอีกตัวตน ฉันไม่เชื่อว่าบนโลกนี้จะมีคนสองคนที่เหมือนกันทุกอย่าง แกเป็นลูกของฉัน!”
เจเรมี่ไม่ต้องการอธิบายแก่คาเลนอีกต่อไป เขาจึงขึ้นรถแล้วขับออกไป
อย่างไรก็ตาม ในหัวของเขายังมีภาพสายตาและคำพูดอันเย็นชาของเมเดลีนวนซ้ำ
“คุณกำลังคิดอะไรอยู่?” ลาน่าเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเจเรมี่ยังคงเงียบงัน
เจเรมี่เงยหน้าขึ้น “คุณเป็นคนวางเพลิงบ้านนั้นเหรอ?”
“คนโง่ ฉันจะทำแบบนั้นทำไม? คุณลืมไปแล้วเหรอคะว่าคุณเป็นคนทำเอง?” สายตาของลาน่าเต็มไปด้วยความรัก “ฮานส์ คุณรู้สึกสงสารเอวลีนเหรอ? คุณลืมที่เธอตบฉันต่อหน้าคุณแล้วเหรอ? ฉันควรต้องทำให้เธอชดใช้ไม่ใช่เหรอคะ?”
“คุณไม่จำเป็นต้องฆ่าพ่อแม่ของเธอ”