บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 97

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 97

มาเดลีนถูกบังคับให้ปิดปากของเธอให้เงียบสนิท เธอเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ท้องฟ้าเริ่มมีก้อนเมฆสีเทาจับกลุ่มก้อนราวกับว่าฝนกำลังจะตก

เมื่อมองไปที่ส่วนต่างๆของถนนที่ดูเหมือนจะค่อยๆคุ้นเคย มาเดลีนก็เริ่มกังวลขึ้นเรื่อยๆ

รถคันดังกล่าวหยุดลง เจเรมี่ออกจากรถในขณะที่มาเดลีนถูกลากให้ลงจากรถ

มองไปที่สภาพแวดล้อมโดยรอบ มาเดลีนเบิกกว้างขึ้นด้วยความไม่เชื่อ

“เจเรมี่ พาฉันมาที่นี่ทำไม!”

เธอถามขึ้นจากด้านหลังของเขา แต่ชายคนนั้นไม่สนใจเธอ

มาเดลีนถูกลากไปยังหลุมศพที่เธอสร้างไว้ให้ปู่และลูกที่ตายไปแล้ว เธอไม่มีแรงที่จะยืนอีกต่อไป และบอดีการ์ดของเขาผลักเธอเข้าหาหลุมศพ

มาเดลีนล้มลงกับพื้น สองมือของเธอกุมไปที่เนื้อร้ายภายในท้อง เธอหายใจเข้าลึกๆ อดทนต่อความเจ็บปวด และจากนั้นเธอก็ลืมตาขึ้น

เจเรมี่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ สง่างามและเย็นชา รัศมีที่ส่งออกมาของเขาเป็นสิ่งที่ไม่อาจต้านทานในความเยือกเย็น

“ทำไม มาที่นี่?” มาเดลีนถาม พลางกัดฟัน สายตาของเธอค่อยๆพร่ามัวไปด้วยหมอก

เจเรมี่โน้มตัวไปบีบคางของมาเดลีนด้วยนิ้วที่ร้อนระอุของเขา รอยยิ้มที่น่ากลัวในดวงตาอันทรงเสน่ห์ของเขาปรากฎขึ้น

“เพื่อให้เธอได้สัมผัสกับช่วงเวลานี้ ความปวดร้าวอันขมขื่น”

“หมายความว่าไง?”

มาเดลีนไม่เข้าใจ เธอสามารถเห็นเพียงหิมะสีขาวที่ตกลงมาจากท้องฟ้า ซึ่งบดบังรูปลักษณ์ของเจเรมี่ในการมองเห็นของเธอในขณะนี้

“เดินไป” ทันใดนั้นเขาออกคำสั่ง และสบัดมาเดลีนออกอย่างเย็นชา

มาเดลีนได้ยินเสียงของการเคาะกำแพงหินทันที เธอหันหน้าไปอย่างกะทันหันและเห็นบอดี้การ์ดหลายคนทุบหลุมศพด้วยค้อนทุบหินและสิ่ว

มีความรู้สึกเหมือนสมองจะระเบิดในหัวของเธอ “บูม” จากนั้นมันก็ว่างเปล่า

“ไม่! หยุดนะ!

เธอตะโกน เธอลุกขึ้นและต้องการหยุดพวกเขา แต่เจเรมี่คว้าตัวเธอไว้

“อย่าทุบนะ อย่า!” มาเดลีนร้องไห้ น้ำตาที่ร่วงหล่นจากดวงตาของเธอ

เธอหันกลับมาและขอร้องเจเรมี่ แต่ชายคนนั้นยิ้มเบาๆ “ตอนนี้เธอรับรู้ความกลัวแล้วใช่ไหม?ทำไมเธอไม่กลัวเมื่อเธอทำร้ายลูกชายของผม?”

“เจเรมี่ ฉันไม่เคยทำร้ายลูกชายของนาย! บอกให้หยุด!”

อารมณ์ของมาเดลีนพังทลายลงอย่างสมบูรณ์และร่างกายของเธอที่เต็มไปด้วยบาดแผลที่เป็นรูมานานและดูเหมือนจะถูกปกคลุมไปด้วยเกลือที่บรรเทาความรุนแรงของยาพิษในช่วงเวลาเช่นนี้ ความเจ็บปวดที่ฝังลึกและแน่นเข้าไปในกระดูกของเธอ

ถึงขนาดนี้ เขาไม่ได้เอ่ยบอกให้ใครหยุด หลุมศพถูกทำลายอย่างรวดเร็วและมีการขุดออกมา 2 โกศขนาดใหญ่และขนาดเล็ก

มาเดลีนรู้สึกได้ทันทีราวกับว่าเธอไม่สามารถหายใจได้อีกต่อไป ดวงตาของเธอพร่ามัวและร่างกายของเธอสั่นอย่างรุนแรง

“ไม่ เจเรมี่ ได้โปรดอย่า! ตกลง ฉันผิดไปแล้ว! ฉันไม่ควรทำร้ายลูกชายของคุณและเมเรดิธ มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด! คุณสามารถระบายความโกรธของคุณที่มีมาที่ฉันทั้งหมด เพียงแค่อย่าแตะต้องขี้เถ้าลูกสาวและปู่ของฉัน ได้โปรดฉันขอร้อง! ”

มาเดลีนคุกเข่าลงที่เท้าของเจเรมี่ คำนับเขาอย่างสิ้นหวังอ้อนวอนขอความเมตตาแม้จะยอมรับความผิดที่ไม่มีความจริงเลย

ตอนนั้น เจเรมี่ก็ไม่ได้มองไปที่เธอด้วยซ้ำ เขาเอื้อมมือไปหยิบโกศที่บรรจุขี้เถ้ากองเล็กไว้ในมือ

มาเดลีนมองไปที่ขี้เถ้าในมือของเขาด้วยความงุนงง ใบหน้าของเธอขาวซีดราวกับกระดาษ และเธอจับที่กางเกงของเขาแน่นเพื่ออ้อนวอน

“ไม่ เจเรมี่ นี่คือลูกสาวของเธอด้วยนะ ไม่ใช่เหรอ …”

“ลูกสาวของผม?” เจเรมี่หัวเราะเยาะ “ผมมีลูกคนเดียวและเขาชื่อแจ็คสัน วิทแมนส่วนเรื่องนี้ …”

เขาเหลือบมองไปที่กองขี้เถ้าเล็กๆในขวดแก้วแล้วก็คลายมือออก

เพล้ง!

โกศแก้วแตกและขี้เถ้ากระจัดกระจายฟุ้งไปทั่ว