บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 987
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 987
“ลินนี่…”
“หยุดเรียกชื่อฉัน ฉันไม่อยากเจอคุณอีก” เมเดลีนขัดจังหวะเขาแล้วเช็ดน้ำตาตัวเอง
“ฉันไม่เคยตำหนิที่คุณลืมฉัน ฉันรู้ดีว่าที่คุณเจ็บตัวก็เพราะต้องการปกป้องฉัน และนั่นคือสิ่งที่ลาน่าใช้เป็นโอกาสในการจัดการกับคุณ แต่นี่ก็ไม่ใช่ข้ออ้างของคุณที่จะขาดมนุษยธรรมจนต้องฆ่าพ่อกับแม่ของฉัน!”
“เจเรมี่ ฉันไม่รู้ว่าต้องมองหน้าคุณยังไง ตอนที่ฉันเห็นคุณ ฉันก็เอาแต่คิดถึงการตายของพ่อกับแม่ตลอด ฉันหยุดคิดไม่ได้ คุณเข้าใจบ้างไหมว่าฉันต้องรู้สึกยังไง?”
เมเดลีนสูดหายใจลึกแล้วอุ้มเด็กน้อยที่ไร้เดียงสาขึ้นจากโซฟา ก่อนจะมุ่งหน้าเดินออกไปจากเลานจ์
เจเรมี่คุกเข่าลงกับพื้น ในสมองมีเพียงคำพูดของเมเดลีนพูดซ้ำไปซ้ำมา ในตอนนั้นเขารู้สึกเหมือนมีมีดคม ๆ นับพันทิ่มตรงเข้าสู่หัวใจตัวเอง
ถ้าหากว่าเป็นไปได้เขาอยากจะแลกชีวิตของเขากับเอโลอิสและฌอน
เขายอมทำทุกอย่างเพื่อแลกกับการที่เมเดลีนจะรู้สึกดีขึ้นอีกครั้ง
‘แต่ลินนี่ คุณไม่ให้โอกาสผมได้ขอโทษและไถ่โทษกับสิ่งที่ทำอีกต่อไปแล้ว’
หลังจากที่เมเดลีนออกไปจากเลานจ์ เธอก็เดินตรงไปเรื่อย ๆ
เมื่อเดินผ่านตรงบันได เธอก็ได้ยินเสียงของไรอัน “เลิกทำให้ผมเสียเวลากับเรื่องพวกนี้ได้แล้ว ดูแลคนของคุณให้ดีแล้วอย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก”
หลังจากที่เมเดลีนได้ยินแบบนั้นและอยากจะเดินจากไป ไรอันก็วางสายและเดินลงมาจากบันไดโดยบังเอิญ
เมื่อเห็นเมเดลีน เขาก็ตกใจ ทว่าก็ส่งยิ้มอบอุ่นกลับมาให้ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายตาแดงก่ำและกำลังน้ำตาคลอ เขาก็เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “คุณโอเคไหมครับ คุณนายวิทแมน?”
เมเดลีนส่ายหัว “ตอนนี้ฉันทนได้ทุกสิ่งแล้วล่ะค่ะ จะไม่ยอมให้ตัวเองเป็นอะไรไปเพราะเห็นแก่ลูก”
“โอเค” ไรอันชื่นชมในความแข็งแกร่งของเมเดลีน เขามองเด็กน้อยในอ้อมแขนหญิงสาว “ผมขออุ้มเขาได้ไหม?”
“ได้สิคะ”
เมเดลีนส่งเด็กน้อยให้อย่างเบามือ แต่เพราะเขาไม่เคยอุ้มเด็กอ่อนมาก่อน เมื่ออุ้มได้ไม่นานไรอันก็รีบส่งเด็กน้อยคืนให้เมเดลีน
“ผมว่าให้คุณอุ้มดีกว่า ผมกลัวว่าจะทำให้เขาเจ็บ” ไรอันคลี่ยิ้มบาง ๆ “ว่าแต่ เขาชื่ออะไรเหรอครับ?”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น เมเดลีนก็รู้สึกเจ็บแปลบเข้าที่หัวใจ
เธอเคยอยากจะรอให้เจเรมี่จำทุกอย่างได้ แล้วให้เขาตั้งชื่อให้กับลูก
แต่…
“เขายังไม่มีชื่อหรอกค่ะ” เมเดลีนยิ้ม
ไรอันไม่ได้ถามอะไรต่อ และเพียงแค่ส่งยิ้มกลับมา “ผมได้ยินมาว่าหลังจากวันนั้นคุณได้รับบาดเจ็บที่ตา เมื่อกี้ผมรู้สึกโล่งใจที่คุณไม่ได้ยอมให้ผู้หญิงสองคนนั้นกระทำต่อคุณเพียงฝ่ายเดียว”
“เป็นความจริงค่ะที่ก่อนหน้านี้ฉันอาจจะมองเห็นได้ไม่ชัดเจนนัก บางทีอาจจะเพราะอะไรสักอย่าง ทำให้ฉันกลับมามองเห็นได้ชัดเจนเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้” เมเดลีนอธิบาย เธอจำได้ว่าเธอรู้สึกเศร้าใจและสะเทือนใจเพียงใดในวันที่เจเรมี่มาเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาล
หลังจากที่โยนใบหย่าให้กับเขา เธอก็ออกไปจากห้อง
เมื่อหญิงสาวออกมาได้ไม่นาน เธอก็รู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังจะมองเห็นได้อีกครั้ง
ไรอันพยักหน้าราวกับว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่อย่างลึกซึ้ง แล้วเอ่ยว่า “ผมไม่รู้จริง ๆ ว่า ฮานส์ ซิมเมอร์แมน ที่ลาน่าพูดถึงคือเจเรมี่ วิทแมนสามีของคุณ ผมรู้ว่าเจเรมี่เป็นที่รู้จักกันดีในเกลนเดล แต่ก็ไม่เคยเห็นเขามาก่อน”
เขาพูดแล้วรำพึงว่า “ฤดูร้อนปีนั้นหลังจากที่จบมัธยมปลาย ผมไปเรียนต่อที่ต่างประเทศและเพิ่งกลับมาได้ไม่นาน พ่อกับแม่ก็หวังว่าผมจะมีครอบครัวเป็นตัวเป็นตนสักที จะได้ช่วยดูแลธุรกิจของครอบครัวอย่างเต็มตัว แต่ไม่รู้สิ ผมกลับชอบวาดภาพมากกว่า”