บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 99
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 99
เมื่อได้ยินทุกคำที่เปล่งออกมาจากปากของมาเดลีน เจเรมี่ขมวดคิ้ว หัวใจของเขาเต้นผิดปกติในทันที
“เจเรมี่ ถ้าไม่ฆ่าฉันในวันนี้ จำไว้ฉันจะฆ่านายและล้างแค้นให้กับลูกของฉันแน่นอน”
ดวงตาที่ชัดเจนของเธอนั้นแน่วแน่เช่นเดิม
เจเรมี่ยิ้มอย่างเมินเฉย “งั้นหรอถ้างั้นผมจะรอวันนั้น”
เขาลุกขึ้นยืนในขณะที่พูดและจากไปโดยทิ้งเธอไว้แบบนั้น
หลังจากเฝ้ามองร่างสีดำที่ค่อยๆเลือนหายไป มาเดลีนเองแทบจะหมดทั้งเรี่ยวแรงและเลือดของเธอในขณะที่เธอเอนกายลงบนโกศของปู่ของเธอ
น้ำตาอุ่นๆเอ่อล้นอีกครั้งแต่หัวใจของเธอด้านชาไปหมดเพียงเพราะด้วยความเจ็บปวดที่เข้ามาแทนที่
ดูเหมือนว่า ทุกอย่างมันยังไม่จบสิ้นเมื่อเมเรดิธปรากฏตัวขึ้นอย่างฉับพลัน
เมเรดิธถือมีดปอกผลไม้จังหวะที่เธอเห็นมาเดลีนนอนอยู่บนพื้นขณะที่โอบอุ้มโกศเอาไว้แน่น เมเรดิธตรงดิ่งเข้าไปหามาเดลีนแทบจะทันทีและเธอย่อตัวลง เอื้อมมือไปดึงผมสั้นของมาเดลีนขึ้น
“จิ๊ จิ๊ ฉันบอกแล้วว่าอย่าต่อต้านฉันเป็นไง ตอนนี้รู้สึกกลัวขึ้นมาหรือยัง?”
มาเดลีนหัวเราะเยาะหล่อน ไม่ต้องการเสียลมหายใจและพลังงานของเธออีกต่อไป “เมเรดิธ ยัยผู้หญิงอสรพิษ ฆ่าฉันสิถ้ากล้ามากพอ!”
“ฮ่าฮ่า…เธออยากตายงั้นเหรอ? โอ๋ แต่ฉันก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นหรอกนะ” เมเรดิธแสร้งหัวเราะเบาๆ “ตามที่ เจเรมี่บอกว่าเธอทำลายใบหน้าของลูกชายที่มีค่าของเขา ดังนั้นฉันต้องการเอาคืนความชอบธรรมนี้เป็นสองเท่า”
เสียงเข้มของเมเรดิธดังขึ้นทันใดนั้น มาเดลีนรู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทางด้านขวาของใบหน้าของเธอ
มาเดลีนสั่นสะท้านไปทั่วจากความเจ็บปวดบนผิวหนังที่แตกสลาย แต่เธอไม่ได้ส่งเสียงใดๆ ออกมา โดยการฝืนทนต่อความเจ็บปวดที่หนักหนาเช่นนี้
เคล้ง!”
เมเรดิธโยนมีดไปด้านหน้ามาเดลีน จากนั้นเธอยกเท้าขึ้นและเตะมาเดลีนอย่างแรง
“บ๊ะ! บ๊ะ! นังแพศยาแกน่าจะตายไปนานแล้ว!” จากนั้นหล่อนก็หันไปหลังกลับทันทีและเดินจากไป
มาเดลีนลุกขึ้นด้วยความทุรนทุราย เธอสัมผัสแก้มของเธอที่ถูกเฉือนสองครั้งด้วยฝ่ามือที่สั่นเทาของหล่อน เธอไม่สามารถรู้สึกถึงความเจ็บปวดได้อีกต่อไป
เลือดสีแดงไหลออกมาจากระหว่างนิ้วของเธอ หยดลงบนพื้นถูกกลืนสลายโดยฝนและหิมะ เลือดไหลออกมามากเท่าไหร่ก็ถูกสลายมากเท่านั้น มันช่างดูยิ่งตื่นตามาก
ในการหอบครั้งสุดท้าย มาเดลีนล้มลงบนโกศขี้เถ้าของปู่ของเธอ การเฝ้าดูเกล็ดหิมะตกลงมาทีแต่ละครั้ง เธออดไม่ได้ที่จะนึกถึงช่วงเวลาอันแสนวิเศษที่เธอมีกับเจเรมี่
ยังไงก็ตาม ทั้งหมดนั้นเป็นเหมือนเกล็ดหิมะที่เธอเอื้อมมือไปคว้าในขณะนี้ อีกครั้งที่เธอปล่อยมันออกไป สิ่งนั้นไม่มีอีกแล้ว ทิ้งไว้เพียงความเจ็บปวดที่เหลือทน …
——
มาเดลีนนอนอยู่บนเตียงเป็นเวลาสามวันและเมื่อเธอลืมตาขึ้นมาครั้งแรก คนที่เธอเห็นคนเเรกคือเอวา
เอวามองมาเดลีนด้วยดวงตาสีแดงก่ำ เธอไม่สามารถทนมันได้ที่หัวใจของเธอกำลังจะแตกสลาย เธอไม่รู้ว่ามาเดลีนผ่านอะไรมาบ้าง แต่เธอมั่นใจว่าต้องเป็นคนโหดร้ายทั้งสองคนนั้นแน่นอน นั้นคือเมเรดิธและเจเรมี่อีกทั้งยังรอยช้ำเลือดต่างๆบนแผ่นหลังของเพื่อนสาวคนนี้
แม้ว่า มาเดลีนเพียงยิ้มอย่างปลอบโยนเอวา ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้เราเป็นพี่น้องกันอีกนะ”
เอวาร้องไห้และกอดร่างบางของมาเดลีน “ฉันไม่ต้องการชาติหน้า ฉันต้องการให้มันเกิดในชาตินี้ อยากให้มันดำเนินต่อไป นานๆ!”
“ใช่แล้ว ชีวิตนี้ มันต้องยืนยาว ยาวมากๆเลยนะ …” มาเดลีนกำลังจะเปิดปากออกมาเพื่อตอบสนอง เธออยากจะหัวเราะ แต่น้ำตาของเธอก็ไหลออกมา
ชีวิตของเธอไม่สามารถอยู่ได้นานอีกต่อไป
มาเดลีนพักผ่อนผ่านไปสักสองสามวันเมื่อบาดแผลบนใบหน้าของเธอไม่ได้ถูกปิดด้วยผ้าก๊อซอีกต่อไป เธอก็กลับไปทำงานตามปกติได้
แม้ว่าจะไม่จำเป็นต้องใช้ผ้าก๊อซ แต่แผลรูปตัเอ็กซ์บนแก้มของเธอก็ยังคงเห็นได้ชัด ตอนนี้เธอมีผมสั้นและมันยากมากสำหรับเธอที่จะปกปิดบาดแผลที่แก้มของเธอ
เมื่อเพื่อนร่วมงานของเธอเห็นมัน พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะกระซิบกัน
เมื่อเพื่อนร่วมงานหญิงสองคนเข้ามาสอบถามเหมือนเป็นห่วง แต่มันไม่เป็นเช่นนั้น มันเป็นเพียงการสอบถามเพื่อต้องตอบสนองความอยากรู้อยากเห็นของพวกเขา
ในวิดีโอวันนั้นค่อยๆถูกเผยแพร่ออกมาทางอินเทอร์เน็ตสื่อให้เห็นว่ามาเดลีนใช้กำลังทุบตีเมเรดิธในโรงพยาบาล
เมื่อเรื่องที่เห็น บางคนคิดว่ามันเป็นบทเรียนที่สั่งสอนให้กับมาเดลีนอันเป็นผลมาจากการกลั่นแกล้งเมเรดิธการวางตัวของเพื่อนร่วมงานเริ่มแปลก พวกเขาเกือบทั้งหมดตั้งคำถามกับมาเดลีน มีเพียงอลิซาเบธเท่านั้นที่พูดแทนเธออย่างไม่พอใจ “วิดีโอเหล่านั้นบนอินเทอร์เน็ตเป็นของปลอมทั้งหมด ไม่ใช่ใบหน้าของแมดนั่นเป็นเพราะเธอทำให้ใครบางคนขุ่นเคืองทั้งที่ไม่ควรทำให้ขุ่นเคือง มันไม่ได้เป็นเช่นนั้นใช่ไหม แมด?”
ในท้ายที่สุด อลิซาเบธก็แค่พยายามหาคำตอบต่อความอยากรู้อยากเห็นของเธอ
เมื่อต้องเผชิญกับสายตาคู่ที่สงสัยและเคลือบแคลงทั้งหลาย มาเดลีนยิ้มอย่างเข้าอกเข้าใจ “ใช่แล้ว ฉันตบเมเรดิธเพราะเธอสมควรได้รับมัน ถ้าหากทำได้ ฉันอยากจะฆ่าเธอจริงๆ”